Hopsaklasabesse! Dit is mooi effe een van de meest indrukwekkende voorstellingen die ik ooit heb gezien. Een voorstelling waar ik steeds cynischer en treuriger van werd en die in de laatste paar minuten op magnifieke wijze voor een sprankje hoop zorgde. Een voorstelling waarin acteurs/dansers, musici, choreografen, vormgevers en andere gekken op een bombastische manier samenvloeien tot een totaal kloppend geheel. Af en toe fluisterde ik: “briljant” en nu schrijf ik het op: “bril-motherfucking-jant.” Tomaat omdat het maar twee keer te zien was in Nederland.

Urbi et Orbi klinkt pauselijk en is toch bescheiden. ‘t Gaat over de queeste en vriendschap van twee monniken. Niks voor antispirituele papenvreters, zou je zeggen. En de regisseur zei onlangs nog op TV dat je naar toneel gaat voor de dialogen, terwijl we het hier vrijwel alleen met lichaamstaal moeten doen. Hoe slaagt die verdomde René van ‘t Hof er dan toch telkens weer in me in zijn ban te krijgen? Want dat doet-ie. Samen met Loek Beumer laat hij een subtiel, eenvoudig maar veelbetekenend optreden zien. Door zijn verbazende en verbaasde gezicht en expressie in elke spier en bij elke beweging. Meer dan genoeg voor een bundel mooie verhalen in mijn hoofd. En dan te bedenken dat ditmaal niet eens helemáál de top wordt gehaald.

Allemachtig van 11:00 tot 21:45 in het Appeltheater aan de Duinstraat. Ben net met de trein terug en het is nu 00:04. Maar was het die tijd dan waard? Zekers te weten!! Dit heb ik nog nooit meegemaakt(zo’n lange marathon dan)en dat wil ik geloof ik ook nooit meer meemaken. Want elke 50 minuten van je stoel af om weer pauze te nemen, dat doet een mens toch sterk herinneren aan die vervelende middelbare school tijden. Deze marathon was dus een doordeweekse schooldag waar je pas na het 9de uur uit was. Ik praat teveel over de bijzaken inplaats van de hoofzaken:
1 Gewei voor Sacha Bulthuis, zij is de meest geweldige actrice die ons land bezit. 1 Gewei voor het Toneelbeest Reinout Bussemakers, want de rollen Achilles en diens zoon waren om te smullen. 1 Gewei voor Hubert Fermin die een prachtige, zeer overtuigende Odysseus nederzet en 1 Gewei voor everybody else. Oma’s vragen na voorstellingen vaak: die teksten hoe krijg je dat er toch in jongen. Nu vraag ik, niet als leek maar als collega acteur: Hoe krijgen jullie die zinnen van Barton in dat hoofd?
1 Tomaat voor Geert de Jong die toch echt heel slecht was vanochtend en vanmiddag en ook vanavond. Zij is een van de meest gevaarlijke vrouwen die ik ken, maar vandaag ben ik een beetje teleurgesteld in haar en vraag ik me af of ze het nog wel kan. De Laatste Tomaat om het af te leren voor Meneer Greidanus. Die lengte ga ik niet zo over zeuren, maar de kwantiteit kwaliteit verhouding daar moet echt nog een hoop aan gebeuren.
Verder een aanrader deze voorstelling. Het is waanzinnig om dit soort theater mee te maken en als allerlaatste een vette chapeau voor Guus van Geffen die werkelijk kan toveren met de Appelzaal.

Hele goeie voorstelling. De spelers waren erg goed, vooral in hun mimiek. Echt een groot gewei voor Leny Breederveld; die is altijd leuk, maar in dit stuk zeker.
Ik vond deze voorstelling beter dan “Nu even niet”, maar niet zo heel veel beter.
En de tekst he…ja…de tekst… Volgens mij zijn de boodschappenlijstjes van Mevr. Goos nog mooi.

Konings heeft met deze voorstelling een combinatie gemaakt van toneel, cabaret en popmuziek. Het is hem gelukt een eigentijdse en vermakelijke voorstelling neer te zetten. Alleen had ik het gevoel dat de voostelling een te plots einde had en dat het nog een beetje ingespeeld moest worden. Ook was het begin van de voorstelling een beetje warrig. Maar de lekkere popmuziek en de snelle wissels tussen de typetjes maken het een zeer vermakelijke voorstelling.

Heren,

Het einde van de voorstelling is genaderd. Drie uren zijn verstreken en langzaam zagen we Ignatius gek worden. Van achteren op de rug zien we zijn penvriendin. Ze heeft hem de gulp opgetrokken en is met enige moeite op hem gaan zitten. Met rustige slagen beweegt ze op en neer. Na al die jaren van weerstand ziet Ignatius het licht. Een leven zonder sex is dodelijk dat weet hij nu. Uitgeput valt ze naast hem neer. In het donker zoekt ze zijn gezicht en streelt het tot twee keer toe. Hij is al even uitgeput als haar. In haar brieven aan hem had ze geschreven over haar vele vriendjes. Dat ze grappig en viriel waren. Haar laatste vriendje was een Afrikaan. Terwijl ze Ignatius van hem vertelde stond ze als een aantrekkelijke verschijning op het voortoneel. Synchroon met haar spreken lazen we haar brief op het reusachtige tentvormig omhulsel van het toneel. De Afrikaner stond achter haar. Hij was vrolijk en riep bora-bora. Van hun beider gezichten begreep ik dat hij vast heel viriel moest zijn. Daarna verdwenen ze even snel als dat ze waren gekomen.

Ik heb buikpijn. Verschrikkelijke buikpijn dus vraag mij niet naar de essentie van de voorstelling. Ik herinner mij slechts fragmenten van ontroering en opleving. Die dag dat Ignatius met zijn moeder aan de zwalk gaat en blijft rondhangen in een kroeg; hij om er wijzer van te worden, zij om het drankje zelf. Een travistiet komt binnen als moeder allang dronken is en terwijl Ignatius hoog van de toren blaast bij het (dan nog) passieve barmeisje, hebben de twee de grootste lol. Even later keutelt op een andere plek op het toneel een oud vrouwtje met voor haar veel te grote winkeltassen het kantoor binnen. Ze is dement, incontinent en zo licht als een veertje. Als iemand haar pardoes aanraakt valt ze om en heeft lange vermakelijke minuten nodig om op te staan. Haar enige droom is om ooit nog eens met pensioen te mogen. Als Ignatius’ moeder een avondje met haar nieuw gevonden vrienden is wezen bowlen wordt bij thuiskomst de muziek van ‘Ma Baker’ opgezet. Het dendert door de zaal en doet mij mijn maagkrampen vergeten. Haar vriendin danst lenig op de muziek en dat maakt haar aantrekkelijk.

Maar dan nu over Ignatius zelf. Nog niet zo lang geleden sprak ik met iemand. Ik moest van hem het fijne weten en stelde hem een duidelijk vraag. Minuten lang was hij daarna aan het woord. Toen hij klaar was vatte ik het nog eens samen. Even was het stil. Toen zei hij dat ik niet goed had geluisterd, en begon opnieuw maar nu net even anders – maar even onbegrijpelijk – als daarvoor. Dit is Ignatius. Hij hoort zichzelf graag spreken en hardop denken. Vandaag de dag was hij vast in de politiek terecht gekomen en niemand had gemerkt dat hij gek aan het worden was vanwege dat ene kleine probleempje. Het probleempje dat nu verholpen is.

Het thema is interessant en actueel, de locatie is geweldig, het toneelbeeld is prachtig. Toch is het te weinig voor een boeiende voorstelling. Zodra het duidelijk is waar het over gaat is er te weinig ontwikkeling en krijgen we meer van hetzelfde. Misschien is Timon van Athene niet de sterkste Shakespeare, uit deze bewerking zou toch meer te halen moeten zijn…

Leuk voor later … was minder leuk nu.
Het begin van de voorstelling is best komisch en de stemming zit er vlot in, maar het geheel zakt in de loop van de avond en met name NA de pauze behoorlijk in. De drie verhaallijnen (een stel suffige leraren, een stel verlepte variété-artiesten en een stel mensen in theemutsenklederdracht) worden in rap tempo afgewisseld (dus veel omkleedacties). Jammer genoeg bleef maar 1 van de verhaallijnen redelijk overend, de tweede was matig en de derde ronduit nikszeggend. Het resulteerde al met al in een erg rommelige opzet en niet altijd even boeiende fragmentjes waardoor je aandacht wegzakte. Het behoorlijk gezochte en gekunstelde einde maakte eigenlijk alleen maar pijnlijk duidelijk dat 2 van de drie lijntjes niet echt konden overtuigen.
Echt hilarisch was de voorstelling maar zelden, met als hoogtepunt een als kip verklede kuitenbijter (=zo’n trendy grommend en keffend hond/mormel waar ik ff niet op de naam van kan komen). Ohja en het publieksparticipatieniveau was ook net een tikkie te hoog. Op zich wel een avondje vermaak maar met deze twee geweldige artiesten had het naar mijn idee veel leuker kunnen zijn. Jammer.

De familievoorstellingen van het Ro zijn bijna altijd een feest om mee te maken. Dit jaar ziet het er absoluut weer prachtig uit: wondermooi decor, geweldig licht, maar het loopt net niet lekker door. Vooral voor de pauze is het veel te traag, Sanneke Bos in de hoofdrol werkt bij mij nog steeds niet, de aria’s klinken mooi maar sluiten niet aan bij het verhaal, het zit gewoon niet echt lekker in elkaar. Olivia en Malvolio spelen prima, rest is redelijk tot matig; mij overtuigt het onvoldoende, had er echt meer van verwacht.

Drie monologen van drie verschillende jongens over dezelfde donderdagavond: drie keer veertig minuten naar één karakter kijken. Ik wist het niet zo: eerlijk gezegd had ik mijn twijfels voordat ik het stuk zag. Toch kwam ik blij verrast de zaal uit. De twee uur waren om gevlogen! Het bleef van het begin tot het einde spannend. De tekst was zeer sterk. Schrijver Gary Owen heeft drie monologen afgeleverd die boeien (één gewei). Dit mede dankzij zijn rauwe en realistische taalgebruik. Heel knap om zulke extreme en toch geloofwaardige personages te creëren. Ook bleef de spanning goed gewaarborgd doordat slechts stukje bij beetje onthuld werd wat de relatie tussen de drie verschillende personages nu eigenlijk is. Máar een goede tekst alleen maakt natuurlijk nog geen goede voorstelling. Zonder de acteerprestaties van Servé Hermans, Jibbe Willems en Vincent Rietveld zou het hele stuk in het water zijn gevallen (één gewei voor iedere speler). Alle lof voor deze jongens die alle drie een zeer sterke voorstelling speelden. Ze slaagden er prima in het relativerende humoristische aspect van de tekst tot haar recht te laten komen zonder afbreuk te doen aan het schrijnende kille gevoel dat de, in de kern toch dieptrieste, verhalen van de jongens opriepen. Al met al een toppertje van een voorstelling die voor mij toch vooral ging over het eeuwige (vergeefse) zoeken naar liefde en zingeving, naar dat ene moment van ‘gelukkig zijn ondanks jezelf’, naar dat ene moment van ontsnapping.