Heb gelachen om de mislukte intellectueel Reilly en elastieke seniele tante Trixie en het samenspel tussen die twee. Maar wat een routinematig acteerwerk van de rest! De Kees & Co grappen (undercover-agent verkleed als pooier) en weinig verrassend plot hielpen ook niet erg. Na de pause en met 1/3 publiek minder werd het erg stil.

Scherpe uitvoering van dit monsterlijk moeilijke stuk van Shakespeare. Annette heeft twee en een halfuur nodig om uit te komen bij één van de bekendste toneelteksten ooit geschreven: ‘Een paard, een paard, mijn koninkrijk voor een paard!’ Desalniettemin ging de tijd vlug voorbij. Tijs Römer is bij tijd en wijle fantastisch als de despoot Richard de Derde. Alleen voor de door hem gebezigde fysieke inspanning verdient de voorstelling al een gewei. Veel respect heb ik ook voor de jonge regisseur, Erik Whien, die dit stuk in twee maanden naar zijn hand wist te zetten en er maar weer eens blijk van gaf dat Shakespeare kennlijk nooit gedateerd raakt. Mede door de subtiele vondsten in het decor en de juist gekozen muziek doorstaat deze voorstelling de tand des tijds. Het wordt zelfs ronduit komisch wanneer Atrid van Eck en Joelke Sanderse als de kinderen Edward en York een fantastische dialoog aangaan. Na deze lofuitingen twee bescheiden minpuntjes. De Richard die Shakespeare heeft gecreëerd was een lelijke en afzichtelijke man die wellicht door zijn handicap werd wie hij uiteindelijk geworden is. Tijs Römer is met baard en blonde manen de personificatie van een jonge god en zelfs de vergelijking met een jonge Rutger Hauer dringt zich op. De enige acteur die naar mijn mening het acteren op dit hoge niveau niet kon bijbenen is de jonge Matijs Jansen. Al met al blijft het wel een unieke voorstelling. Een voorstelling om te zoenen, zoenen!

Tja wat zal ik er van zeggen. Een gewei en een eland. Je moet wat. Dat ie lang was deerde niet, het onderwerp is intigrerend, het spel was bij vlagen echt goed en de ervaring is an sich al mooi om mee te maken. Maar, om er echt een spektakel van te maken -en bij zo’n project verwacht ik niks anders- is wel wat meer nodig; een sprankel, een schittering, bevlogenheid, het zit er allemaal wel in, maar ook weer net niet. Ik heb mij zeker niet verveeld, lekker gegeten en een leuke vrije zaterdag doorgebracht. Maar een echte happening, nee dat was het niet. De t-shirts met op de achterkant “ik heb de Tantalus gezien” waren dan ook niet aan mij besteed….

Wat een regelrechte aanfluiting. In het verleden wist Keesen mij nog enigszins te boeien maar deze keer was het huilen met de pet op. Een gewei voor de moeite van de acteurs. Verder was dit om snel te vergeten.

Keesen&Co blijft verrassen! Nu waagden ze zich aan Rob de Graaf en het resultaat is indrukwekkend. In een adembenemende lawine van verbaal geweld trekken drie oude mensen je mee in de desillusie van het terugkijken op hun leven. Krampachtig bevechten ze het oordeel dat ze menen te voelen van het publiek over de keuzes die ze in hun leven maakten. En dat raakt je. Keesen is geweldig in het brengen van zijn acteurs naar de toppen van hun verongelijkte woede. Je verwacht dat je de toeschouwer daarmee tegen je in het harnas jaagt maar hij weet het tegenovergestelde te bewerkstelligen. Het decor is van een prachtige Nederlandse troosteloze ordelijkheid. Iets tussen van der Valk en een crematorium in. En Xander Straat is een prachtige aanwinst in dit gedreven gezelschap.

Na twee keer Goos ook nog even De La Parra. Het viel niet tegen, deze schets over drie oude heren, maar ging minder diep dan de ‘Citroenstukken’. Aardig stuk, aardig spel, maar weinig memorabel. Wel een extra gewei natuurlijk voor Porgy Franssens pufje en slowmotionwalk. Heerlijke man!

Voor mij, als niet Goos-liefhebber (hou niet van dat soort psychologie) leek het een zware avond te worden, deze Goos doublebill met draaischijf. En even leek het of de vier mannen bleven haken in ballerig bravoure, tot de ontroerende omslag. De dames schakelden daarna een versnelling hoger en valser en geestiger(Vrouwen zijn nou eenmaal leuker dan mannen, dacht ik). Geweien voor alle betrokkenen.

Ik heb een heel erg fijne avond gehad.
Er hangt continu de sfeer van een feestje dat te lang is doorgegaan/ al lang voorbij is en af en toe komt er dan een oprisping van geluk, liefde of onredelijke agressie die je zo ontzettend laat voelen hoe erg dat moet zijn om ergens te zitten wachten op een eventuele mogelijkheid om te ontsnappen uit, ja wat eigenlijk?
Zucht….
Ik kreeg daar bij tijd en wijle een behoorlijke brok van in de keel. Veel prachtige scènes en voor het eerst bij van Hove: veel humor en mensen die gezellig bij elkaar zitten en een lied aanheffen.
Dik gewei voor Marieke Heebink, de moeilijkste, ontroerendste, ongelukkigste, kapotste, grappigste en onredelijkste van de drie. De scène waarin ze wil vertellen dat ze (volkomen terecht) verliefd is op Pierre Bokma is van een zuiverheid en oprechtheid (ook bij Lineke Rijxman en Halina Reijn) die ik heeel erg lang niet op het toneel heb gezien. Een blik tomaten voor de schaduwschotten die ik een beetje knullig en bedacht vond. Verder vond ik het decor echt verschrikkelijk mooi, vooral in het laatste bedrijf.

Ik moest deze voorstelling voor school zien en hoe hard ik ook altijd roep dat ik dat zooo saai vind, meestal vind ik toneelstukken stiekem toch wel leuk. Maar… ik moet zeggen: dit stuk was echt saai. Te lang, echt te lang! Niemand kan 3 uur zijn aandacht erbij houden, terwijl je dat aan het eind juist wel nodig hebt.
Het is Ivo van Hove wel heel goed gelukt om een trieste sfeer te creëeren. Als je na die drie uur zitten dan eindelijk naar buiten mag, voel je je echt depressief. Begrijp me niet verkeerd hoor, wat ik nu ga zeggen is geen negatieve kritiek op de kwaliteit van het stuk, maar ik werd aan het eind echt gek van het geruzie en geschreeuw van Halina van Reijn. Erg dramatisch, maar wel geloofwaardig. Een gewei voor haar dus. Ik vond het goed hoe het whiteboard werd gebruikt en dat bijvoorbeeld Pierre Bokma op de muur werd geprojecteerd, dat gaf toch een bepaalde sfeer.
Er waren echter dingen waar ik me aan ergerde. Zoals ik al zei al dat geruzie, maar ik weet, dat hoort bij deze tragedie. Het was echt vervelend, vond ik, dat er zoveel mensen uit de kleren gingen. Soms totaal onnodig. Uhm, verder dat kunstzinnige, aparte; dat iedereen het toneel opkomt en dat ze dan allemaal hun schoenen uitdoen… tsja, misschien ontdek ik de diepere betekenis er niet van, want die zal er vast wel zijn. Dat soort dingen komt wel vaker voor, erg diepzinnig allemaal, maar dus niet echt mijn stijl. Ben ik ook iets te jong voor denk ik.
Ik ben al naar veel Griekse tragedies geweest voor school en ik moet wel zeggen dat dit de minst saaie tot nu toe is. Dus daarom het tweede gewei, omdat ik me kan voorstellen hoe moeilijk het is om zoiets saais toch nog interessant te maken. Ik heb dodenoffer gelezen, dat is het oorspronkelijke oudgriekse verhaal over Elektra, waar dit stuk op gebaseerd is, en dit was toch een stuk leuker.

Aangestoken door de goed geoliede publiciteitsmachine en een enerverend optreden bij Barend en van Dorp (en twee eerdere shows in het theater, die te gek waren) besloten we te gaan. Al op voorhand gierend uitverkocht, dus in november nog een kaartje voor januari bemachtigd. Mijn God, waren we maar thuisgebleven. De recensies waren niet al te enthousiast, maar ja, hoe vaak slaan recensies niet de plank mis…? Nou, hier zijn ze nog mild gebleven. De uitkomst is een tenenkrommende avond. De setting is een schoolavond in een aula en de ‘artiesten’ wilden wel eens ongebreideld ‘lol maken’. Nou, prima Brigitte en meneer Klundert, maar als dit jullie manier van lol is dan worden jullie definitief bijgezet bij de ondergrens van het amusement. Platte, clichévolle teksten, langdradige nummers, slechte muziek, onverstaanbare liedjes. In een woord: BAH. Oh, en we hebben best gelachen, soms. Om de lerares Nederlands. Da’s onvervalst Kaandorp-amusement, daar komen we voor. Maar de rest? (Vooruit, ‘Non, je ne regrette rien’ had ook nog wel enig niveau) Toen de ‘directeur’ van de Christelijke school ineens ‘bekende’ dat hij ‘praktiserend homosexueel’ was en toen hij (verdomd, mijn angstige vermoeden bleek, (natuurlijk, zo gaat dat bij plat) waar) opkwam in een Leernichten-outfit mét blote billen en de zaal explodeerde van het lachen krimpte mijn maag ineen en dacht ik: weg! Walgelijke humor. Waarom toch? Wat een niveau? Zijn wij debiel met z’n allen? Ik vrees van wel, want de zaal vrat het! (Plien en Bianca gezien op teevee? Net zo erg. Is dat wat (een deel) van het cabaret tegenwoordig inhoudt? Gemakzuchtig, laag, cliché, plat, goedkoop? Gelukkig zijn de Theo Maassens van deze wereld er nog…). Toen we bij het applaus de zaal uitliepen merkte het barpersoneel op: ‘Maar er komt nog een toegift hoor.’ Ja, vast. Maar dààr hadden we écht geen zin meer in. Voor mij de abslouut slechtste (ik weet het, niet echt toneel) voorstelling sinds tijden!