Maria Kraakman zet een leuke Electra neer: wraak-ziek en lekker sjagerijnig. De rest van de kast vond ik nogal oncharismatisch en de muzikant had van mij buiten beeld gelaten mogen worden (of op z’n minst naar de kapper moeten gaan). Alle geluidsinstallaties konden mij ook niet echt bekoren, soms stonden de acteurs er wat mee te frutselen, dan weer de muzikant. Waarom? Het moest allemaal heel veel extra lading geven maar bij mij werkte het niet. Ik vond het stuk erg oppervlakkig blijven.

In een toneelzaal denk ik nooit aan m’n beroep, maar in dit geval, met maar een kwart van de stoelen bezet, kwam het begrip ‘bedrijfsrisico’ regelmatig voorbij. Dus eerst maar een gewei, nee een hele eland, voor de moed van de zakelijke leiding van het gezelschap. En meteen ook één voor grootmeester Guus van Geffen. ‘Toneelbeeld’ en ‘lichtontwerp’ zijn eigenlijk veel te lelijke woorden voor de kunststukjes die hij levert. Alleen al die eerste vijf minuten… En dan nog een paar geweien voor de zeventien acteurs en actrices die tussen 11.00 uur en 21.30 meer dan dertig personages overtuigend tot leven brachten. Met, wat mij betreft, als resultaat bovenal een fascinerende Agamemnon van Hugo Maertens.
Maar toch, maar toch…De absolute high die ik bij “Ten Oorlog” beleefde, kwam niet. Ik houd het er voorlopig maar op dat de oude Grieken statischer zijn dan de koningshuizen van Shakespeare en dat Tom Lanoye zeker een beter auteur is dan John Barton.

Tja, allereerst is het geen gangbaar gegeven, weinig theatraal zelfs, stilstaand dramatisch, maar toch wel weer heel intrigerend. Ik weet niks van Poncke Prinsen, en vond dat een nadeel, want er wordt in de geabstraheerde geconstrueerde (knappe) tekst toch wel gesuggereerd dat het een alom bekend iets is… had ik last van. Verder zijn de acteurs echt heel erg goed, wat een genot om naar te kijken, maar inhoudelijk hield ik het niet vol, behalve de prettige relativering aan het eind die weer net die draai meegaf… maar ja, wat is dan een ‘eindoordeel’? Voor de poging, het gegeven, de tekst (samen) een gewei, voor de acteurs een gewei en toch een tomaat voor het ondoorgrondelijke van het geheel… ik was intellectueel geprikkeld maar nergens emotioneel geraakt, en dat vin’k toch wel prettiger… laat ik maar zuinig zijn in de waardering en ze in woorden een compliment meegeven…

De eenzaamheid en de-bij-voorbaat-verslagenheid van de Drie Zusters worden mooi verbeeld. Wat ze ook ondernemen, het geluk vinden ze toch niet. De cast is indrukwekkend, het spel is goed. Toch blijft het ook een wat rommelig geheel. Wellicht komt dit door het grote aantal mensen dat vrijwel de hele tijd op het podium aanwezig is, of door het decor, dat wat teveel van het goede was… Wel jammer dat de zaal nauwelijks voor de helft gevuld was, heeft iedereen deze voorstelling dan inmiddels al gezien?????

Boukje blijft mooie voorstellingen maken. Minder mooi dan Benen, maar het blijft heel prachtig. Mooie muziek, maar van moeilijk rammelen op de klankkast moet ik altijd een beetje lachen. Speciale aandacht voor het papier over de publieksbankjes, waardoor elke beweging die je maakt, enorm veel geluid maakt en je dus piepstil blijft zitten. ‘k Weet niet wie toch alsmaar die mooie dingen bedenkt, zoals bijvoorbeeld ook de wandeling naar de zaal. Is het decormens Theun M. of Bouke zelf? In elk geval hulde.

Zeer fijn grotesk spel in deze voorstelling. Komische mime. Spannend in het begin naar (helaas) saai en te vaag aan het eind. Makers verliezen zichzelf in vreemde Sesamstraathorror. Jammer want als publiek verlies je dan ook je aandacht. Het werd in plaats van mooi simpel gegeven (geesten die functioneren als de pianist speelt) een beetje ‘privé’ -gek en zielig doen. Gemiste kans om echt te betoveren. Het COC Theater wordt wel zeer mooi gebruikt.

Bij binnenkomst in Theater aan het Spui zie ik dat de voorstelling bijna drie uur lang is, ga ik dat volhouden vrees ik mezelf. Volmondig kan ik u mededelen dat dit achteraf geen enkel probleem is. Wat een fantastische vertolking en dat door jonge maar zeker zeer talentvolle acteurs. Een loodzware Shakespeare helder en krachtig neergezet. Thijs Römer is werkelijk fenomenaal sterk in zijn vertolking van King Richard III. Michel Sluysmans speelt geslepen, sluw en verdacht mooi. De tomaat schenk ik aan de vormgevers, decor, kostuums en het licht.

Voor iedereen die ooit van zijn/haar leven in een café was; ga naar Café Noir. In deze voorstelling worden hilarische én schrijnende situaties in een café geschetst door drie acteurs. Zij krijgen het voor elkaar om een volle dansvloer te suggereren, een leeglopende kroeg en een jolige karaokebar. Meesterlijk moment; er wordt een ‘sex on the beach’ besteld aan de bar en de bardame (Claire Fleury) geeft haar fysieke interpretatie van wat er in zo’n cocktail zou moeten zitten…

We komen één voor één lopend door een lange donkere gang de zaal binnen en zien een donker speelvlak met een enorme hoop aarde. Op een prachtig, traag tempo maken twee figuren zich los uit de aarde en bewegen. Behalve Schweigman zien we ook een oudere man, Jaap Flier, een vroegere danser van NDT. Beheerst en subtiel is het spel tussen die twee. Intimiteit, stilte en gestileerde bewegingen bepalen in het begin de sfeer. Later wordt de sfeer af en toe muzikaal op subtiele wijze ingekleurd door bassist Jelte van Andel. Erg fraai is het lichtontwerp van Theun Mosk met wie Boukje ook haar voorstelling Benen maakte. Grond is een prachtig spel van licht en beweging met één van de mooiste openingsscènes die ik mij kan heugen.

Een aanrader! Een prachtige voorstelling over een drietal spoken die in eerste worden getijsterd door een pianospeler. Als de man plaatsneemt achter de piano en de toetsen slaat zijn ze overgeleverd aan een bovennatuurlijke kracht en moeten zwart-wit films spelen. Met grote gebaren, geschrokken gezichten, prille liefdes, achtervolgingen en herhalingen komt dan het filmdoek van toen tot leven. Als de pianospeler op de meest onverwachte momenten stopt worden ze het zat en pesten hem weg. Toch wel begrijpelijk dus waarom spoken spoken. Daarna gaan de spoken in diverse rollenspellen elkaar overtroeven wie eigenlijk het engst is. Dit leidt weer tot bizarre scènes met theaterbezoekers, Dracula, verkleedpartijen en achtervolgingen. De voorstelling is geheel en al zonder spraak. Er wordt geen woord gezegd maar de beweging, mimiek en humor dragen het stuk van begin tot eind. Aan het eind worden de kaarsjes uitgeblazen en is het donker.