Dit is een gave productie. Binnen de microkosmos van een piste bereiken twee clowns, twee leeuwen, een dompteuse en nog wat circuslieden een sfeer van magisch realisme die zowel triest als betoverend is. Laat je meevoeren met deze bijna tekstloze voorstelling en je zult een goede avond hebben.

De eerste keer dat ik een stuk van Herman Heijermans heb gezien en dan ook nog 2 achter elkaar.
De Meid interesseerde me niet zo, het was goed gespeeld en ook heel vaak grappig. Dat de rollen van de Meid en de Mevrouw omgedraaid zouden zijn, kon je al vermoeden en alle standaard conflicten heeft Heijermans er dan ook in weten te krijgen. Hiervoor een Tomaat en omdat het soms gewoon te onduidelijk was wie welke rol speelde.
Toen kwam Kwelling, geweldig! Een vrouw en haar sinds 2 jaar blinde man. Een kwartiertje uit hun leven. Waarin de man kapot wordt gemaakt door de vrouw en de vrouw zich daarmee eigenlijk ook kapot maakt. Prachtig spel, subliem eigenlijk, ik had voor het eerst natte ogen. Het had net ff iets langer door moeten gaan of de traan biggelde over mijn wang. Hiervoor alle geweien

Eerdere voorstellingen van Stichting Theaterplan deden me eigenlijk niet veel, mijn gebrek aan liefde voor musical, maakte het dat ik er meestal niet veel aan vond. Deze Theaterplan voorstelling echter, maakt het, voor degene die minder liefhebber van het musical-genre zijn, een leuke, grappige, spontane en muzikale voorstelling, met veel gebruik van het schitterende décor en even zo mooie kleding. Waarom dan toch 2 tomaten? Omdat het nog steeds niet te geloven is, en omdat er mijnsinziens te weinig diepgan in zit. Ook krijgt het jonge talent niet echt de kans om hun evt. acteertalent te laten zien

Toen ik zag hoe weinig mensen er waren bij deze dansvoorstelling in de Melkweg schaamde ik me. Hoe was dit mogelijk?
Er zat veel energie in de beweging, en het was een plezier om naar te kijken.
Er waren vijf jonge danseressen en een oudere, die nauwelijks gedanst heeft, maar wel een personage speelde, degene die het verhaal vertelt.
De muziek was afwisselend, van chanson tot Blondie, en ze zijn niet meer in Amsterdam te zien.. Nog wel in Eindhoven en een aantal andere verre oorden, en verder in Belgie en Duitsland.

Tja, Hans Teeuwen… Met een hoop verwachtingen ga je de zaal in, wetende dat zijn laatste shows steeds minder werden… En eerlijk is eerlijk, deze is ook weer veel minder als zijn hoogtepunt, en tevens debuut Hard & Zielig. Toch valt er genoeg te lachen om Jackson, Malone, etc. etc. maar het is allemaal zo makkelijk, te safe ofzo. Natuurlijk ontbreken de kenmerken van Teeuwen niet, botte grappen, beledigingen etc, maar het is allemaal niets nieuws. Het is de vertrouwde Hans Teeuwen; lachen doe je genoeg, maar of het nu ook allemaal even goed is…?

Je haat ‘m of je vind hem geweldig, schijnt het. Daar ben ik het dus niet mee eens. Hij valt in herhaling, dezelfde stemmetjes, typetjes, etc. passeren de revue. Is dat erg? Nee, niet als je hem geweldig vind, en als je je vraag naar originaliteit uit kunt schakelen. Het wordt minder leuk als je dat niet kan… graag meer originaliteit de volgende keer, maar ga verder maar lekker zo door

Wauw. Wat een heftige, fysieke ervaring is dit zeg.
De tekst is poetisch en gevaarlijk, het spel is zeer geconcentreerd en muzikaal, het dekor prachtig en het slotbeeld brand zich in je kop alsof het erin geetst wordt met een hete naald.
Na afloop blijft de zaal zitten. Wat is hier gebeurd.
Gharb marokkaans voor het westen waar de zon ondergaat, de duisternis waar je op andere zintuigen moet vertrouwen. Inderdaad. Meer uitleggen zou zonde zijn. Gaat het zien!

Nachtvlucht werd begin dit seizoen na tien jaar hernomen in een nieuwe enscenering, geregisseerd door de vorig jaar afgestudeerde Pepijn Cladder. Nachtvlucht is een pareltje. We zien de kleine Goof die ernstig ziek is en zijn tijd doorbrengt met zijn vliegtuigenhobby, vriendschap sluiten met een oudere man die altijd met zijn hondje Max voor Goofs raam langs liep. Als Goof hoort dat Max dood is, klopt hij op een dag bij de man aan met het idee om een erevlucht voor Max te maken door een zelf gemaakt vliegtuigje vanaf een torenflat naar benden te laten gaan. Dit inspireert de man om hetzelfde voor Goof te doen, maar dan in een hele andere, spectaculaire vorm. Met mooie, eenvoudige symboliek slaagt Theater Terra er in een luchtige productie te maken over een zwaar onderwerp. Een knappe prestatie. Een mooie, erg mooie voorstelling.

Woensdag was de allerlaatste voorstelling van Mondo Leone van Leon Giessen te zien in Vredenburg. Een speciale aflevering van deze zo succesvolle Huis aan de Werf productie. De combinatie van mooie, soms ietwat ontroerende filmpjes, en live gespeelde muziek van een gitaar-bas-drum trio heeft een bepaalde kneuterigheid die desondanks niet verveelt. De voorstelling is een ode aan het leven. Leuk waren de bijzondere gasten zoals Edo de Waart met acht contrabassisten van het Radio Philarmonisch Orkest en de twee oudere mensen die een tango-achtig dansje op het podium uitvoerden.Een verademing om eens een voorstelling te zien die louter positiviteit uitstraalt.

Met vuur gezongen liedjes afgewisseld met gekleinkunstel. Ricky Koole heeft een goede formule te pakken. Toch bekroop me een naar gevoel tijdens de voorstelling. Laat de liedjes voor zichzelf spreken. ‘Trieste liedjes’lenen zich niet zomaar voor frivole bespiegelingen. De teksten waren storend en leidden af van de inhoud en het gevoel wat uit de door haar treffend gekozen liedjes zo mooi sprak. Gooi het kleinkunstmasker af en laat je hart en stem spreken. En geef het publiek meer ruimte in hun keuze tussen geluk en triest zijn.