Bij de triomfmars voor La Musica Twee is mijn loftrompet niet nodig. Maar ik steek ‘m toch. Want Betty Schuurman en Jeroen Willems lieten gisteravond weer adembenemend overtuigend zien hoe je het moeizaam verteren van verspeeld geluk, gedane zaken, spijt en mislukking, moet verbeelden. Met afwisselend de kwellende waarom-vragen van “Anne-Marie” en “Michel” en het zwijgen, de twijfel en de spanning bij de beantwoording. Hun onthechting blijft pijn doen. Maar ‘t is wel héél mooi om ‘t mee te beleven.

Food Coma is een verontrustend fantastische voorstelling over een eet-obsessie, waar het vakmanschap, de innerlijke noodzaak en de intelligentie vanaf spat. Wat moet het dan vreselijk zijn als je voorstelling in een recensie (Volkskrant) wordt afgedaan als een onpersoonlijk neuzelig niemendalletje. Ik roep iedereen op deze letterlijk en figuurlijk ongelofelijke recensie te negeren en te gaan kijken! Je onthoudt jezelf anders een gruwelijk, bijtend humoristische, beklemmend goede voorstelling! Voor mij een van de beste van dit seizoen. De schijnbare afstand waarmee de hoofdpersoon Marcel zijn grensverleggende en grensoverschrijdende beschrijvingen over de effecten van eten op zijn lichaam vertelt, maken het verhaal huiveringwekkend dicht op zijn huid. Een bijna zintuiglijke ervaring waarbij je vlak voor het prachtige eind zit te lachen tegen pijn en kokhalzen in. Gaan!!! Marcel Musters op zijn allerbest.

Hele mooie Geert Hautekiet voorstelling waarin Geert zijn muzikale kunnen uitgebreid toont en ondertussen nog een mooi en grappig verhaal verteld. Hulde aan de man die het noodweer doorstond om naar Hoofddorp te reizen.

Werkelijk een afschuwelijke voorstelling. Alles overduidelijk en over de top. Alle cliches die men kon bedenken zijn gebruikt. Tip voor de makers: NEEM EEN DRAMATURG IN DIENST!
De Stadschouwburg was wel mooi vernieuwd, daar kon ik nu 2 uur lang van genieten.

één gewei voor het decor, of toch een deel. de bal-sport zaaltje. hierdoor zouden we het hele verhaal, dat niet zijn clichématigheid ontstijgt zoals Roeland Fernout gehoopt had (zie 020 van deze week), in een andere realiteit kunnen geplaatst hebben. maar daarvoor zou meer nodig geweest zijn. ik wordt erg ongerust na het zien van deze voorstelling. zo ook na de drie zusters van tga dat ik niet zo lang geleden zag. waar is de fantasie van het rijkste gezelschap van nederland gebleven? waar is passie waarmee acteurs de buhne kunnen beschilderen? dit gaat niet over of het regisseurs of acteurstheater moet zijn maar de noodzaak aan rebelsheid (in de goede zin van het woord)met een visie spreekt hier wel uit. bv. sonic boom daar kun je voor of tegen zijn, maar dit maakt de reeds vervlakte kijker apathisch. dit baart mij zorgen.

Nou, een echte Strauss. De generale weliswaar, maar het is een boeiende ervaring. Een gewei voor de zangeres die de Marshallin deed. Wat een gratie, kwaliteit, schoonheid. Tweede gewei voor Srauss, muziek van een ‘Vier Letzte Lieder’-achtige pracht én voor het orkest was fabuleus speelde. Derde gewei voor de ingetogen vormgeving en het spel. Ook drakerig en over the top, maar dan als keuze. Smaakvol en elegant gedaan. De tomaat voor alle andere dingen: kan er geen 1,5 uur uit? Zijn er niet te veel cliché’s? Ach, hoewel ik soms in slaap sukkelde (te lang en iets teveel wijn vooraf) toch heel mooie. Zéker nu ik de CD thuis luister. Beeld- en beeldschone muziek hoor. Doei

Droomsporen: de titel dekt de lading. Het had een prachtige voorstelling kunnen worden, maar de tekst was te banaal, de plot neigde naar soap. Toch boeide de voorstelling door een lichte regie en uitstekend spel met enkele uitschieters. Zo waren er de prachtige vertolkingen van Elsie De Brauw en Gunilla Verbeke. En bij de mannen schitterden Alwin Pulinckx, Leon Voorberg en Hugo Koolschijn. Alle drie vertolkten ze prachtig de eenzaamheid. Maar de mooiste prestatie was denk ik toch Voorberg die met de rug naar het publiek in een kappersstoel gezeten en met zijn ruwe-bolster-blanke-pit-kop op een videoscherm de schizofrenie en het verlangen van de eenzame brievenschrijver vertolkte. De voorstelling ging dan uiteindelijk toch over iets.

Oh jee, weer eens naar een première in Het Muziektheater. Eerst maar even een publieksrecensie dan. Zat ik de vorige keer in de buurt van een voor 80€ winden latende procuratiehouder, deze keer rook er iemand sterk naar slecht gedroogd wasgoed. Voor de rest een uitgelezen verzameling genetisch materiaal met hier en daar een ex-minister, een theaterbobo en allerhande wannabees.Wel geteld twee gekleurde medemensen en een contigent besnorde gezonnebankte DarkRoom-bezoekers die hiervoor door konden gaan. De survival van de meest aangepasten dus, die happy few.
De Voorstelling: Onder mijn top tien van opera-voorstellingen zitten er zeker vijf waar de heren Guzzman en Decker tekenden voor respectievelijk de vormgeving en de regie. Vol verwachting klopte dus ook dit keer het hart, hoewel ik niet erg van Strauss houd. De vormgeving vond ik weer prachtig. Ironie Fondante.Decker werd ziek en ex-zangeres Fassbaender moest de laatste twee delen afmaken. Ik las dat Roland de Beer die delen met name stoorden, als amateurtoneel, maar dat zit er vanaf het koddige begin al wel in. Ik vond het niet erg, ik kan die opera-verhaaltjes meestal toch al niet seriues nemen. Raar stuk muziek. Je waant je af en toe bij Schönberg, om dan ergens te verzinken in een te lang uitgesponnen hoempapa-wals en daar pas bij het (prachtige) slot weer uit te komen. Wat kunnen die dames zingen. En die bas-bariton, Top. Edo de Waart had bij het applaus meer gelegenheid moet krijgen voor een waardig afscheid. Mij krijg je niet meer naar een première ik zit liever tussen het klootjesvolk op een generale.

Beetje modieuze en brave regie, maar het werkt wel. Ik kende de plot nog niet en ik vond het oprecht spannend. Kreeg de clou niet helemaal mee, jammer want ik zat helemaal in deze broeierige who-dunnit. Lekkere cast; Koolschijn is geweldig en houdt zowaar z’n kleren aan. Barry Atsma wordt langzaam een echte ster, z’n haar helpt. Fernhout z’n kostuum zit hem wat in de weg, wat Voorberg allemaal aan het doen is weet ik niet. Geweldig gewei voor Alwin Pullinckx die een fantastische vrouw neerzet. Want tja de vrouwen, wat mij betreft trekken ze het niet helemaal. Soundscape is behoorlijk film, maar dat helpt juist bij de thriller-achtige sfeer. Van mij mag en wel meer van dit soort art-house-film-theater gemaakt worden, maar dan ook graag popcorn.

Het begint als een soort therapie, dan wordt je een scene ingetrokken. De personages zeggen tegelijk hun teksten, je denkt wat is dit?
Maar al gauw wordt je een film ingetrokken. Prachtige enscenering, verhaal lijnen die bij elkaar komen en prachtig spel.Gaat dat zien.