wat een intrigerende voorstelling. het deed erg absurdistisch aan. heb met stijgende verbazing zitten kijken, maar bleef echt constant geboeid. de tomaat is voor zowel lard adrian (niet goed verstaanbaar) als de ‘buik’ van eva duijvestein (die was echt niet hoogzwanger).

In het theater aan het spui een verassende voorstelling gezien, met jonge acteurs. Vanaf de 50-jaren tot ongeveer nu met alle maatschappelijke problemen. Die met hollandse liedjes niet eerde komisch aandeden dan het pijnlijk was.
De hele voorstelling was ‘komisch’ en ik heb alleen niet het laaste gedeelte gesnapt. Dialoog tussen ‘Petra en Stefan” die was weer te serieus voor het stuk. Verder mijn complimenten.

Drie ietwat rare mannen die hun troosteloze keuken proberen te ontvluchten met hun fantasie. Mooi en verrassend decor, mooi spel en onnavolgbare, verrassende vondsten (zoals de veel te grote soeplepel). Alleen al de poetische reis die de mannen door hun eigen keuken ondernemen is een reden om de voorstelling te zien. En het schijnt ook nog iets met Klaus Kinski en Werner Herzog te maken te hebben.

Geboren als jood, bekeerd tot het katholicisme om chef-dirigent in Wenen te kunnen worden, een complexe relatie met Alma, de Kindertötenlieder gecomponeerd voordat zijn eigen dochter op 5-jarige leeftijd overleed. Ingrediënten genoeg om een spannend verhaal te schrijven over Gustav Mahler. Maar auteur Ronald Harwood, (The Dresser,Het Verhoor)stelt hier zwaar teleur. Mahler is een braaf biografisch verhaal geworden dat keurig de chronologisch Mahers leven volgt zonder ergens dieper op in te gaan. Mahlers verbod aan Alma om te componeren wordt ons meegedeeld, maar verder niets, terwijl dit hun huwelijk van begin af aan onmogelijk maakt. Alleen de ontmoeting tussen Freud en Mahler, doet je opeens weer even rechtop zitten. In deze scène is de brille die je van het hele toneelstuk verwacht, opeens wel aanwezig. De regie van Karst Woudstra is tuttig, Rudolf Lucieer doet zijn best en Iwan Walhain, die me vorig jaar volkomen overdonderde met zijn spel in Caligula van OT zag, is goed, maar krijgt weinig ruimte om te schitteren. Zonde dat zo’n prachtonderwerp zo’n oppervlakkige uitwerking krijgt.

Prachtige dubbelvoorstelling, eerst toneel dan zang ingetogen begeleid door piano, accordeon, bas en slagwerkmuziek. Jeroen Willems heeft niet veel nodig om een sfeer neer te zetten en situatie uit te beelden, een gebaar, een houding, is voldoende.
Ongehinderd door enige kennis over of van de liederen van Brel in het nederlands, heb ik de poëzie van de teksten en de muziek, intens ervaren.
Weldadig was de stilte die het publiek aanhield na sommige ontroerende vertolkingen van Jeroen Willems.

Ik vond het echt een hele bijzondere voorstelling! Heel mooi gedaan met die snaren. Het begin vond ik heel sterk, met die bossen bloemen op het drumstel. Een van de leukste stukjes vond ik dat met die kurken. Heel goed gedaan.
Iemand had het over een muzikant, was dat niet Apollo? Die kan je niet zomaar weglaten en hij hoeft zeker niet naar de kapper. Dus 5 geweien omdat het heel bijzonder was, goed spel, leuk decor, goed geluid!

Allereerst over de Tomaat: hoe kan het dat de Tam Tam organisatie zo weinig publiciteit maakt voor zo’n ontzetend mooie voorstelling! Schande (en met name erg zonde…) dat hierdoor de middag voorstelling van 12/02/’04 afgelast moest worden! Verder ook een Gewei voor de organisatie voor het in huis halen van deze voorstelling!
Beklemmend, herkenbaar, ontroerend en wonderlijk. Deze voorstelling wordt door Thomas Oerlemans terug gehaald en is gegroeid. Deze voorstelling mag van mij steeds terug gehaald worden, omdat de elementen van tijd die in de acteur veranderen met zijn personages mooi mee groeien. Ik zie er naar uit om over 30 jaar Olivetti 82 nog maals te zien gespeeld door Thomas Oerlemans (en tussen door het liefst nog enkele keren…).

Jon Fosse laat het Noorse weerbericht in zijn stuk een paar keer opduiken; ja hoor, de winden waaien daar nog steeds om de literaire rotsen. En in huis heerst ook een schraal klimaat. De zes personages draaien tergend langzaam om elkaar heen. Ze willen wel van alles van elkaar, maar kunnen en durven dat zelfs niet uit te spreken. Heel weinig woorden dus en nog minder daden.
Wát hun verlammende geheimen zijn bleef voor mij goeddeels in het duister, maar hoe benauwend de onderlinge relaties werken, werd glashelder. En dat is tenminste de helft van wat Jacob Derwig met zijn regie naar eigen zeggen bij de toeschouwers wilde bereiken. In zoverre is hij wat mij betreft geslaagd. Net als ik, na het wat moeizame begin, geleidelijk aan in het dragende personage van Eva Duijvestein ben gaan geloven.
Toen ik om een uur of tien na een bezoek aan het herentoilet de levengrote afbeelding van de regisseur als Hamlet in het gezicht keek, wist ik het evenwel zeker. Ja, ik sluit me aan bij al diegenen die hem toch liever óp het toneel zien.

Nou nou nou.
Teeuwen, Teeuwen, Teeuwen.
Wat een ongelooflijk slecht aftreksel van hetgeen U hiervoor deed. Te bizar voor woorden. Vanaf Trui is het bergafwaarts gegaan met deze zogeheten Cabaretier. Ik moet u allen afraden naar deze voorstelling te gaan. Het is niet vol te houden. De mis-en-scene is vreselijk, het spel verschrikkelijk en de uitstraling is ook niet meer wat het geweest is. Op enkele stukjes tekst na is het de afgang van Hans Teeuwen. Over zijn hoogtepunt heen en aan alles voorbij gegaan. Staat deze man er nog wel in? Timing, ritme, logica, alles ontbrak. Maar 6 tomaten?

wat een verrassing, opeens was het afgelopen.
wel mooi plafond in de zaal. het decor was ook niet slecht. en de engelbewaarder ertegenover is best gezellig, echte mensen.