in één woord fantastisch! was echt helemaal onder de indruk. wat was de muziek goed gekozen en in de voorstelling verwerkt. dit soort kwaliteit wil ik vaker in het theater zien!

Veel te luchtig en een simpele aangepakt. Publiek constant in twijfel wel of niet meezingen. Ons kent ons wat eem moraalridders. Sorry ik kan er samen met mijn vrouw niet veel van vinden!

Stan is vlaams, geengageerd en vooral erg goed. En omdat Gerardjan Rijnders, die post-Tga ook nóg beter is geworden, dit keer de tekst leverde, moest er gegarandeerd iets fraais ontstaan. Dat is ook gelukt. Het verhaal lijkt enigszins op dat van La Musica Twee van ZT Hollandia. Het gaat alweer om een weerzien van geliefden van weleer. Maar dan in taal van deze tijd. Dat blijkt nagenoeg net zo goed te werken. Met bijzondere dank aan de subtiele, lichte, verliefdmakende interpretatie van Sara de Roo. Daarom zijn het, naar mijn smaak, een tikkie te literairderig gekunstelde begin en sommige gevolgen die de randapparatuur van de gitaar voor de trommelvliezen heeft, geen bezwaar.

Nog nagenietend zit ik hier achter mijn computer. Wat valt er te zeggen over een voorstelling als deze? Het was groots. Halina Reijn heeft me nog nooit zo verpletterd, maar de avond behoorde, wat mij betreft, toe aan Janni Goslinga. Wat een wereldwijf! En wat een pracht actrice. Ik was al erg onder de indruk van haar True Love vertolking, maar dit was nog een tikkie fijner. En als ze nou maar nooit meer duffe ernstige delicten hoeft op te lossen komt het helemaal goed met deze vrouw. Pierre Bokma toonde zich meester in onderkoeld spelen, wat in deze bij vlagen hysterische voorstelling schitterend was. Een tomaat voor de stijve plasser van Hans Kesting. Op film welliswaar, maar nergens voor nodig.
Gaat dat zien, allemaal. Ze spelen deze voorstelling geloof ik nog tot 2012.

Grote vraag: voegt de lengte van deze voorstelling iets toe?
Antwoord: weinig.
Het was geweldig om een hele dag en avond een spannende vertelling mee te maken, maar de omvang zorgde niet automatisch voor een “grootse” voorstelling.
En grootsheid verwacht ik eerlijk gezegd wel van een epos met zoveel moorden, wraak en onheil.
Het werd bij tijd en wijle wel tragisch door het spel van bijv. Carine Crutzen, Sacha Bulthuis en Hubert Fermin. Ook begin en eind van de voorstelling waren erg mooi en onroerend.

Wat een spektakel zeg! En wat een theater! Negen acteurs en drie muzikanten die met een niet te stoppen energie ons landje vakkundig fileren en fijntjes de open zenuwen van deze samenleving blootleggen. In een caleidoscopisch overzicht van een Nederlands gezin in de jaren vijftig (inclusief fenomenaal hoorspel), via de flower power met veel overleg en nog meer vrijheid naar de anarcho-mtv cultuur van nu zien we hoe consensus wordt onthoofd.
Aan de hand van schijnbaar clichématige personages maakt Arie de Mol van een feest der herkenning een wrang, snijdend maar evenzo herkenbaar drama tussen vader Stefan (Olaf Malmberg weer terug in de zaal) die ‘niets meer begrijpt’ en een dochter die alles kapot wil maken (een prachtig felle Yonina Spijker).
Via oude liedjes (jaren dertig en veertig) voel je de pijn van het koopzieke rijkeluismeisje Lisa (Peggy Vrijens) die haar vriendje Nico ziet veranderen in een ongrijpbare, losgeslagen etter; je hoort de melancholie en heimwee van een boerse, platte proleet Barry/Berry (Ali Ben Horsting - altijd goed) die als pleister op eigen wonde Waar de blanke top der duinen ten gehore brengt. Niet iedereen zingt even mooi maar het komt wel uit hun tenen, en met volle overtuiging. Het decor is zo overdonderend dat je pas na een paar dagen het geheel een beetje op zijn plaats krijgt in je hoofd.
Eindelijk een goede voorstelling over Nederland, eindelijk weer eens een voorstelling die verder graaft dan de oppervlakte, eindelijk weer een voorstelling die alles heeft.

De premiere van Een Zomerzotheid begon goed toen ik achter Ad Visser de lobby van het Zaantheater binnenliep. Daarover later meer. Het komt niet vaak voor dat ik me in een theater niet op mijn plaats voel maar dat was hier wel het geval. De voorstelling en bijbehorende grapjes gingen totaal aan mij voorbij. De voorstelling, gebasseerd op een boek van Cissy van Marksveld uit 1927, had wat mij betreft niet gemaakt hoeven worden. De taal is oubollig, de kostuums zijn oubollig en er wordt geacteerd alsof de acteurs voor een zaal met (dove) bejaarden staan. En daar zit ‘m de crux. Deze voorstelling dient van de commissie Kijk en Luisteronderzoek een minimumleeftijd van 55 mee te krijgen. En in die zin doet mijn arrogante grootstedelijke mening er niet toe. Er zijn massa’s mensen die ongetwijfeld genieten van deze voorstelling en dus moeten dit soort voorstellingen gemaakt worden. Eén gewei geef ik voor de hele cast die ontzettend hard en met onzettend veel energie hebben staan werken. Een tweede gewei gaat naar de acteurs Sieger Sloot, Anniek Pfeifer en Kim Scheerder in het bijzonder. Zij zijn in staat om de voorstelling nét een beetje meer te geven.
Een tomaat is voor de keuze van het stuk. Een andere tomaat is voor de belachelijk hoge entreeprijs van meer dan twintig Euro. De laatste tomaat gaat naar Kik Productions, de producent van Een Zomerzotheid. Ze hebben niet de moeite genomen om de namen van de acteurs op de flyer te vermelden. Daarnaast hadden ze het gepresteerd om de vrienden, familie en bekenden op het balkon te zetten terwijl de Ad Vissers, ja ja daar is hij weer, van deze samenleving experimentele geluiden zaten te maken in de zaal zelf. Foei Kik Prodctions, dit is wel degelijk niet het gehoopte ‘knaleffect’.

Een voorstelling voor kinderen vanaf 9 jaar van ruim tien kwartier? Over slavernij? Alsjeblieft, zeg. Wie zit daar op te wachten. Welnu, iedereen. Het publiek stapt binnen in een kooi. Meteen is duidelijk, dat ontsnappen niet meer mogelijk is. Marcus Azzini maakt van Ad de Bonts aangrijpende tekst een onontkoombare vertelling over het lot van een broer en zus die als slaaf worden verkocht. Via de meesterlijke muziek van Fons Merkies (Petje af voor de spelers. Zingen doe je inderdaad met je tenen) word je als toeschouwer heen en weer geslingerd tussen haarscherpe komedie en diep drama. Oprechte ontroering wisselt de bevrijdende lach in razend tempo af. Tenminste in het begin. Naarmate het evenement vordert wordt de lach steeds minder en is zelfs een welgemeende grinnik niet meer te horen. Eén ding is duidelijk. Er is veel mis met de wereld en dat moet verteld.
Dit is een vakkundig gemaakte voorstelling door mensen met zeer veel smaak. En ondanks de zwaarte van het onderwerp en de tekst blijft de terechtwijzende domineesvinger ten ene male uit. Geen opgelegde postbus 51 moraal of wat. Niks van dat alles. Dit zijn de feiten, kijk of niet, luister of niet, leer of niet, maar ze moeten verteld. En wel door zeven zeer goede spelers. Ach, ik kan nog uren doorgaan.

Een voorstelling zonder (noemenswaardige) tekst, waarin vier uitgebluste stellen ten tonele worden gevoerd, die onder leiding van een intrigerende, soms zingende, Chinese dame en haar pianospelende ‘judo-man’ prettig door elkaar worden geschud. Soms erg grappig, soms herkenbaar, bij vlagen heel grappig, soms cliché. Soms beetje ontroering, soms mooie samenzang en vooral met wisselende acteursprestaties. Maar ook wel een ensemblestuk, dus eigenlijk was het wel okay. Maar ik werd er niet wild van, het was ‘wel leuk’. Voorspelbaar ook soms, en verrassend af en toe. Je merkt: ik kan er niet zoveel diepzinnigs over zeggen. Prettig anderhalf uur, goed gekozen muziek (piano en zang) en leuke humor. Niet schrijnend genoeg en een beetje als nachtkaars uit. Wel mooi, dat ene stel wat verstrengeld achter blijft. Het is net een optelsom van ‘t leven sellef… Twee geweien en een tomaat, lijkt me voldoende.

De jonge choreograaf en danser Jens van Daele –zelf noemt hij zich liever dansmaker - maakte bij Generale Oost in Arnhem Perfecti, gebaseerd op de religieuze rituelen van de Katharen, een middeleeuwse sekte uit Zuid-Frankrijk. Er zit behoorlijk wat gedeclameerde tekst in die niet altijd helder is. De strijd die de Katharen tegen de katholieken voeren en uiteindelijk verliezen, levert wel prachtige beelden en dansscènes op. De energie waarmee de dansers het kleine speelvlak in bezit nemen, is erg aanstekelijk. Ook het acrobatische gehalte van sommige danspassages imponeert.