Eindelijk weer eens actuele relevante kwaliteit op de Nederlandse planken. Geen maatschappelijk gewauwel, maar monologen die je bijblijven en er toe doen!!! Fascinerend om te zien hoe Cosmic theater enkele omstreden publieke figuren als Hirsi Ali, Tuur, Spong, Jahjah of Gümüs een geheel eigen en intrigerend gezicht weet te geven. Manoushka Zeegelaar Breeveld als Hirsi raakte me diep, Raymi Sambo als Tuur laat je op het puntje van je stoel zitten. Probeer deze vijf stukken niet te missen, want op 6 maart is het weer over met deze pareltjes.

Mijn eerste ervaring met een stuk van Wittenbols, en deze nederlandse Who’s Afraid bevalt goed. Ad Knippels komt wat tekort om alle complexiteiten van zijn rol neer te zetten, maar Marlou Gorter en Anne Martien Lousberg zetten prima spel daartegenover. Degene die het hemeltergend onzinnige decor heeft ontworpen mag van mij ontslagen worden overigens.

Interessant verhaal, en zeer gedegen acteerwerk van vooral blinde ziener Jaap Spijkers en Ariane Schluter. Maar een week na de voorstelling is me eigenlijk al weer ontschoten wat er nu eigelijk gebeurde, het beklijft niet. Aangenaam verpozen wat snel van je schouders wegglijdt.

Sterke regie, die door de vele ideeën soms bijna wat al te vondsterig was, maar wat mij betreft daarin overeind bleef. De complexe geschiedenis van het huis van Tantalos wordt helder verteld. Het zeer letterlijke geluidsdecor kon mij ook wel bekoren, met name het gebruik van de luissprekers. Het spel is minder overtuigend, en nogal inwisselbaar, en in tegenstelling tot mijn collega’s minirecensenten vond ik Elektra geen positieve uitzondering maar juist wat irriterend. Laat Marijke Schermer maar eens bij een ander gezelschap haar regiekwaliteiten op betere acteurs uitproberen.

een geweldig toneelstuk. goed gespeeld, goede dialogen. het einde kwam onverwacht, maar dat was juist het mooie. het kunnen blijven boeien van mensen bij een toneelstuk is al moeilijk, maar dit toneelstuk bleef me na afloop ook nog bezighouden. je blijft inderdaad met vragen zitten, maar het proberen op te lossen van die vragen nadat je de voorstelling gezien hebt is fascinerend. Echt knap werk! Eva duijvestein goed werk!

Ko van den Bosch heeft weer een meesterlijke tekst afgescheiden, waarin zinnen zo mooi dat je ze nog eens wilt proeven, en waanzin en logica samen een rondedans maken tegen een postapocalyptische horizon. Het decor biedt de gebruikelijke Alex-chaos, met een paar mooie vondstjes in de rekwisieten, zoals bierflessen die blikjes blijken, en een onverwachts zwevende vuilniszak. Maar de acteurs kunnen de voorstelling niet dragen: Raymonde de Kuyper kan als geen ander de laatste zin van iemaand anders verontwaardigd herhalen, maar meer gebeurt er ook niet, en Raymond Spannet weet geen gewicht aan de wondermooie tekst mee te geven.

Visueel overweldigende trip, aan alle kanten perfect verzorgd. De nadruk ligt vooral op het ensemble, het is geen acteursschitterwerk maar vooral ondersteunend en functioneel (hoewel bijvoorbeeld Neoptolemos’ waanzinscene wel zeer sterk is). Ondertussen kijk je je ogen uit met het inventieve decor, mise-en-scene, kostumering, grime. De Appel mikt hoog en schiet dit keer raak. En wat betreft de lengte: ach, in het verhaal dat wordt verteld, gebeurt nu eenmaal het een en ander.

Toegegeven, het concept wordt consequent (ver) doorgevoerd, toegegeven, het past wellicht wel bij Gogols uitvergotingen, en toegegeven, ik kon er ook best om lachen hier en daar, maar uiteindelijk blijft het allemaal wel heel erg eendimensionaal op deze manier. Alle acteurs spelen zo karikaturaal dat het een kwestie van de voorstelling uitzitten is: je verveelt je niet onderweg, maar het is skindeep geworden. Het past dan wellicht wel goed bij Gogol, maar had dan een ander stuk gekozen…

‘Eindstation’ blaast een norse conducteur in mijn oor. Ik was in slaap gevallen en moet noodgedwongen de trein verlaten op een desolaat stationnetje aan het eind van de lijn. De trein vertrekt richting rangeertrerrein en neemt mijn dromen met zich mee. Een soort gelijke ervaring had ik na het stuk ‘De Naam’. Het einde kwam totaal onverwacht en riep meer vragen op dan dat het antwoorden gaf. De antwoorden verdwenen samen met de trein het donkere rangeerterrein op.
Ik was aangenaam verrast door de frisse regie van Jacob Derwig die, met de bewerking van het door Jon Fosse geschreven stuk, een puik regiedebuut aflevert. Hij verdient dan ook een gewei voor het onder de aandacht brengen van deze betrekkelijk onbekende schrijver. Een tweede gewei gaat naar de acteurs Titus Boonstra en Anneke Blok. Titus Boonstra blijkt een groot acteertalent te hebben wat hij af en toe kan laten doorschemeren in de strakke regie van Derwig. Anneke Blok zet op een schrijnende manier de toon van het stuk door als maar te klagen over haar pijn. Hiermee geeft ze het stuk een snufje benauwdheid mee. De tomaat gaat naar Nadja Hüpscher. Als enige haalt zij niet het niveau van haar medeacteurs en heeft de neiging zich te overschreeuwen. Het laatste gewei tenslotte gaat naar Jacob Derwig zelf. Voor het feit dat hij ‘aan’ het toneel is gegaan, nu ook zijn zinnen heeft gezet op regie en bijvoorbeeld niet gekozen heeft voor het edele beroep van conducteur in de koude winterse provincie.

Geen goeie tekst, geen fanastisch spel, geen nieuwe inzichten. Maar waar ik me echt kwaad om maak is de muziek; Underworld, Prodigy allemaal platen van bijna tien jaar oud, kan echt niet. En als een van je thema’s de DJ is, zet er dan een goeie instalatie neer. Je hartslag gaat zich namelijk pas aanpassen aan de beat als je hem kunt voelen, niet ergens uit een box op het podium kunt horen. De dames achter mij verwoorden het uitstekend na afloop van de voorstelling. “Jezus nu ben ik pas echt moe, ik heb niet eens meer zin om te dansen.” Gelukkig was er daarna leuk na-loungen in de Krakeling, dat was een stuk opwekkender.