Dit is een peutervoorstelling waar ook ik van genoten heb. Kleindochter en opa in zijn schildersatelier. En: de kleuren verdwijnen! Help! Hoe krijgen we die weer terug?? Wat goed is is dat er geen vervelende herhaling optreedt (waar kleuters behoefte aan schijnen te hebben), dat de voorstelling tot het einde blijft volzitten met vondsten.

Echt een hele goede voorstelling. Perfecte tekst van Esther Gerritsen, goed spel van de drie acteurs. Grappig, spannend en het gaat echt ergens over.

Haar laatste uur voor haar executie denkt Kassandra hardop over de verloren oorlog, haar dissidente patriottisme en haar geliefden. Dat deed Debbie Korper mooi en indringend. Maar niet minder overtuigend was Tjebbo Gerritsma. Zonder woorden maakte hij duidelijk hoe zijn plicht als kille bewaker en zijn gevoelens van empathie, botsten. Goed toneel, maar nu al, na veertien opvoeringen, al weer voorbij..

Ik vond het voor mijn tweede keer een erg mooie voorstelling. Ik ben misschien maar 2 keer bij een toneelstuk geweest, maar toch vond ik het goed uitgevoerd werk. Petje af!

Leuk! Geweien voor Jaike Belfor en Urmie Plein, leuke actrices waarom zie ik die niet vaker? Goeie tekst, lekker hard en snel, maar aan het eind heel kwetsbaar. Klinkt sentimenteel (is het ook een beetje; het gaat over een dood zusje) maar gaat niet schmieren. Doet niet overdreven urban, maar speelt wel in een surinaams gezin. Goede muziekkeus, niks mis mee.

Theater dat in de toekomst speelt en met een soort aliens. Waarvoor geweien want de verbeelding dient te worden gestimuleerd en er is al genoeg kostuumdrama op de wereld. Ook een speciale notitie voor het personage Pinkie, waar ik met veel plezier naar heb gekeken. Tekst is zoals hier al geschreven echt verschrikkelijk, ik was ook nogal afgeleid door de logistiek van al die poppen. Speciale tomaat voor de zichtlijnen in het Ostadetheater.

Ik vond het een zooitje. Man in lelijke jas maakt geluiden op drumdingen en speelt de moeder een politie agent en Daedalus (huh?), projecties, geluidseffecten en gegoochel (huh?). Verder geen sexuele spanning tussen de hoofdpersonages. Ik ken de film dat helpt niet met het oordeel, maar ik vraag me af wat je van de plot denkt als je het verhaal niet kent. In het making of voorfilmpje zeiden de makers, dat in een voorstelling met twee personages er niet zoveel gebeurt en dat het dan met een derde spannend wordt. Ik vraag het me af, in dit geval niet.

Het is tamelijk trefzeker, als ik op m’n eigen herinneringen afga, wat het trio van Het Volk als kenmerkend voor de jongenswereld van kort na WOII neerzet. Hutten bouwen, munitie en scherven zoeken, doodlopende wegen vinden voor de levensvragen, geheime verbonden sluiten en vriendschap voor altijd zweren. Het staaltje vér pissen was zelfs indrukwekkend. Maar ik ben bang dat ik de voorstelling, net als die vriendjes van toen, toch betrekkelijk snel ga vergeten.

Het Woelige Baren is een tweepersoonsgezelschapje uit Maastricht. De eenvoudigen gaat over de zoektocht van simpele mensen naar het geluk.Hun cabareteske stijl is soms wat te woordspelerig maar toch eigengereid en creatief. Het totale gebrek aan middelen -geen decor, licht vrijwel alleen in een totaaltje, hun efficiënte en expressieve spel, maken Esther de Koning en Joost Horvard sympathiek. Lichtvoetig, maar toch gelaagd. Origineel.

Hoe ouder hij wordt, des te minder voorspelbaar hij is. Dat is mooi oud worden. Dagalet is een ongrijpbare theatermaker en dat boezemt sympathie in. Ook nu, net als vorig jaar met zijn Frank Lloyd Wright, weet hij een gevoelige snaar te raken zonder dat ik precies begrijp waarom. De Hydropaten, is een aaneenschakeling van tekstfragmenten, dans en muziek, mooie muziek afkomstig van een kwartet met louter altviolen. Met zijn beschilderde gezicht lijkt hij op een primitief holenmens, met de sierlijk bewegende Lizzy Timmers als contrast. De hulpeloosheid die Dagelet soms kan uitstralen is zeer aandoenlijk en soms ook erg grappig. Mooi slot moment ook met Dagelet zittend op de vloer en trompet spelend hetgeen me ineens deed beseffen dat hij lang geleden bij Vera Vingerhoeds in 5 Slag 1 Wijd speelde. Wat een veelzijdigheid toch.