Prachtig, prachtig. Bijna te mooi om waar te zijn. Wat een emotie, ingetogenheid, rauwheid, humor. Zéér genoten.

Normaal ben ik niet zo’n danstype maar deze voorstelling was heel fijn. In een subtiele mix van dans en Argentijnse tango wordt een verhaal - het eeuwige verhaal - van verval, aantrekken en afstoten verteld. En en passant ook nog even de geschiedenis van de Argentijnse tango. De mensen van Lieber Gorilla hebben goed les gehad: ze vermijden, nee, ze spelen met het archetypische, zogenaamd on-hollandse beeld dat men van tango heeft (en waar dhr. Schaap in zijn recensie met beide benen is ingestapt). Tango wordt ingezet om dat verval en de rokerige, broeierige sfeer die tussen mens-man-vrouw heerst te schetsen, herkenbaar en reflecterend. Herkenbaar omdat menig tangosalon hier ten lande zo is en werkt, reflecterend omdat men daarmee via dans daar een eigen visie op geeft. Bijna zonder oordeel.
Bijna… maar dat kun je beter zelf gaan zien.

Een vreselijk knap geschreven, inventief en intelligent stuk van Jeroen van den Berg, deze Show. Opmerkelijk goed gespeeld met perfecte gecaste hoofdrollen voor een verrassende Bill van Dijk en Huib Rooijmans die een even briljante als hilarische museumdirecteur neerzet. Bij vlagen zelfs top-entertainment. Bovendien een lovenswaardig stukje cultureel ondernemerschap van een ongesubsidieerd theatermaker die geheel voor eigen risico een maand lang het Werktheater heeft afgehuurd. Als Joop van den Ende nog een goede daad wil verrichten; sluit zowel Bill van Dijk als Jeroen van den Berg in je armen, koop de ‘directie’ van het Werktheater uit en laat Show lekker nog een half jaartje doorspelen. Als je als Mooser Show nog niet gezien hebt; het speelt nog tot en met zondag! Zeker gaan!

Mooie kostuums en fraai licht. Dat is wat me vooral bijblijft. Verder was het niet zo geweldig. Natuurlijk, het is goed gedaan, maar het mist de artistieke diepte van Saltimbanco dat ik 10 (?) jaar geleden zag. De BV Soleil lijkt vooral perfect entertainment te willen brengen. Dat lukt ze dan ook prima, zo lijkt het. Ronald Koeman, Frans Weisglas en Pieter van Vollenhoven, veel politici en de onvermijdelijke soapdozen vonden het prachtig. Mij is het te pompeus. De muziek irriteert al snel want een amorfe potpourri van pop en wereldmuziek die Peter Gabriel 15 jaar geleden al maakte, maar dan met negentien keer zoveel bombast, eindeloze woordeloze zang in de hoge toonsoorten en dichtgesmeerd met synthetische klanktapijten. De acrobatiek is fraai, de clowns niet zo leuk en de choreografie prima, daar had wel meer in gezeten, maar dat zou wellicht al snel te artistiek worden. Het moet immers voortdurend spetteren. Vermoeiend.

Mensen wat een goede voorstelling! Ik waande mezelf in een Magisch Realistische wereld (misschien surrealistisch). De tekst is zeer mooi geschreven, je volgt het niet helemaal maar je snapt het wel.
Voorstellingen die je, volgens de makers, aan moeten zetten tot denken hebben mij nog nooit zover weten te krijgen dat ik over thema’s ga nadenken. Maar deze voorstelling bevat zoveel info, dat ik er nog steeds over aan het nadenken ben.
Het leven is een droom (Calderon), De Zoon (Hasenclever) en zelfs het verhaal van een heiland zijn er mooi in verweven. De special effects zijn verbluffend.
Het einde in het blauwe licht is te onduidelijk, dat het definitief afgelopen is. Dat is een minpuntje.
Deze voorstelling is voor een theaterwetenschapper iig de moeite waard.

Gaat mank aan een script dat te weinig ruimte laat voor het uitwerken van geloofwaardige personages. De regie van Porgy Franssen is magertjes. Als je er in slaagt om Tom Jansen te laten acteren zonder dat het imponeert, dan doe je toch echt iets niet goed. Nergens wil deze filmbewerking echt tot leven komen.

Deze voorstelling over ‘mens en food in deze tijd’ is als een aangenaam verrassende amuse waarna je alleen maar honger krijgt naar meer. Hierdoor slurp je als het ware de prachtige monoloog op en daarbij verslind je gretig de oogstrelende visuele hoogstandjes. Als desert neem je het re-magazine mee naar huis, waardoor je helemaal tot in de late uurtjes blijft genieten van dit magnifieke theatrale spektakel. Het smaakt eigentijds en heerlijk.

Deze Try-out was werkelijk geweldig!!! Ondanks dat er nog een aantal witjes vielen, vond ik het zowel subliem gemaakt ,als gespeeld. De voorstelling bracht mij op verschillende gevoelslagen, dit kwam o.a. door de afwisseling van stil (ingetogen) spel en grotesk (bijna slapstick) spel. Voor mij staat in deze voorstelling vooral de wil om te veranderen, maar het uiteindelijk niet kunnen centraal. De personages willen allemaal uit hun situatie ontsnappen, maar geen van allen heeft genoeg doorzettingskracht, om echt weg te gaan. Hier eindigt het stuk ook mee…(de personages krijgen hun jas niet aan)wat ik een erg mooie vonst vind. Vooral complimenten voor Rene van ‘t Hof, die mooi schakelt, tussen ingetogen en absurd/ grotesk spel. Hij weet op een mooie wijze zijn fysieke aanwezigheid met de tekst te kunnen verbinden. Bij de rol van Joop Admiraal had ik nog wat twijfels. Ik vond zijn keuzes als personage niet helder, waardoor hij naar mijn idee een beetje buiten de groep viel. Het decor was trouwens prachtig. Heel helder, zonder poespas. Ik ben benieuwd hoe de premiere zal zijn….

Koos Terpstra voorheen een van mijn favorieten regiseurs heeft mij zo teleurgesteld met deze onzinnige Pygmalion. Alleen maar gemaakt omdat het zo grappig is om het slechtsprekende meisje een hoofddoek te geven en daarmee zogenaamd het vreemdelingen beleid in Nederland aan de kaak te stellen. Acteurs die niet van hun plaats te branden waren, monologen waar je koppijn van kreeg i.p.v. dat er iets inhoudelijks werd gezegd. En het excuus dat de cast zo vaak wisselt geldt niet, want dan moet je de cast niet zo vaak wisselen. Je wil toch een homogeen ensemble om een voorstelling mee te maken. Welgeteld een moment van spelvreugde en twee momenten om te lachen in twee en een half uur. De slechtste voorstelling van dit seizoen en de slechtste die ik ooit heb gezien, ik zou nog lang door kunnen razen maar dat schiet niet op. Wou alleen de acteurs verzoeken zo verstandig te zijn de overige optredens af te gelasten bij voorbaat dank.

Voor het eerst zag ik een voorstelling van deze monstertekst van Schwab. Wat een taal! Je wordt verleidt om naar gruwelijke dingen te luisteren en te kijken. Onder regie van de afstuderende Giselle Vegter (gewei!) speelt een krachtige spelersgroep een indrukwekkende voorstelling. Vooral Har Smeets wil ik noemen, hij speelt een prachtige meneer Jurgen. Het toneelbeeld van Aukje Koelstra is doeltreffend. Ik ben verleid, heb gelachen en ben tegen de haren in gestreken. Goed.