Show, een voorstelling met een bijzonder leuk en goed doordacht uitgangspunt. Daarvoor dan ook een verdiend gewei. Voor de rest van de voorstelling, spel, tekst(uitzondering: De monoloog van de schrijver, ook een gewei), decor, maar vooral Bill van Dijk en de inspecteur lekker ranzige tomaten. Viel dat even tegen. Oh ja: lachen bij deze komedie? Huilen met de pet op zullen ze bedoelen.

Als er iets gebeurde of iets werd gezegd was het spannend en was ik mee. Ook een gewei voor het sublieme acteerwerk en controle over het lichaam van acteur Rene van ‘t Hof. Tomaatjes omdat als er niet iets gebeurde het saai was, en het tweede tomaatje is omdat er te vaak niets gebeurde. Met andere woorden doe alles twee keer zo snel en we hebben een mooi nieuwe stuk van Rijnders

Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik de website van Moose niet de aangewezen plek vindt om een recensie van het Cirque du Soleil te plaatsen. Door middel van dit schrijven reageer ik dan ook voornamelijk op een eerder geschreven recensie over Dralion. Ik vind dat de recensie van js. de voorstelling an sich tekort doet. Ook ik ben geen fan van de doorgeslagen commercialiteit waarmee Cirque de wereld meent te moeten veroveren, maar dat neemt niet weg dat de shows die het aflevert een fenomenale klasse hebben. Ik heb alle shows gezien die zij in Europa opvoerden en had niet meer verwacht dat ik me nog kon laten verrassen door het spektakel. Het tegendeel was echter waar. Ik zat als een klein kind met open mond en klamme handjes te kijken naar de duizelingwekkende acts die zich voor mij op het podium ontsponnen. Enig minpuntje in de show waren de clowns. Cirque du Soleil en clowns blijkt een ongelukkige symbiose. (In Quidam waren de clowns om van te huilen.) De tomaat gaat echter niet naar de clowns maar naar het magere spektakel om de show heen. Cirque meent een totaalpakket van hoge kwaliteit af te leveren maar in vergelijking met de show is de ontvangst armzalig. Ook moet er lang, te lang, worden gewacht op een drankje en was het feest na afloop van de première rommelig georganiseerd. De tendens in krantenrecensies met betrekking tot het Cirque heeft zich verplaatst van het spektakel in de eerste plaats naar de commericiele geldmachine die de artiesten in een haast verstikkende houdgreep lijkt te hebben vast gepakt. Cirque du Soleil heeft het misschien toch ook wel een beetje aan zichzelf te danken. Als ik zo onbescheiden mag zijn om een advies uit te brengen zou ik ze op het hart drukken zich bezig te houden met datgene waar het allemaal om draait en waar de mensen uiteindelijk voor komen: de Show. Want deze is, net als Saltimbanco, Alegria en Quidam, van wereldkwaliteit.

Ik vond deze voorstelling echt niets!
De acteurs konden mij met hun lange dialogen zonder echt pakkende stukken niet boeien… En ik miste de echte draad van het verhaal hierdoor…
Niet vaak zo’n slechte voorstelling gezien. Dit ben ik zeker niet gewend van het NNT! Want meestal vind ik hun voorstellingen echt wel OK!
Vond het echt slecht… Jammer maar helaas!

Uiteraard hulde voor de geweldige acteerprestaties, met name Halina Reijn, jong, rauw en ontroerend. Maar is dit nu de bejubelde en de hemel in geprezen voorstelling van Theu Boermans? Waarom vielen er dan verscheidene mensen in slaap, verlieten ze eerder de zaal en was zelfs ik na 3 uur murw geluld? Ergo: slechte dramaturgie, houd in godsnaam in de gaten wat je publiek ervan vindt; je bestaat bij de gratie ervan.

Theater met hart en ziel, maar in het spelenthousiasme gaan de scherpe kantjes van de voorstelling wel een beetje verloren. Da’s jammer. Hilde De Baerdemaker als Blanche is goed, maar toch geen Chris Nietvelt.

Onbegrijpelijk, de minirecensie over deze voorstelling hiervoor.
Of deze persoon is gek of de voorstelling is heel veel veranderd sinds de try out die hij of zij gezien heeft.
Afgelopen zaterdag in Deventer zag ik een mooie, grappige en interessante voorstelling en het applaus was lang en enthousiast bij ons en wat mij betreft volkomen terecht. Een aanrader!

Wow! Deze voorstelling deed mij denken aan een enorme zware regenbui waardoor je naar huis moet fietsen. Je baalt als een stekker, wordt steeds natter en pas als je zeiknat en doorweekt op je fiets zit overvalt je een gevoel van bevrijding: ik kan niet natter worden! Zo gaf deze daverend slechte voorstelling mij aan het eind het opwindende gevoel een toneelstuk bijgewoond te hebben wat echt niet slechter kan! Wat een prestatie.

Als geschreven monoloog zou dit (letterlijk) navelstaarderige zeurverhaal over vreemde eetgewoonten wellicht nog wel enigzins aardig weglezen, als je bijvoorbeeld op de wc zit en die drol wil maar niet komen, maar als voorstelling, compleet met afgezaagde filmbeelden op de achtergrond (kom op zeg, verzin eens wat nieuws..) is de gewilde en gekunstelde manier waarop wij als publiek zogenaamd geconfronteerd moeten worden met de ‘onconventionele’ denkbeelden en niet te vergeten de ranzige geluidjes die Marcel voortbrengt ongeveer zo interessant als een dode vlieg op een vensterbank. En dat dan ruim een uur.

Toen deze hilarisch saaie onzin eindelijk rochelend en wel zijn clichematige einde was gepasseerd klonk na een verbijsterde pauze het wankelste applausje wat ik ooit een publiek heb horen voortbrengen. Slechts het laatste restje mensgevoel wat ik onverwacht nog in mijzelf vond weerhield me ervan onder bulderend gelach en honend vingerwijzen de buigende Marcel en zijn stilzwijgende bondgenoot ter plekke luidkeels de waarheid over hun misbaksel van een toneelstuk te vertellen. Maar ach, waarom zou je? Sommige stukken zijn goed en sommige zijn…. ahum, slecht!

Okay Moosers, hier is nou eens zo’n voorstelling waarbij je van tevoren denkt “zal wel aardig zijn”, maar eruit komt met een buitengewoon grote glimlach om je lippen. Show is een fantastisch geschreven stuk en er wordt lekker vet en comedie achtig gespeeld. Buitengewoon scherp en met aanstekelijk plezier op de planken gebracht. Voor mij een ideale besteding van zo’n duffe zondagmiddag. En wat jammer dat ik hem niet eerder zag zodat ik jullie allemaal kon toeroepen dat je dit MOET GAAN ZIEN! Maar je hebt nog de kans tot aanstaande zondag. Trui mee, want het Werktheater is koud.

“Verknipte dingen”: snippers van teksten van min of meer beroemde schrijvers, de geest van scheppende mensen en kledingstukken van acteurs.
“Symbolische dingen”: Shonagun, Büchner en Perec in een veeartsenijkundige snijzaal, verwarrende aanwijzingen in een routekaartje en snapshots van onvolledige teksten.
“Mooie dingen”: Margijn Bosch die van getallen poëzie maakt, Cseslaw de Wijs die zich verkleedt en ‘t Barre Land dat samenwerkt met Discordia.