Wat een rare, boeiende, misselijkmakende topvoorstelling.
Nog nooit gezien zoiets, alsof je in het hoofd van de acteur terechtkomt met al zijn persoonlijke maar toch herkenbare vreemde gedachtensprongen. Ga heel anders naar mijn eigen eetpatroon kijken. Goeie muziek ook zeg! En dat Re-Magazine wat je na afloop krijgt is ook geweldig; kende het helemaal niet (shame on me!). Ga dit zien!

Anette Speelt, een theatergroep die hard aan de weg timmert, speelt Richard III. Door Gijs Scholten van Aschat geïnstrueerd over het spelen van een Shakespeare tragedie staat een groep jonge acteurs op het toneel. Het keerpunt in het verhaal, het moment waarop Richard als koning aantreedt, een moment waarop het verval intreedt, wordt gemarkeerd door het gedeeltelijk afbreken van het decor. Toch is dat eigenlijk de enige manier waarop deze groep commentaar geeft op de voorstelling die ze aan het spelen zijn. Het leek alsof de acteurs in de eerste plaats de tekst in hun spel tot uitdrukking willen brengen. Op de manier waarop zij de tekst speelden viel weinig aan te merken, maar het ontbreekt aan een eigen draai die dit gezelschap aan een tekst als deze zou moeten geven. Ze leken de tekst niet op een hoger plan te willen tillen, en als toeschouwer, zeker wanneer het verhaal al bekend is, zou je je af kunnen gaan vragen wat deze theatermakers jouw nou eigenlijk hadden willen laten zien.

Ik maakte me zorgen toen ik in de informatie vooraf las dat het stuk 2 1/2 uur zou duren zonder pauze, maar tijdens de voorstelling heb ik er geen moment meer aan gedacht, zo werd ik meegesleurd in het spel van de acteurs. Ontroerd door Brry Asma en Esie de Brauw en erg gelachen om de fijne motoriek van Roeland Fernhout die hierdoor een prachtig onhandig figuur neerzet. Nog haast slecht geslapen van de griezelige rol van Alwin Pulinckx. Natuurlijk was de mis-en-scène enthousiast aangekleed (zoals gewend bij TGA) maar niet overdone. Ook mooie manier van afsluiten na applaus.

Aan gezien mijn zusje Elektra was vond ik het erg leuk, ik heb er wat van opgestoken (Griekse Mythologie)
en twee keer een leuke avond gehad.
Ook ik vond de muzikant irritant. Maar wel goed

Prachtige voorstelling waarbij Paula Bangels een prachtige regie laat zien. Een heldere Tenessee Williams maar vooral verplaatst naar deze tijd zonder het stuk geweld aan te doen. Er viel veel te lachen maar ook heel veel te huilen. Om mij heen werd menig traan weggepinkt en het was vaak ademloos stil in de zaal ( met 800 personen). Jits (van Bemmel?) als Stella was ongelooflijk mooi. Hilde (Debeardemaeker) zet een prachtige Blanche neer, maar wat het meest opvalt bij deze voorstelling is dat je telkens meegesleurd wordt door een ander persoon en je telkens in zijn/ of haar plaats kan voelen en hem of haar begrijpt. De vormgeving is eenvoudig en dwingend maar geeft tegelijkertijd alle ruimte aan de acteurs om in te vullen.
Een apparte vermelding moet er zijn voor het licht (Uri Rapaport) onmerkbaar op het moment maar met terugwerkende kracht is dit een extra speler of beter gezegd een volledig gezelschap. Elke emotie, sfeer, gewelddadigheid en tijdsverandering wordt op onnavolgbare wijze uiterst subtiel maar tegelijkertijd ook met grove kleuren of grote effecten neergepenseeld, ik heb nog nooit eerder zoiets gezien. Een vermelding moet er ook zijn voor de bijzondere keuze van muziek die de voorstelling vanaf de eerste minuut niet in de U.S. maar ergens in zomers, broeierig Zuid-Europa plaatst. Gaat dat zien, gaat dat zien.

Decker/Chailly hebben nog een hoop werk te doen om Don Carlos boven Idomeneo uit te tillen om in de aanmerking te komen voo de productie van DNO dit seizoen! Een enorm pluspunt is de enscenering van het echtpaar Hermann. Na een magnifieke Giulio Cesare een absoluut hoogtepunt in de afgelopen seizoenen van DNO. De personenregie doen je alle starre conventies van de opera seria vergeten in een prachtig decor met dramatsiche prachtige effecten. Maar niet die prachtige enscenering voerde de boventoon maar eerst en vooral de magnifieke muziek van Mozart en de superbe bezetting en de directie van Haenchen ondersteund door het NKO en het koor van DNO.
Na alle pijn onder de Waard eindelijk weer een dirigent die naar het podium kijkt en ademt en zingt met de zangers en een zeer verzorgde klank en finesse. In een magistrale zinderende spanningsboog - met overigens een zeer hinderlijke lange pauze - eindelijk weer een keer echte waarachtig gespeelde muziek uit de bak. DiDonato is een absolute sensatie als Idamante en Rebecca Evans is na een superbe Susanna wederom in topvorm als Illia en de overige rollen laten weinig te wensen over. Terecht werd Lockwood de vaste repetitor van DNO als klavecimbel bespeler in het continuo in het applaus betrokken. Absolute top!

Ik heb me een breuk gelachen bij deze elegante voorstelling.
Een eenvoudig toneelbeeld van zwart doek en witte stoeltjes werd gevuld met in de knoop gedraaide, potsierlijke acteurslichamen en zo nu en dan een sneeuwval van dwarrelende bankbiljetten. De corrupte dorpsnotabelen waren ranzige, behangbuikte smeerlappen, die na jaren van inteelt duidelijk niet meer opkeken van een chromosoompje meer of minder, en de bedrieger Chlestakov was een geaffecteerde glijer vol bestudeerde gebaren en opgewonden gilletjes.
Gogol schreef een komedie die zijn lol ontleent aan de ontzettend grappige opeenvolging van situaties, maar voorzag die van een (althans in vertaling) onverteerbare tekst. Dirk Tanghe ving dit op door zowat elke regel gepaard te laten gaan met een visuele grap of Hans-Teeuwen-achtige brabbeltaal. Een onmogelijke pose werd telkens voor de duur van een klaus vastgehouden, waarna de acteur zich zo snel mogelijk in een andere knoop probeerde te leggen. Door de acteurs telkens hun onmogelijke poses vast te laten houden, kreeg de slapstick een bizarre gratie.
De twee burgemeestersdochters, gespeeld door strak getruide actrices met sprookjesachtig mooie lichamen, zorgden ondertussen voor een ondertoon van pedofiele boerenhitsigheid door voortdurend, met de onbekommerdheid van kinderen, hun slipjes te laten zien.
Wie het begrip ‘serieus theater’ verwart met ‘tragedie’ gaat een teleurstellende avond tegemoet. De rest van de wereld zal zich verheugen op een ontzettend grappige, vergevingsgezinde en vooral lévende voorstelling.

Al vanaf ‘t begin zit je op je horloge te kijken… hoe lang gaat dit in godsnaam nog duren??? Een man die liggend en zittend dik een uur leutert over zijn absoluut oninteressante idiote obsessie(s) met eten. En dat ook nog eens gelardeerd met filmprojecties van de acteur-wat ook helemaal niets toe voegt. Ook het slot is wel van zo´n triestigheid, en je ziet ‘t ook al vanaf ‘t begin aankomen…
Blijf lekker thuis of ga van ‘t geld wat je daarmee uitspaart lekker uit eten! Maar ga niet naar dit stuk zeg! Pfff wat een verspilling van je tijd! Dit is echt de slechtste en minst boeiende voorstelling van dit jaar!

Grappige voorstelling van net afgestudeerden van de Amsterdamse theaterschool. Over de familiefietsenmakerij van Pit, en de wat vreemde relaties met zijn vrouw en zoon. Op een dag komt er een hulpje werken (Eefje) die zowaar een fiets verkoopt aan de klant (Joppe), manager van een kapperszaak die nog vaak terug zal komen. Goede, absurde tekst, speelstijl en regie. Leuke tussenmuziekjes, fijn decor. Gaat dat zien!

Een ware must see voorstelling, jammer dat er mensen sliepen. Ze hebben wat gemist. Scherp spel en helder verteld. Ben benieuwd wat ZTHollandia ervan gaat maken.