Lekker losse voorstelling met veel ideeën over de Stad. Korte verhaaltjes, grappige scènetjes, videobeelden en een diashow maken samen een leuke voorstelling, en dat dan ook nog eens gespeeld door mooie jonge mensen. Ik heb veel boeken gelezen en documentaires gezien die Jong Hollandia waarschijnlijk ook heeft gebruikt voor deze voorstelling. Wat mij opviel was dat deze groep het thema een stuk lichter opvat dan veel Urbane Theoretici, die alleen maar negatief zijn over commercialisering, globalisering etc. Ik vind de manier waarop Jong Hollandia het thema benaderd een stuk leuker en voor mij meer waarheidsgetrouw (Toch een tomaat voor de minder uitgewerkte en minder originele stukjes die er ook tussen zaten).

Ik was naar deze King Lear gegaan omdat ik de Romeo & Julia van de Wetten van Kepler vorig seizoen erg verfrissend vond. Dit keer was het allemaal wat muffer. Het duurde lang voor het op gang kwam. De eerste scènes waren heel erg schoolvoorstellingachtig (dat je jezelf erop betrapt geen woord te volgen van wat er gezegd wordt). Gelukkig wisten acteurs en regisseur in scènes met minder acteurs wel spanning te brengen, waardoor mijn aandacht er weer bij was. Gewei voor actrice Wendell Jaspers die in haar personage van de Nar het stuk, met behulp van Lear, Kent en Gloucester, weer vaart weet te geven. Gewei ook voor het toneelbeeld. Tomaten voor de twee zussen Goneril en Regan en de suffe zelf gezongen liedjes.

Mmm, ‘t bleef erg hangen voor mij. Niet echt persoonlijk (wat vinden zij als intelligente kunstenaars nu van deze zaken) en ook geen totaal bombardement aan kennis zoals Dood Paard dat bv zo goed kan. Weinig nieuwe dingen gehoord en me een beetje geergerd aan een gebrek aan bronvermelding. Supertomaat voor de man-vrouw verhouding in de voorstelling. Mannen vliegen en vertellen hoe de wereld in elkaar zit, vrouwen zijn bang in parkeergarages, komen klaar bij het winkelen, huilen als ze een auto kopen en zijn stewardess. Foei!

Inderdaad, fris en fruitig. De oude vertaling laat de taal van Shakespeare geweldig zingen en de waanzinnig slimme en virtuoze enscenering laat de plot voortdraven. Ben enrom te spreken over de DJ set op toneel, heb ik nog niet vaak gezien dat daar echt over nagedacht was en dat het zo goed werd ingezet. Damen had ik lang niet meer gezien, mooie rol, maar al het spel was erg goed. Andere heren zijn volmaakt vreemden voor mij (sorry pardon) dus hier speciaal een gewei voor hun. Alles dus in orde: dramaturgie, spel, plezier, maar toch enig gemis. ‘t Bleef op afstand en ik miste enig inhoud. ‘t Verhaal heb ik zelden zo prettig en duidelijk gezien, maar voor de rest kreeg ik niet veel mee.

Met een redelijk hooggespannen verwachting was ik naar het Appel theater gekomen. De recensies waren allemaal positief dus ik was benieuwd. Na het eerste deel van de voorstelling dacht ik nog het zal nog wel komen. Maar helaas, wat er kwam viel me vies tegen. Wat een vreemde regiekeuzes allemaal. Dat het gaat sneeuwen op toneel is mooi, maar waarom? Dat er kostuums worden gebruikt in Venetiaanse stijl met maskers is mooi, maar waarom? Waarom wordt de muziek er zo slordig plotseling in en uitgedraaid? Opeens komt er een griekse God het toneel opstrompelen, zijn armen vooruitgestrekt en bloederige ogen. Het lijkt warempel wel een derderangs horrorfilm. Ik moest erom lachen zoals er wel meer momenten waren waar ik om moest lachen terwijl het denk ik toch niet bedoeld was om te lachen. De gebruikte toneeltekst van meneer Barton kon me ook al niet boeien. Dus misschien ook al geen goed uitgangspunt. Niet mooi poetisch en bij lange na niet zo dramatisch als de echte oude Griekse drama’s. Voor mij had het meer iets weg van een soap. Tsja, sommige acteurs vond ik wel goed, het decor was wel mooi, en het eten in de pauze was lekker, vandaar dat gewei.

Lieve allemaal,
Gisteren ben ik naar Tantalos geweest. Ik zag er eerlijk gezegd een beetje tegenop, 12 uur…! Aan de andere kant ben ik zeer geintereseerd in alles wat met Griekse mythen te maken heeft… Ik was dus zeer benieuwd. Mijn uiteindelijke mening is zeer positief.
Ik vond het stuk zo bijzonder en mooi! Het vreemde is dat je er helemaal ‘in’ komt te zitten. De acteurs duiken achter je, voor je en naast je op met de meest bizarre, ontroerende of hilarische verhalen. Ook de vele ‘special effects’ (zoals regen, sneeuw, een bloederig bad…) slepen je mee in de wondere wereld van de Griekse mythen… ‘t Was als een sprookje en ik heb geen enkele keer gedacht ‘wat duurt dit lang!’ Omdat je zo in ‘die wereld’ komt te zitten ga je er helemaal in mee en ben je je van geen tijd meer bewust.
Wel moest ik echt even in het verhaal komen. Als een wervelstorm werden alle tientalle personages (voor de verwarring slechts gespeeld door enkele acteurs) geintroduceerd. De verhalen volgde elkaar in een moordend tempo op en dat was geweldig omdat zo elke vorm van langdradigheid vermeden werd. Wel zorgde het ervoor dat je goed ‘bij de les’ moest blijven en enige kennis van de Griekse mythen en de Trojaanse oorlog is zeker handig, zo niet een vereiste.
2 Kleine tomaatjes voor de vele pauzes (om het uur! zo kom je toch nooit ‘in’ het verhaal) en de af en toe onduidelijke verhaallijn.
Complimenten voor het spel (vooral Agamemnon, Odysseus en Andromachne), de klassieke maar toch verfrissende teksten, het waanzinnige decor en het lef om zo’n stunt tot uitvoer te brengen!

Al met al een erg gemengd gecoel aan deze voorstelling overgehouden. Het decor was mooi en praktisch. Publiek zat aan 2 kanten van de speelvloer, en dat voegde ook wel toe. De voorstelling kwam wel traag op gang (misschien doordat het een try-out was). Toen op een gegeven moment het lang naar toe gewerkte pokerspelletje begon, bleef dat, ook voor iemand die de regels van het spel niet kent, boeiend om naar te kijken. De ronddraaiende pokertafel was een vondst. Er werd toegewerkt naar een eindbeeld, en dat was ook echt sterk. Eenzaam verlicht door zijn laptop. Waarom dan toch gemengd? De hele voorstelling krijg je het gevoel of er ergens naar toe gewerkt wordt, maar dat komt nooit. Ook nu ik achteraf nadenk over deze voorstelling krijg ik een heel onbevredigend gevoel en rijst bij mij de vraag waar ik nou eigenlijk naar gekeken heb.
Kortom, mooie beelden maar laat je onbevredigd achter.

Deze voorstelling was echt heel bijzonder. Al waren er soms stukken waarvan ik dacht: Wat nu weer? En vond ik de aankleding niet bijzonder mooi (overigens vond ik wel de video projectie op de achtergrond heel erg mooi), toch had het gewoon iets. Het verhaal was niet altijd even volgbaar, maar de gedachten in het stuk des te mooier. Ook is er heel veel uit het stuk te halen. Ik denk dat iedereen iets anders met het stuk kan doen, voor zichzelf. Ik weet niet waarom, maar iets in de voorstelling sprak heel erg aan. Ik denk dat het voor heel veel mensen echt een hele mooie voorstelling kan zijn.

Wat een clichés! Een betekenis aan een voorstelling plakken is 1, maar die door je strot gedouwd krijgen is wat anders. Chaos is mooi, maar niet ongestyleerd. De voorstelling mist opbouw en maakt gebruik van types en stock characters zonder die te parodiëren. Willen we nu echt zeggen dat de allochtone immigranten misbruik van onze vrije 70-er jaren geest hebben gemaakt? Want dat is wat de voorstelling uitdraagt als je het sec beschouwd. Toch een gewei omdat je ondanks deze dramaturgische misstappen geen rotavond hebt.

Ik heb erg genoten van het virtuoze spel van de acteurs in Show. Ik moest lachen om het impliciete ironische commentaar op ‘associatief theater’ en de algehele tendens naar ‘echtheid’, als ook om de zelfspot van de schrijver. Ook heb ik me kostelijk vermaakt met de gekte van de plotopbouw, waarbij zelfs de schrijver die in het stuk als schrijver fungeert de controle over zijn personages verliest. Uiteindelijk ging het stuk voor mij over de maakbaarheid en de gemaaktheid van onze tegenwoordige identiteit. We kunnen alles en iedereen zijn en worden, behalve ons zelf. Jammer is dat het stuk vooral een afspiegeling is van de uiterlijke verschijnselen van deze thematiek, maar er niet diep op ingaat. Even paradoxaal is Jeroen van den Berg zijn avontuur met de traditionele theaterwetten: hij gaat ogenschijnlijk aan de haal met de klassieke opbouw van een plot, maar creëert uiteindelijk toch een drama met een in wezen klassieke (com)plot. Alsof hijzelf niet werkelijk kan loskomen van deze manier van dramatisch denken. Hoe licht hij ook lijkt, er kleeft ook een zekere cynische wrangheid aan deze komedie omdat ontsnappen aan ‘gemaaktheid’ onmogelijk lijkt te zijn voor Van den Berg, evenals ontsnappen aan de maffiose cultuurpolitiek. In ieder geval verdient Van den Berg zeker een plek in het Nederlandse theaterlandschap.