Hoeveel geweien, weet ik niet, hoeft ook niet!! (oh, moet toch, ok, dan)
Zomaar een donderdagavond komen we terecht in dit leuke theater (hadden op internet gezien iets over “de feeks, oh, ja, Shakespeare.”) bij dit bijzondere toneelgezelschap!
We mochten niet aan een tafel in de foyer plaatsnemen van één of andere ballerige student… hoezo… we mogen gaan zitten waar we willen, toch?? Bleek al gauw dat er iets broeide tussen die lawaaierige studentjes. Leuk begin van de avond, de toon was gezet.
Daarna was het echt ruim twee uur(!)genieten van doorgaans gloedvolle teksten, gezang (echt goede stemmen en zelfs niet onverdienselijk pianospel, doorspekt met heel veel humor). GEWELDIG! Vooral het enthousiasme van deze acteurs kwam echt goed over, vooral omdat je daar zo dicht op het toneel zit.
Chapeau!! Mensen van Het Groote Hoofd, eindelijk weer eens het volle pond voor die paar euro’s! Bedankt, we hebben een heerlijke, vrolijke en inspirerende avond gehad.

Alex is goed geroutineerd en in dit geval zorgt dat voor een vermakelijke voorstelling - helaas levert het ook weinig nieuws op.
Prachtig spel van Raymonde de Kuiper (ik moet zeggen dat ik altijd een zwak voor haar lijzige stem en dictie heb gehad) en Raymond Spannet, maar krijg wel een “dit kennen we nu wel” gevoel erbij. Natuurlijk de gebruikelijke Alex-acrobatiek en slim gebruik van het decor ook dit keer, hoewel de beelden dit keer wat vaker ongefundeerd en soms zelfs geforceerd overkomen - tot nu toe wist Alex hiermee voor mij altijd net op de rand te balanceren. Tekst van Van den Bosch, “losjes” gebaseerd op een tekst van Calderon - echter wel duidelijk van Van den Bosch in taalgrapjes en ritmiek. Het einde laat veel te wensen over. Plot heeft altijd een tweede plaats ingenomen, maar meestal komt een Alex voorstelling wel tot een bevredigend einde - dit keer echter niet. Voor mijn gevoel waait de voorstelling tegen het einde een beetje weg.
Zodoende dus net 1 gewei meer dan tomaten - helaas begint het dus te knellen…

Geweldige voorstelling met geweldige cast (voorheen Koning van Katoren gespeeld, ook al zo goed ). Heel mooie muziek (in het theater is de cd te koop!), alle acteurs hebben ook prima zangstemmen. Een 17e eeuws verhaal bijzonder eigentijds gebracht. Humor,emotie, voor elke leeftijd! Het decor is heel ingenieus en prachtig door eenvoud.
De tomaat *(maar een kleintje) is voor het feit dat de voorstelling voor de pauze flitsend is en na de pauze wat inzakt. Minder effecten en ook minder swingende muzieknummers. Maar verder: dikke pluim!

Wat een bizarre voorstelling; alsof je in het hoofd van de man terecht bent gekomen. Dit is een ware ‘Monologue Interieur’. Het duurde even voordat ik erin kwam (mede door het grote aantal schooljongeren die voortdurend aan het fluisteren waren alsof ze naar de tv keken) maar eenmaal gegrepen door de genuanceerde weirde verhalen over eten ging ik ze ook steeds meer ervaren. Goed gedaan! Goeie muziek ook trouwens door die kale dj.

Wat een bijzondere belevenis, dansen tussen schoonheid en de troost. De Chatel is weer helemaal terug, ouderwets zat ik op het puntje van mijn theaterstoel, gevangen en gespannen te kijken naar dansers welke dynamisch en bovenal meesleurend de kijker meenemen in de choreografie. Het toneelbeeld, het licht en zeer zeker de kostuums maken deze voorstelling compleet. Er is geen ontsnappen aan, je blijft over geconcentreerd zitten kijken en luisteren. Als het licht dooft spring je bijna uit je zetel, deze voorstelling is heel bijzonder. Met hierbij dank aan Theater aan het Spui, de medewerkers waren erg behulpzaam in mijn begeleiding.

Waarschijnlijk is er een half uur uit geschrapt, want het duurde bij de voorstelling van vanavond slechts 2 uur. Als het niet door de regie een half uur is ingekort is het wel gekomen doordat de acteurs de tekst zijn vergeten, want zo amateuristisch zag het eruit.
Het laat duidelijk zien dat als je allemaal goede dingen bij elkaar stopt (Shaw, Terpstra, redelijk decor, leuk licht) dat er dan niet altijd iets goeds uitkomt.
Shaw had je niet meer nodig, iedereen kent het verhaal en het is niet leuk om zo lang te moeten kijken naar een scène waarvan je de uitkomst al weet.
Terpstra hebben ze niet nodig gehad, want hij heeft kennelijk niet geregisseerd, de acteurs wisten niet wat ze op het toneel stonden te doen.
Het decor zag er erg modern uit (met schmink retro jaren 80).
Maar het werd totaal niet gebruik, het voegde niks toe.
Het licht was al keurig voorgeprogrammeerd en als de lichtstanden verwisselden was er eindelijk wat leuks op het toneel waar te nemen.
Dan vader en dochter Doolittle!!!! Als je een actueel statement wil maken doe dat dan ook! Een hoofddoekje en een man in een gewaad is niet genoeg, het is duidelijk, maar niet prikkelend genoeg om te weten dat er wat mee bedoeld wordt!
Deze voorstelling had één hoop, een dramaturg, die bij de eerste repetitie al had ingegrepen om deze flater te voorkomen!

Geen geweldige, wel een vermakelijke voorstelling. Voor de pauze verveelde het niet, was niet langdradig. Na de pauze liep het iets minder lekker. Desalniettemin zit er een gezonde dosis humor in en is het verhaal goed te volgen. En wat is Bram van der Vlugt toch een goed acteur. Weer eens wat anders dan Sinterklaas! Ik was alleen niet zo ontzettend onder de indruk van het totaal, maar dat heb ik vaker bij moderne stukken. Ze hadden in ieder geval geen half-lege zaal verdiend.

Jammer, gemaakt door jongen mensen en toch lijkt het alsof het gemaakt is door zeer burgerlijke, brave, oude mensen. Op geen enkel moment begreep ik wat deze groep met dit stuk wou. Ik hoop dat ze de volgende keer eens hun stoute schoenen aan trekken en een keuze maken waar je voor of tegen kan zijn. Toch een gewei om hun in hun zoektocht moed te geven, want ik vind dat Annette Speelt wel nog kansen moet krijgen. Klote kweken, is mijn boodschap.

Ik vond het een geweldige voorstelling - snel, gevat, vol met clichés, maar niet clichématig. ‘Wereldproblematiek’ in een klein kader. Bijzonder goed vermaak.

Mooie voorstelling die veel aan de verbeelding overlaat, muzikaal echt mooi en leuke vondst om de musici samen met de dansers te laten spelen op het toneel. Goede kennismaking voor de jeugd. Groot minpunt is de “acteur” die DQ speelt. Wat een ouderwets gedoe, slecht gespeeld en gemimed. Zodra hij zijn mond houd ga je op het puntje van je stoel zitten om te horen en te zien wat er getoond wordt. Als hij aan het woord is, doe je liever je vingers in je oren en je ogen dicht. De choreografie is mooi maar braaf en schools (Jack Timmermans). De dansers varieren van zeer kundig tot de betere amateur, daardoor is het heerlijk om naar ze te kijken, soms lijkt het of dat Jack een danser in het orkest heeft gezet en muzikanten in de solo’s.
Het licht (Uri Rapaport) maakt deze voorstelling tot 1 geheel, de overgangen zijn sfeervol zonder opsmuk maar soms zeer treffend, een verademing is het om af en toe te mogen raden wat we zien.
Door deze voorstelling ga ik weer het boek lezen en dan naar de musical “de man van lamancha”