Ook al heb ik qua toneelkijken, niet zo heel erg veel ervaring, ik denk dat ik toch kan zeggen dat dit een erg leuk/goed toneelstuk was, of in ieder geval dat vond ik.
De spelers ‘leefden’ echt hun rol en hadden er erg veel plezier in, hierdoor werd je als kijker helemaal het verhaal in gesleept. Enige voorkennis van de Griekse mythologie is handig voordat je dit stuk gaat kijken.

Een voorstelling die geweldig is voor alle leeftijden.
Schitterende beelden, prachtig spel. Een absolute aanrader!

In de Shapeshifters vraagt Space zich af in hoeverre wij man dan wel vrouw zijn, en vooral in hoeverre wij dit niet zijn. Twee gidsen nemen je mee door de krochten van hun seksuele identiteit waarbij ze de woorden intiem in je oren fluisteren. Dat werkt! Een prachtige vondst. Op videoschermen boven je hoofd worden beelden getoond van gangen en legen gebouwen, van ruimte en vliegtuigen. Van vliegen. Mooie associaties, die ook helpen bij de verbeelding van het verhaal. Lastig vond ik wel dat wat er werkelijk op de vloer gebeurt in dit geval sterk concurreerde met die beelden en het fluisteren in je oor, maar dat ze daarvoor te weinig toevoegde. Misschien hadden de acteurs niet zichtbaar moeten zijn. Of pas in een later stadium. Ook vond ik de voorstelling, een try-out!, nog wat onevenwichtig. Ik werd niet helemaal meegevoerd in de krochten. Jammer vond ik ook dat een van de gidsen een geboren hermafrodiet was, waardoor ik me niet goed met deze figuur kon identificeren. Ik vind het veel spannender als uitgaand van man/vrouw de grenzen opgezocht worden, zoals dat bij de andere gids gebeurd. Maar hoe dan ook, de voorstelling is absoluut de moeite waard. Dus ga kijken!

Slechts 1 piep klein tomaatje voor deze fantastische, hilarische voorstelling. En wel voor de 1e scène van moeder (Frieda Pittoors) en dochter (Betty Schuurman): deze vond ik wat langdradig. Al die geweien staan voor alleen maar lof en dan met name voor de acteurs: spelplezier alom!!
Ik heb ontzettend genoten van deze 4.30 uur durende voorstelling: zo mogen er meerdere gemaakt worden!

Geweldige voorstelling!! Zoveel passie en spelplezier heb ik allang niet meer gezien op het toneel. Een gewei voor een fantastische Xander Straat die zowel een walgelijke, dronken corpsbal neerzet als een liefhebbende echtgenoot. Een gewei voor Saskia Temmink die loopt te schelden als een viswijf en er toch in slaagt net niet ordinair te worden. De andere geweien zijn voor de lol die alle acteurs samen hebben en voor de scène waarin Petruchio zijn nieuwe vrouw wast en zij zich daarbij eindelijk aan hem overgeeft. Van een adembenemende schoonheid! Goede acteurs, een klassiek stuk, humor en goede muziek, wat wil je nog meer in het theater?

Moeilijk. Er wordt een verhaal verteld van een man die een wereldreis gaat maken met een speciaal schip. Zijn vrouw blijft achter met de kinderen en de organisator. Laatstgenoemde ziet zijn kans schoon en dwingt de vrouw het bed met hem te delen. Plots is de schipper spoorloos en vanaf dat moment belanden we in deel twee van het verhaal. Het verhaal van de schipper. De aantrekkelijk ogende man die uitvaarde, is veranderd in een kluizenaar die schijnbaar grijnzend of achterdochtig een kom soep zit leeg te lepelen. Hij vertelt in een boeiende monoloog zijn verhaal. Wat er allemaal mis ging. Hoe het plan ontstond om de reis te gaan faken. De angsten en zijn eenzaamheid. De tankerschepen en het mannelijk huishouden. De hallucinaties en tenslotte de wanhoop. De voorstelling is slim in elkaar gezet. Het moet niet makkelijk zijn twee verhalen te vertellen die zich feitelijk gelijktijdig afspelen. De enige link die we daarin krijgen zijn de korte radio-gesprekken tussen de schipper, zijn vrouw en de organisator. Die zitten namelijk in deel 1 en 2. Genoeg ingredienten voor een goede voorstelling en toch had ik na afloop een beetje een leeg gevoel. Het komt voor.

Indrukwekkend intens en honderd procent eerlijk. De kleine uitstapjes die af en toe richting muziek of humor worden gemaakt houden heel knap de balans in een verder heel zwaar stuk. De tijd vliegt voorbij - ook voor de jeugdiger doelgroep. Verhaal, regie, en spel van de cast: alles ijzersterk. Heel knap!

Marcel.
Mijn respect voor Marcel blijft maar groeien.
Dit was echt zo’n voorstelling die alleen maar beter wordt naar mate je erover na gaat denken. Wat een mooie voorstelling. Ik moest er in het begin erg inkomen, maar hij werd (of bleef) wonderschoon.
De verhalen waren leuk, de projecties tof & de muziek mooi.
En ook nog een mooi Re-Magazine.
Er zijn slechtere manieren om zaterdagavonden door te brengen…

Een kleutervoorstelling, met mijn oudste zoon naartoe… hij kan eerst samen met de andere aanwezige kleuters een deel van het decor mee opbouwen, wat een goede vondst is. De kinderen associeren alvast mee over kleur en vorm en raken betrokken bij het medium. Daarna schminken in de kleuren van het decor (groen en blauw) en dan de voorstelling. Twee spelers, een vrouw en een man en een keur aan rekwisieten. Eenvoudige, poëtische teksten, klein, teder, gewoon, spannend. Een dialoogje met een broek of een kei. Een gemene mug die angst inboezemt, een pratende moddermond, haaienkaken of een wolvenbek, toepasselijke muziek en twee ‘bejaarde poppen’ die een keer of vijf hun blik op de rare wereld vertellen en dromen en ruziën. Het is een hele prettige, kleine voorstelling met een grote zeggingskracht. En wordt vooral gespeeld in de kleuterklas, dus veel kans om er (met je neefje, buurmeisje of dochter) heen te gaan is er niet. Maar hopen dat hun schooldirectie besluit dat het daar gespeeld moet worden. PS fascinerend dat de aanwezige ouders meer naar hun (de) kinderen zitten te kijken dan naar de spelers. Mag je niet gewoon zelf genieten en moet je werkelijk de hele beleving van je kind volgen en analyseren? Laat die kleintjes zelf hun ding vinden en zit er niet zo bovenop…

Wat een belangwekkend produkt. Voor ‘kinderen’ ja. Maar ook voor mij. Voor de tekst en het thema een gewei. Mooi gedaan, invoelbaar, iets té breed uitgesponnen wellicht (waar bleef de zoektocht van de broer en de zus, die werd uitgezet in het begin>>>?) Voor de vormgeving ook een gewei: krachtig, speels, consequent, geil… Voor het ensemble ook een gewei. Adequaat spel, het was één geheel. Echter: mag het spel wat ingetogener? Moet alles zo expliciet uitgebeeld worden? Nee. Volgens mij is ingetogener en intrinsieker spel beter op zijn plaats. Een tomaat. Voor het clichématige van het geheel een tweede tomaat. Ik blijf erbij, het is een belangrijke voorstelling, maar ik ben niet volledig bevredigd. Waarom heb ik niet onbedaarlijk zitten janken? Waarom raakt het niet echt? Omdat het niet invoelbaar wordt gemaakt, alleen wordt getoond. Met Mama Bébé, Misi Papot en Finette als hoogtepunt. Zij deelt haar gewei met de jongen die Basja speelde. Intens, integer en doorvoeld. Nou ja. Sorry voor de twee tomaten, maar dat geeft mijn menig het best weer…