Ondanks het feit dat ik al verschillende voorstellingen van ZT Hollandia in het theater gezien had, was dit de eerste locatievoorstelling die ik van ze bezocht. Het gaat over een journalist die een kloosterzuster komt interviewen over de ontkerkelijking. De voorstelling wordt gespeeld in een Philips complex in een fabriekshal waar vroeger radio’s geassembleerd werden. Deze locatie draagt bij aan de centrale vraag in het stuk.
Betty Schuurman en Bert Luppes zetten een uitermate boeiend stuk neer. Betty speelt de kloosterzuster uitermate oprecht. Haar karakter weet de vloekende, zuipende, goddeloze journalist op de juiste manier aan het wankelen te brengen. De dialogen zijn bij tijden vlijmscherp, maar soms ook liefkozend. Het stuk is ondanks de lengte van twee-en-half uur (inclusief pauze) op geen enkel moment langdradig. Wat mij betreft, moet dit stuk komend seizoen op tournee!

Wat een overweldigende voorstelling! Van het begin tot het eind is dit een roller coaster van emoties; Marcel hypnotiseert, ontroert, vermaakt, shockeert en windt je op. De teksten zijn vaak hilarisch, soms klinisch en informatief maar altijd herkenbaar. Marcel’s prachtige lage stem maakt ze tot poëtische overpeinzingen, die je diep raken.
Mede door het prachtige toneelbeeld van Ton, wordt je in staat gesteld mee te voelen met een totaal monomane man, die een keuze heeft gemaakt om te eten.Veel te eten en zwaar te worden. Een beladen en moeilijke keuze in onze magere samenleveing.
Het eten is niet alleen een obsessie, het wordt verheven tot kunst, met het eigen lichaam als gekoesterd kunstwerk. De liefde en de durf waarmee Marcel en Ton dit stuk hebben gemaakt zijn ongevenaard. Ze verdienen veel en enthousiast publiek. Ga kijken en laat je verleiden!

Een leuk, vermakelijk stuk, maar wel een beetje rommelig. Er doen negen acteurs mee, dus er is gewoon heel veel gedoe op het toneel. De pubquiz waar het om draait is leuk gevonden, en ook echt spannend, je kunt lekker meedoen als publiek. Het is geen voorstelling waarvan je echt onder de indruk raakt (wat mij in het verleden bij Aluin wel is overkomen). Daarvoor is het niet strak genoeg geregisseerd en is het stuk ook niet genoeg van toepassing op Nederland. Het lukt Aluin niet, onder andere door de wirwar van accenten (zachte g’s, platte a’s, dikke l-en), om het Pub Quiz milieu echt geloofwaardig neer te zetten.

Er werd goed gespeeld, maar wat een hoop flauwigheid, en wat een hopeloos ouderwets stuk. Dat wordt echt niet verholpen door een ontzettend ongeloofwaardige rel te schoppen voordat het stuk begint.

Een erg mooie voorstelling. De acteurs doen het echt goed, en de luchtige momenten die erin verwerkt zitten doen het stuk goed. Er komen erg veel toneelbeelden later in de voorstelling terug, in een net iets andere sfeer, wat de voorstelling goed tot een geheel maakt. Het enige wat ik misschien jammer vond, is het half recenter maken (praten over 1500 bruto) en de andere helft ouderwets laten (Zola noemen), maar dit zal wel een bewuste keuze geweest zijn. Erg onder de indruk van Jappe Claes, die eigenlijk heel relaxed en nonchalant Nina naar de afgrond drijft. Was ook onder de indruk van hoe anders Macha en Nina allebei met hetzelfde probleem omgaan, namelijk onbeantwoorde liefde, kwam heel erg mooi naar voren.

Zeer gemengde gevoelens, het is een rommelige voorstelling, lijkt wel alsof hij nog niet af is. Een gewei voor het idee: de tegenstelling tussen de families uitdrukken door de ene familie te laten dansen en de andere niet en dat met behoud van de orginele tekst (gedeeltelijk dan). Een gewei (met uitroepteken) voor de tangodansers want die waren geweldig en een gewei voor Pierre Bokma want die blijft tussen al dat gedoe om hem heen overeind. Er is geprobeerd om een groot gebaar te maken maar dat is helaas mislukt, het is nu een opeenstapeling van symbolen en gebaren die niet veel samenhang vertonen. Er wordt wel heel goed geacteerd (als de acteurs tenminste de kans krijgen). Een tomaat voor het werkelijk belachelijke einde en een tomaat voor het ontbreken van elk gevoel. Moet je je voorstellen, een Romeo en Julia waar je het einde met droge ogen kan aanzien!!

Dat het zou beginnen met een gevecht in de foyer was me al bekend, maar dat het zo overgeacteerd zou zijn had ik niet verwacht. Dat is dus al een reden voor een tomaat. Ook gaf het geen extra dimensie aan het stuk zelf. Catharina vond ik té feministisch, zelfverzekerd aan het begin. Het spel was wel goed, het stuk werd helder gebracht. Alleen jammer van de humor die af en toe te veel op dronkemanshumor leek. De ‘verkleedpartijen’ in het stuk waren wel fantastisch gedaan. De stiltes, oa tijdens de badscène, waren zeker nodig. Met name die rustpunten maakten het toch nog tot een goede voorstelling. Kort samengevat: (Té) veel slapstick, goed spel van de acteurs en mooie momenten van rust.

Na het zien van deze voorstelling lijkt elke illusie dat het misschien nog eens goed komt met de mens, en zijn relatie tot anderen, vervlogen. Toch wordt de voorstelling wel met genoeg humor gebracht.
Bijvoorbeeld de kruisiging van Kilo (een geîmporteerde Chileen, die het leven van de andere drie hoofdpersonen in de war schopt) Waarbij het christendom en haar rituelen ook nog even een veeg uit de pan krijgen. En ook de modeshow aan het begin van de voorstelling is hilarisch.
Alle personages bevinden zich de hele tijd op het podium, ook als ze niet op de plek zijn waar de handeling zich afspeelt. Dat geeft een vervreemdend effect, dat door de kostuums de muziek en het gebruik van een lichtkrant versterkt wordt.
Het mooiste in deze voorstelling is wel de tekst (van De Graaf). Daar zitten zulke mooie metaforen in, dat ik een aantal keer dacht: die moet ik onthouden. Alleen het verhaal gaat te snel om dat ook te kunnen.

Ik heb me twee uur lang af zitten vragen of er nog wat ging gebeuren. Alles ging zo ongelofelijk traag: discussies die nergens op uitdraaiden, herhalingen en weinig actie. Het “leerproces” van Eliza duurt maar voort en dan wordt er ineens een grote tijdssprong gemaakt en staat ze ineens voor de Koningin een stel domme versjes op te lepelen. Waar was de dramaturg?
Het gegeven dat Pygmalion gebaseerd is op het mythologische verhaal van de beeldhouwer Pygmalion die geobsedeerd raakt door zijn eigen schepping, komt ook niet helemaal uit de verf. Het blijft onduidelijk hoe professor Higgins tegenover Eliza staat. Hij blijft haar maar uitschelden (tot mijn ergernis).
Er zijn ook nog wel een paar positieve puntjes aan deze voorstelling: het decor bijvoorbeeld: grote witte zuilen, heel strak allemaal, en de spelers kunnen zelf het licht regelen. Dat waren de positieve puntjes.
Kortom: Pygmalion is een slap en langdradig stuk.

In Licht van Conny Jansen danst is er een mooi evenwicht tussen (de techniek van) het licht, de muziek en de dans. Het licht vormt hier absoluut geen overdreven lichtshow, alleen geel en blauw licht. Soberheid staat voorop. Ook hebben de dansers een relatie met het licht. Zij zoeken het licht op, dansen ermee of lijken er juist van te vluchten. Of zoals Conny Jansen zelf zegt: de dans wordt geboren uit het licht.
De muziek is zeer afwisselend, van vreemde geluiden tot placebo. Ook zitten er grappige elementen in de voorstelling, zoals bijvoorbeeld een soort duet met een computergestuurde lamp. De voorstelling is erg toegankelijk en laat ruimte voor eigen interpretaties. Ik heb veel bewondering voor de manier waarop Conny Jansen haar choreografie en het licht heeft samengebracht in een schitterende voorstelling.