Wat schort eraan? Het is de tekst, denk ik, die niet geschikt is als toneeltekst. Het verhaal stelt niets voor en ook de gezongen teksten en de melodieën blijven vlak. Een dubbele tomaat hiervoor. En dat is zo jammer, het decor van Paul Gallis is -hoe kan het anders- prachtig. De meeste scènes spelen zich op het golvende dak van de herberg af en daar zit ook het orkestje. De kostuums zijn fraai. En dan de acteurs, ze halen eruit wat erin zit. Peter Blok als een hopeloos onsexy dwaas. Alex Klaasen als een glamrock Mozart en Waldemar Torenstra barsten van het talent, het gemak waarmee ze zingen is een genot. Annet Malherbe en Jaap Spijkers zijn prima… Er wordt veel bereikt in deze voorstelling, maar niet de top.

Twee vaders en hun kinderen… De koning wordt er gek van en zijn raadsman blind. Het toneel raakt uiteindelijk zelfs bezaaid met lijken. Shakespeariaans drama, jazeker. Maar dankzij Wittebols en Hoste niet zwaar op de hand. Met hulp van prima acteurs als Wouter van Lierde (Kent). Maar zeker door de indrukwekkende, grappige en speelse nar van Wendell Jaspers die bijvoorbeeld de prestatie, die ik enkele jaren geleden in de Amsterdamse Stadsschouwburg van Freek de Jonge in die rol zag, in de schaduw stelt. Waar klaagde Perceval in de NRC eigenlijk over, toen hij het had over het tekort aan kwaliteit in de lage landen?
Jammer alleen van dat herhaaldelijk aangeheven gekweel. Onnodig en niet goed.

De beste voorstelling van dit jaar.

Gematigd enthousiast kijk ik terug op mijn eerste kennismaking met Aluin. Kopstoot schijnt een komedie te zijn, maar ik vond het geheel toch vooral schrijnend. De rauwe tekst van Roddy Doyle voerde de boventoon en werd overigens prima gebracht door de negen spelers zonder dat het een boeltje werd op het toneel (één gewei). De sfeer van een pubquiz werd hier en daar erg goed getroffen; het decor droeg trouwens ook haar steentje bij (nog één gewei). Verder mijn complimenten voor de spelers omdat ze hun uiterste best bleven doen ondanks het feit dat de zaal nog niet eens half vol zat (één gewei). Tot slot toch nog een tomaatje omdat het mij echt veel te lang duurde voordat de voorstelling een beetje op gang kwam: pas na een uurtje voortkabbelen werd het echt spannend!

Een goede verhouding tussen tekst en mooie gevoelige liedjes, afgewisseld met een beetje humor. Ze weet haar liefde voor die liedjes op een fantastische manier aan het publiek over te brengen.
Ricky heeft een prachtige stem en weet het publiek aan zich te binden.

Boeiend hilarisch ontroerend heftig dit alles in een monoloog die alleen over eten gaat naar het lijkt je leert door dat eten de hoofdpersoon kennen en het zet je ook aan het denken over jou relatie tot eten waanzinnig knap gespeeld mooi dekor mooie muziek kortom ga er heen nu het nog kan anders mis je wat !!!!!!!

Niet wetende wat ik kon verwachten zat ik in de zaal. Het licht ging uit, de muziek begon en meteen was ik geraakt. Ik wist meteen al dat dit een geweldige voorstelling ging worden. Alle acteurs en actrices spelen hun rol met veel overtuiging en ze weten je echt mee te trekken in het verhaal. Mooie choreografie bij de dans en pakkende en goede muziek keuze. Mijn petje af voor alle makers en spelers!

In tegenstelling tot eerder bericht in de Volkskrant is Foodcoma van De Mug Met De Gouden Tand, mijns inziens een wondermooie voorstelling.
Ton Kas als stille d.j. op de achtergrond en Marcel Musters liggend, zittend en boerend van de grote hoeveelheden cola light in een waanzinnige monoloog over eten, dik-zijn en de levensfilosofie die daar bij hoort (gebaseerd op Re-Magazine). Hoewel of juist omdat Marcel Musters (wat is hij toch heerlijk om naar te kijken!) zo teruggetrokken speelt kan je tijdens Foodcoma op vele ‘bewustzijns’lagen wegdromen/ filosoferen/ denken/ gruwelen…
Subtiel gebruik van video en de glijdende vnl. Franse chansons helpen daar nog eens in mee. Foodcoma is ontregelend, ontroerend, humoristisch maar doet ook pijn.

Beetje laat, maar ik moest deze nog even op Moose zetten. Na de recensie in de Volkskrant was ik erg benieuwd naar deze voorstelling, waarin Ivo van Hove werd weggestuurd, en zeer expliciete naaktscènes zouden zitten. Wat ik te zien kreeg, was naar mijn mening een van de beste voorstellingen van TGA die ik ooit heb gezien. Halina Reijn schittert eindelijk weer in een rol die haar op het lijf geschreven is. Niemand, behalve zij, blijft in leven in dit stuk (als ik me goed herinner), en haar transformatie van lieve dochter tot moordenares is subliem vormgegeven. De naaktscènes zijn inderdaad expliciet, maar passen en horen in het stuk. Alles valt op zijn plaats, ook het intensieve gebruik van moderne multi media middelen, zoals in de chat scènes. Voor mij was een van de indrukwekkendste scènes die waarin Halina volkomen doordraait en wild begint te dansen met een soort tekenfilm op de achtergrond.
TGA heeft in de begin periode van Van Hove een moeilijke periode gehad, met veel slechte stukken en idem recencies. Maar het laatste half jaar lijkt de geest terug te zijn, wat ook resulteert in veel en jong publiek. Wat mij betreft mogen ze deze weg vervolgen.

Geslacht van Dood Paard begint vreemd. Al bij binnenkomst staan de spelers op de vloer. Zij kijken hoe het publiek binnenstroomt. Op de vloer staan drie groepjes Ikea-achtige banken en overal ligt ondergoed. Boven het speelvlak hangt een lichtkrant waarop later teksten van liedjes, regieaanwijzingen en vertalingen van Kilo’s tekst te lezen zullen zijn. Achterin staat een klein tafeltje met een wierookbrander en wat kaarsen. Zodra iedereen zit beginnen de spelers met een lingerie-modeshow. Deze show is plotseling afgelopen en we bevinden ons in het huis van Yokram en Chra, een getrouwd stel. Yokram is docent filosofie aan de universiteit en Chra is eigenaresse van een zaak. Zij hebben samen met hun vriend Attergal teveel gedronken. Attergal heeft zijn vriend Kilo, een gevluchte Chileen, meegenomen. Alleen Kilo is nog nuchter. Er worden heftige discussies over liefde en het nu vol zelfspot en ironie gevoerd en iedereen voelt zich ongemakkelijk, maar tot een ruzie komt het niet. Tussen Chra en Yokram gaat het al lang niet lekker meer en Attergal en Kilo hebben een homoseksuele relatie. Het lijkt of iedereen vastzit, behalve Kilo. Dat is ook waarom Chra naar Kilo verlangt. Alles is hopeloos en zinloos, er worden geen oplossingen gevonden, maar niemand heeft er vrede mee. Iedereen komt tot de conclusie dat de wereld en het leven niet maakbaar zijn en alles onzeker is. Dit is het standpunt dat de auteur, Rob de Graaf door middel van deze voorstelling naar buiten wil brengen. Uiteindelijk blijkt dat Chra kanker heeft en zal sterven. Kilo verlaat Attergal en gaat terug naar Chili en Chra zal (onvermijdelijk) ook Yokram verlaten.
In deze voorstelling zitten een aantal vreemde elementen. Misschien kun je hier zelfs spreken van vervreemdende elementen. Zo blijven de spelers altijd op het toneel, zelfs wanneer zij zich eigenlijk niet in de ruimte bevinden waar het zich op dat moment afspeelt. Ook de regieaanwijzingen op de lichtkrant, die soms wat voor- of achterliepen en aangaven waar de spelers zicht bevonden en wie er op of af gingen zorgden voor een vreemd effect. Alsof je het script zat te lezen.
De scène waarin Kilo als Jezus wordt gekruisigd was ook een verrassing. Ineens liep iedereen geschminkt en met een mijter op, drongen de wierookdampen in je neus en liep Kilo zwaar bebloed met een kruis te slepen. Dit kon ik niet zo goed in de voorstelling plaatsen. Misschien wil de auteur gewoon het Christendom een veeg uit de pan geven. Misschien vindt hij dit wel net zo zinloos als de rest. De modeshow aan het begin kan ik ook niet helemaal plaatsen, evenals de keiharde housemuziek, stroboscoopverlichting en vreemde bewegingen tussen de bedrijven door en de blije liedjes als Happy Days en Guantanamera, waarbij iedereen, soms met maskers op, danst.
Door deze voorstelling kreeg ik het idee dat alles wat we doen eigenlijk zinloos is, dat liefde geen echte liefde is en dat we toch niet kunnen bepalen en weten hoe ons leven zal gaan verlopen. Geen fijne gedachte. Diep peinzend over dit idee en de hele voorstelling verliet ik de zaal. Naar mijn idee is alles wel onzeker en mede afhankelijk van externe factoren, maar we hebben wel de mogelijkheid om ons leven in een zekere richting te sturen door het maken van keuzes. Maar misschien ervaar ik het leven wanneer ik zo oud ben als deze personages wel net zo. Nu gelukkig nog niet. Waar doen we het anders allemaal voor als het toch geen zin heeft?
Al met al was Geslacht van Dood Paard een goede en moderne voorstelling die van begin tot eind weet te boeien en de toeschouwer door middel van de vreemde stukjes af en toe wakker schudt en tot denken aanzet.