Voor mij een van de mooiste voorstellingen in tijden, je kijkt in het hart van wat verslaving is, hartstochtelijk, autistisch, walgelijk, belachelijk, rusteloos, inventief, dierlijk, hopeloos. Marcel proeft en zoekt en bedrijft op honderd manieren de liefde met Eten en vindt nooit meer terug wat verloren is. Wat een akteur, wat een geweldige minnaar ook…(JK)

Zeer bovengemiddelde voorstelling van ‘t Barre Land. Een bijzonder geestig spelende Jacob Derwig die toch zeker de show steelt boven de hoofdpersonage in de stoel. Prachtig decor trouwens. Een echte aanrader. ‘t Was wel erg rustig in de Toneelschuur voor een vrijdagavond.

Terwijl andere mensen in de stad zich op een terrasje nestelden in de lentezon, stond ik verheugd in de foyer van Stadsschouwburg omdat ik naar de nieuwe Orkater ging. Wat viel dat tegen. Het plot: een slecht uitgewerkte klucht, waar niemand op zit te wachten (eerste tomaat), de acteurs: stuk voor stuk goede acteurs die dat minimale plot denken te moeten ophalen met schmieren (tweede tomaat). De muziek: een goede band die goede muziek speelt (gewei), maar de melodieën zijn te ingewikkeld voor de acteurs die maar matig kunnen zingen, terwijl in die liedjes wel kernteksten zitten (tomaat drie). Het had eigenlijk een opera bouffe moeten worden, maar Rijnders heeft ons van drie uur ellende weten te verlossen door er een anderhalf uur durend ´lustspel´ van te maken. Ik had beter op een terrasje kunnen zitten (vierde tomaat).

Toen ik de theaterzaal verliet voelde ik me een klein beetje teleurgesteld. Wat ik eigenlijk van de voorstelling verwacht had weet ik niet precies, maar dit had ik niet verwacht. Op enkele zeer goede en verrassende stukken na vond ik de dans saai en vervelend. In de eerste vijf minuten had ik al door dat de dans voornamelijk uit herhalingen opgebouwd zou worden en dit voorgevoel werd bevestigd.
Bij binnenkomst hing er een groot rood doek achter het “toneel” en stonden er enkele voorwerpen aan de zijkanten van de dansvloer. Op de vloer zelf stonden twee tafeltjes. De openingsdans werd uitgevoerd door twee danseressen in lange zwarte rokken. Zij maakten wilde, agressieve gebaren, sloegen op de tafels, kropen over de grond en kreunden alsof zij het heel zwaar hadden. De muziek waarop zij dansten bestond uit een soort castagnettengeklepper. De dans bestond uit een aantal patronen die steeds herhaald werden. Telkens kwam er wel iets bij, maar veel bleef hetzelfde.
Nadat we kennis hadden gemaakt met de danseressen kwamen er twee dansers bij. Ook zij maakten agressieve bewegingen en grote gebaren en het werd snel duidelijk dat zij als het ware de echtgenoten waren van de twee vrouwen. De mannen mishandelden de vrouwen en het slaan bleef maar doorgaan. Naar mijn mening duurde dit allemaal veel te lang. Wat mij opviel was dat een van de mannelijke dansers door zijn slordige passen en wankele bewegingen vreselijk amateuristisch over kwam. Ondertussen was de “muziek” aangezwollen tot een kakofonie van krijsende baby’s, huilende vrouwen en wild geklepper. Dit maakte het er allemaal niet veel beter op.
Ik vond twee verschillende stukken uit de voorstelling wel heel erg mooi en fascinerend. Als eerste het stuk waarin een van de vrouwen heel langzaam en voorzichtig over planken danst die de twee mannen voor haar opbouwen en waarbij zij dus de grond niet raakt, en als tweede het stuk waaraan een danseres aan haar been in de lucht hangt. Deze twee stukken weken naar mijn gevoel erg af van de rest van de voorstelling. In deze stukken was er een zekere rust aanwezig en ze riepen bij mij een gevoel van moedeloosheid en gevangenschap op. Het stuk op de planken deed mij denken aan een stervende zwaan, vanwege haar armbewegingen, haar voorzichtigheid, rust en wanhopige uitdrukking, maar ook omdat ze zich soms in elkaar liet zakken en dan net niet viel omdat ze opgevangen werd door de mannen. Het stuk in de lucht gaf mij de indruk dat de vrouw weg wilde, maar dat de mannen letterlijk de touwtjes in handen hadden. Ik had ook nog nooit een dans gezien waarin gebruik werd gemaakt van kabels enz. waardoor de dansers ook de mogelijkheid kregen om in de lucht te dansen.
Deze twee stukken zorgden ervoor dat ik iets positiever over de voorstelling ging denken. Jammer vond ik alleen dat hierna weer een doelloos stukje kwam waarin een van de danseressen ging zingen. Ik vind dat dat niet thuishoort in een dansvoorstelling en ik weet ook niet wat het toevoegde aan deze voorstelling. Wat ik wel weer mooi vond waren de kostuums van de dansers: de vrouwen eerst helemaal in het zwart met lange rokken, later in Chinese jurkjes en op het eind in wilde jurkjes met pruiken op. De mannen blijven gekleed in zwarte (spijker)broeken en zwarte blouses. Misschien symboliseert dit wel dat de vrouwen hun mannen ontvluchten, steeds vrijer en zelfstandiger worden en dat de mannen blijven steken.
Maar zoals ik aan het begin al heb gezegd, was ik een beetje teleurgesteld. Het geweld had van mij iets minder gemogen, de dansers kwamen op mij soms amateuristisch over (hoewel ik wel respect heb voor hun conditie, want het is zwaar om zo wild of in de lucht te dansen), de dans bestond voornamelijk uit herhalingen en de voorstelling bezorgde mij een vervelend gevoel. Ik zal niet snel weer naar een voorstelling van Truus Bronkhorst of Marien Jongewaard gaan.

Prachtige muziek - mooi gespeeld (3 moose-head). Musici helaas in onflateus kostuum gehesen. Mooi te zien hoe de musici te allen tijde mooi uitkomen op toneel. Nooit eerder gezien! Acteurs halen er uit wat er in zit. Helaas zit er in de tekst niet bijster veel. Zou deze fantastische cast graag in een ander stuk zien met dezelfde musici en componist. Dus 3x tomato voor de tekst…

De acteurs zijn geweldig, het orkest is fantastisch en toch wordt het geen echt goede voorstelling. Ligt het aan de regisseur, aan de schrijver of aan de componist? Ik weet het niet, waarschijnlijk is het de combinatie van deze drie die gewoon niet optimaal is. Het is een vreemd bijelkaar geraapte voorstelling geworden, een opera met slapstick trekjes. Het decor is prachtig maar de kostuums zijn lelijk, ook al zo´n tegenstelling. Er wordt heel goed geacteerd; Peter Blok is aandoenlijk maar Waldemar Torenstra steelt de show: met zijn voetbalkuiten in een lelijke maillot zet hij een heel overtuigend dienstmeisje neer. De geweien zijn voor de acteurs en de muzikanten, verder is het niet zoveel, ook niet in negatieve zin.

Een dikke man die op een bed ligt en wat over eten ligt te prevelen. Is dat om aan te zien? Nou en of. Doorslikken wordt nooit meer hetzelfde als je Marcel Musters hebt horen praten over het stuk koe dat een deel van hemzelf werd, of het rauwe ei “dat zelf wel zijn weg naar mijn maag vond”. Proeven, kauwen, kotsen, verteren en al het andere dat op de een of andere manier te maken heeft met het wonderbaarlijke proces dat eten heet, komt in de voorstelling zo beklemmend, maar ook komisch-absurdistisch en zelfs ontroerend aan de orde, dat je als toeschouwer net zo gefixeerd raakt als deze fictieve Marcel zelf. De teksten zijn sterk, de Franse muziek is heerlijk, en door de reusachtige projecties op het achterdoek krijgt deze ogenschijnlijk nihilistische dikzak nu en dan de proporties (en in elk geval het profiel) van een groot denker. In een woord: dit moet je zien.

Ik volg Josse al vanaf 1980 en hij blijft boeiend.
Na de muziektheatervoorstelling “Weg”, was ik erg benieuwd naar wat hij deze keer met deze vorm zou doen.
De Siel van de Mier gaat voor het gemak niet over mieren maar over termieten. En eigenlijk gaat het natuurlijk ook weer niet over termieten, maar misschien over een man en een man en een vrouw die iets beleven in de Congo en termieten. Politiek, liefde.
Kortom waar gaat het over?
De Pauw is teveel toneelman/verteller om niet het publiek bij de les te houden, maar we balanceren hier wel op een erg dun draadje.
Veel feitjes toneel met een rare draai naar drama die niet echt goed uitpakt.
Het potsierlijk einde waarin de twee elementen; termiet en mens aan elkaar geboetseerd worden, redt de voorstelling zeker niet.
Een gewei voor de muziek(anten).
Tomaten voor het gekunstelde concept.

Van Ferron’s tekst was al het nodige gesneuveld in de aanloop van deze voorstelling, zeer tot ongenoegen van de meester. Wat mij betreft hadden ze hem in zijn geheel kunnen teruggeven.
We zien twee voorstellingen hier.
Er is een musical, gedragen door feestelijk goede acteurs met tomeloze inzet op mooie muziek en redelijk gezongen.
En er is een onmogelijk tekststuk gebaseerd op een idioot idee, eerder literair dan theatertekst, gezwollen, vol quasi diepzinngheden. Een tekst die als een natte krant in de musical hangt.
Zonde.
Drie dikke geweien voor spelers en muzikanten.
Ferron mag het in zijn eentje met drie vette tomaten doen.

Een bijzondere voorstelling was het zeker. Ik had de kaartjes al in huis, toen het nog “nieuwe creatie” werd genoemd in het boekje van de Rotterdamse Schouwburg. Ik wist niet wat ik kon verwachten, omdat ik zowel hele goede (Mission Impossible) en hele slechte (J.C.) voorstellingen van ze heb gezien. En dan nu eindelijk eentje er tussen in.
Het verhaal sprak aan en zet tot nadenken. Filosofie, liefde en idealen, alles lijkt kapot te vallen op de werkelijkheid. Dit werd met, misschien soms een beetje te, veel mooie metaforen gebracht. Er zaten hele sterke teksten in, maar die waren allemaal wel een beetje te schrijftaal. Vandaar 1 tomaat. Ook de acteurs leken er in het begin moeite mee te hebben, hoewel ik moet toegeven dat ze er na een minuut of 20 helemaal in zaten.
Het script zat goed in elkaar.
De muziek-en-dans intermezzos minder. Het leek er op of Dood Paard mooie beelden in het hoofd had, en die hoe dan ook in deze voorstelling moesten forceren. Het had zo kunnen zijn dat dit alles zou versterken, maar ik vond het tegenovergestelde. Vandaar de 2e tomaat.
Verder werd er sterk gespeeld en zakte de voorstelling niet in. De volgende van Dood Paard zal ik zeker weer bezoeken.