Voor het eerst sinds tijden weer eens een cabaretvoorstelling bezocht. En beslist geen spijt. ‘Heden Soup’ van de Vlaamse Wim Helsen (niét de juryprijs van het Leids Cabaretfestival 2002). Helsen’s bizarre vertelling doet soms denken aan de betere absurdistische hoogstandjes van Hans Teeuwen, maar Helsen weet die absurdistische lijn schijnbaar moeiteloos vast te houden (Wat hebben de Vlamingen toch met absurdisme?). Hij weet in zijn eerste programma ruim een uur en twintig minuten te boeien en te amuseren. Schokken doet hij nauwelijks en dat is eigenlijk een verademing. De monoloog aan het eind van ‘Heden Soup’ is, hoe plotseling ook, een prachtige levenswijsheid. Mijn enige minpuntje bij deze voorstelling is zijn -net iets te vaak in het publiek geworpen blik als uiting van: ‘oh jee! Er wordt naar me gekeken’ en het veelvuldige overbodige verbale en fysieke commentaar dat hij op zijn eigen bizarre uitspraken geeft. Ach, sinecure… Verder niets dan lof.

Eigenlijk zouden de mensen van SKaGeN een gouden tomaat moeten krijgen voor de slechtse flyer in tijden, maar deze minirecensies gaan nu eenmaal niet over het promotiemateriaal en wel over de voorstelling. En die was wel goed. Op luchtige wijze zetten de acteurs een gekkenhuis neer waar allerlei personages met hun eigen problemen, zorgen en afwijkingen een heenkomen vinden. Wat is waar en wat is niet waar, spelen deze mensen gekken, of zijn deze mensen gekken? Of zijn we allemaal gek? Of is ons aller gek zijn best te verklaren? SKaGeN laat alle nuances langskomen, afgewisseld met een aantal uiterst komische scènes, zoals een ‘professioneel’ uitgevoerde performance van Yo Disco van Kylie Minogue. Vooral de manier waarop op een gegeven moment een oude film gecombineerd wordt met het spel op de vloer (via een vernuftige technische vinding) spreekt tot de verbeelding en werkt bovendien op de lachspieren. Helaas is het spel niet van iedereen even sterk. Bruno Vanden Broecke is onnavolgbaar, maar niet iedereen haalt dat niveau. Daarom toch nog een tomaatje.

BBBBRRRRRR. Wat een misser is dit. Op papier ziet het er zo mooi uit: regie van Rijnders, Alex Klaassen, Peter Blok, Annet Malherbe… Ik weet niet wat ze staan te doen in dat spuuglelijke enorme decor, maar een beetje eenduidige voorstelling komt er niet uit. Dit waren zonder enige twijfel de langste anderhalfuur uit het theaterseizoen. Wat een verspilling. Was het nou een klucht? Een opera? Een musical? Ik ben er niet uitgekomen. Grootste makke is het script wat van gezwollen zinnen aan elkaar hangt. Malherbe moet uiteindelijk het woord “koeienkut” in de strijd werpen (waarvan ik me afvraag of Ferron dat heeft bedacht) om de voorstelling iets van Orkater-achtige luchtigheid te geven. Triest. Het première publiek om mij heen viel (waarschijnlijk door de vele roseetjes op het terras…) bij bosjes in slaap. Dit moet een gouden tomaat worden wat mij betreft.

Ik zag de voorstelling eerst in een try out in de Stadsschouwburg. Behoorlijk dramatische avond: Pierre Bokma die duidelijk nog zoekende was, een totaal gebrek aan ritme en ik moest wel erg wennen aan de radicale bewerking. Maar nu, tijdens een voorstelling in Hoorn leek de boel behoorlijk op zijn plek te zijn gevallen. Er was rust, er was spelplezier en vooral: er waren bijna 20 minuten uit. De vwo5 klas waarmee ik de voorstelling bezocht (ja…ik ben zo’n ckv-weg ermee docent…) heeft ademloos zitten kijken, en na afloop liepen de discussies hoog op. En ik heb stilletjes zitten te genieten van de sfeer, de muziek, de dans… Gewoon fijn. Dat het decor halverwege de voorstelling naar beneden stortte gaf niet. En tenslotte: Goslinga! Goslinga! Goslinga!

Leefbaar: gezien in de schouwburg te Arnhem. Komedie naar een idee van Helmert Woudenberg en Ischa Meijer over een Jood en een NSB-er. Woudenberg heeft het verder vorm gegeven samen met Rene Eljon. Regie in handen van Marja Kok. Minimalistisch decor. Prachtig spel van Woudenberg en Felix Strategier. Komedie waar een naoorlogs persoon zich uitstekend in kan vinden. Scherpe humor die verwijst naar de vreemdelingenafkeer van nu en daarbij waarchuwt niet in dezelfde fouten te vervallen als in en vlak na de WO II. Ischa heeft het waarschijnlijk met een goedkeurende glimlach aangezien. Woudenberg heeft zich toch weer overtroffen na de solovoorstelling ‘Jezus’ van vorig jaar.

Zelden zo’n indrukwekkende voorstelling gezien als deze. In deze jeugdtheaterbewerking van Hamlet klopte eigenlijk alles: een prachtig heldere poëtische tekst die het stuk terugbracht tot haar essentie zonder Shakespeare geweld aan te doen (één gewei), een fantastische tot de verbeelding sprekende kostumering (één gewei), een eenvoudig doch uiterst doeltreffend toneelbeeld (één gewei), een krachtig regie (één gewei) en last maar absoluut niet least het sterke gecontrenteerde en gepassioneerde spel van allevier de spelers (één gewei; maar méér als ik meer geweien te verdelen zou hebben)! Door de heftigheid en de intensiteit van deze voorstelling zat ik zelf helemaal te trillen toen het licht doofde (één gewei): een stuk met impact!: voor zo’n ervaring ga je naar het theater. Bronks heeft er een nieuwe fan bij!

Vier delen had deze dansvoorstelling. Een was wel mooi (gewei daarom), de rest verdronk in puberaal gemekker (drie tomaten dus). Leuk idee om het publiek op krukjes in de hele zaal te zetten en steeds te verplaatsen terwijl je eromheen ‘danst’. Had dat tien jaar geleden gedaan, toen was dat misschien nog vernieuwend. Maar tegenwoordig is het voornamelijk vermoeiend.
En blijkbaar was dit een poging om politiek theater te maken, over asielzoekers o.i.d. Gelukkig was er iemand die dat zo nu en dan riep, want anders was dat mij in alle treurigheid ontgaan. Oppervlakkig en aanstellerig gedoe, zo laat deze voorstelling zich het best omschrijven.

Hoe broos is de scheidslijn tussen brille en verveling? Met Mijn Michael verkent het Vlaamse gezelschap De Tijd opnieuw die grens. Enerzijds vertellen Annemie Tweepenninckx en Jurgen Delnaet op prachtige en breekbare wijze het verhaal van de studenten Channa en Michael. Anderzijds verveelt dit verhaal al na een kwartier, ondanks een paar indringende intieme momenten, die vooral door een sublieme muziekkeuze tot leven komen. De zaal verlatend weet je nog niet of je nu een mooie theatrale belevenis hebt meegemaakt of dat je weer anderhalf uur van je leven verspeeld hebt.
Dat Lukas Vandervost een vakman is, staat als een paal boven water. Dat ie zo nu en dan doorschiet in het maken van hermetisch theater ook. Daarom een gewei en een tomaat, omdat ik het gewoon nog niet weet…..

Wauw, wat een ervaring deze voorstelling! Een prachtige mix van poezie, muziek, beeldende kunst in een oogverblindende en ontroerende theaterale onderdompeling. Cassiers bewijst voor de tweede keer dat hoogstaande technische snufjes de authenticiteit en magie van een theatervoorstelling wel degelijk kunnen versterken! Met een overtuigende verdubbeling van beelden en personages (die me deed denken aan de adembenemende voorstellingen in het Praagse Laterna Magika) werd ik meegezogen in een indrukwekkende mijmering over een teloorgaande liefde. Heerlijk.

Een hoogst ongemakkelijke, zeer directe dansvoorstelling die juist daarom zo briljant is. Nooit geweten dat dans ook politiek kan zijn, maar Sharifi & co slagen erin met louter dans een statement te maken over politiek, oorlog en samenleving. De sensaties die ik bij de voorstelling beleefde zijn moeilijk onder woorden te brengen, maar het is een voorstelling die letterlijk erg dichtbij komt, die je doet wiebelen op je stoel (da’s nog maar ‘t begin…), die je doet zweten en die uiteindelijk onder je huid kruipt. Wauw.