Food Coma, soms herkenbaar en vooral actueel (1 op de 10 Nederlanders lijdt aan ernstige zwaarlijvigheid). Een door de acteur met veel lef gespeelde voorstelling. Je wordt als toeschouwer tussen verschillende gevoelens heen en weer geslingerd. Hartverscheurend, geestig, misselijkmakend.

Jammer

Gave voorstelling! Een monoloog die de eerste 5 minuten uit een speaker kwam en daarna werd verteld door een man die geobsedeerd was door eten! De projectie op de achterwand maakte het helemaal af. Het hadden 5 geweitjes kunnen zijn als men iets meer op het eetprobleem in was gegaan. Hoe komt het dat deze man zo geobsedeerd was? Die vraag blijft me wel door het hoofd spoken maar 1 ding is me wel duidelijk… Bij een volgende voorstelling van de Mug zit ik weer in de zaal!

Voor het eerst naar een stuk in de regie van Koos Terpstra. Ik geef toe, met hoge verwachtingen en dat kan neigen tot een tegenvallende ervaring, maar dan nog… Ik vond het acteerwerk slecht (de wisselende cast is geen excuus), het decor te simpel, het spel met het licht door de acteurs een toegevoegd element om de rest te verbloemen, de dramaturgie & regie vielen zwaar tegen. Die paar grappige momenten maakten niet goed wat de slechte dialogen en de zeer matige uitwerking van de thematiek niet waar konden maken. Waar is de keuze op gebaseerd om in ene een dwerg-politieagent en een gekke huishoudster erbij te halen??? Al met al: voor zo’n gezelschap en zo’n regisseur een slechte voorstelling!
Jammer.

Het begon allemaal erg onschuldig, rustig en een beetje onoverzichtelijk, met een inleiding en voorstellen van alle personages, maar na het tweede stuk werd het per keer leuker en nam de humor in goede maten toe, werden het toneelspel en de dialogen/monologen vuriger en werden de meest extravagante kostuums geshowd. Het toneelspel was reëel, het was emotioneel, de spelers leefden zich goed in in hun personage, en het was helaas eerder voorbij dan ik had durven denken…

Schepper, verlosser en bemiddelaarster, dat zijn Raymond Spannet, Martin Hofstra en Raymonde de Kuyper ofwel de vader, de zoon en de heilige-geest-in-coma. De ex gogogirl is lang bewusteloos en de heren eeuwig gaga. Daar kan niets goeds uit voort komen. Of juist wel. Dus wel. Een mooie tekst van een bijbels oerverhaal, plus volumineus acteerwerk inclusief heftig gegesticuleer, plus een als altijd bij Ad’E, inventief decor, plus rook, ontploffingen en absurditeiten. Dat gaat weer heel goed samen.
Vreesde ik na “Gehavend” dat het met Ad’E toch langzamerhand wel afgelopen was, tenminste ons gezelschap van vier is na deze voorstelling fanatiek reborn-fan.

Een voorstelling waar overduidelijk over nagedacht was, en waar duidelijke keuzes waren gemaakt. Qua decor, belichting en kleding ging het van licht naar steeds donkerder. Samenhangend met het thema goed en kwaad dat in deze voorstelling centraal staat. Beetje jammer dat dit er toe leidde dat je het laatste half uur alleen maar keek naar mensen die van de ene spot naar de andere liepen. Was een mooi beeld, maar duurde te lang en was daardoor vermoeiend.
Verder was er duidelijk gekozen voor typetjes. Sowieso had 75% van de rollen geschrapt kunnen worden, maar de rest had ook niet altijd even veel diepgang. De verloofde van Michael, Paula, die trouwt met Michael’s vader, Antipa, zet het geheel in werking. Jammer genoeg dat zij danseres was, in plaats van actrice. Mooi in de scènes dat ze danste, jammer in de rest van het stuk.
Ook het begin was jammer. Saai decor. Vale kleuren kleding. Saaie en niets toevoegende dialogen. Vooral vervelend dat het niet te begrijpen viel waarom Paula ineens op haar beslissing terugkomt en trouwt met haar aanstaande schoonvader. Jammer, want daardoor verloor het hele stuk aan waarde. Het leek er ook op of iemand tegen de regisseur had gezegd dat die 1e scène te lang duurde, en dat hij toen maar besloten heeft om het chaotisch snel achter elkaar te doen.
Wel een gewei voor Frederik Brom en Juul Vrijdag, die ondanks alles toch mooie personages wisten neer te zetten. Oh, en ook een gewei voor het inleidende praatje van de regie-assistent Wilko Trenning.
Je zou er bijna een gewei voor geven, want dit is de 1e voorstelling sinds tijden dat ik weer een aantal maal op mijn horloge heb gekeken…

Jammer dat er tekst werd gebruikt. Misschien raar om te zeggen over een toneelstuk, maar deze opvoering had geen tekst nodig.
Als je het dansen zat was, wat ik heel snel was, kon je gelukkig kijken naar de broeder die aan het brouwen was of naar de vleugellamme engel!
Leuk dat Bokma de hele tijd heen en weer loopt, staat mooi tegenover het gedartel van de dansers. Goed spel van allen, behalve Moeder Capuletti, ze was niet nodig.
Toen de papieren achterwand langzaam zwart kleurde, kon ik mijn ogen er niet vanaf krijgen, de tekst ging langs me heen en het werd een prachtige symphonie van klanken, vooral dankzij de voedster.
Terwijl iedereen moest lachen om de engel, kreeg ik de tranen in mijn ogen. Dit stuk had voor mij geen Romeo&Julia nodig, de rest was mooier.

Wat een prachtige voorstelling. Het publiek zit aan twee kanten, je zit er heel dicht op. Er wordt fantastisch geacteerd. Ik heb niets met pokeren, maar dat maakte niets uit. Alle acteurs speelden zo overtuigend hun rol. Vaak kijk je toch met een afstand naar toneel, maar hier zit je helemaal in. 5 geweien voor de acteurs.
Ruud.

Het verhaal is simpel. De voorstelling speelt zich af in Club Tangorilla, een nachtclub. 5 individuen op zoek naar geluk, elkaar en zichzelf. Met weinig woorden maken de spelers van Lieber Gorilla alles meer dan duidelijk, waarbij er toch plaats blijft voor eigen interpretatie van het stuk.
Goed punt aan de voorstelling is het toneelbeeld. Flessen, sigaretten, een pisbak, de bar, en de belichting, geen 5 sterrenhotel, en ook geen elite-club, maar een levensechte louche tent.
De vijf personages zijn allen heel verschillend. Ze hebben echter duidelijk een ding gemeen: ze zijn doodongelukkig. Claudia Hauri overtuigd in haar rol als een vrouw die slecht ter been en verlaten, maar wel degelijk dominant is. Momenten van kwetsbaarheid en kracht wisselen elkaar op precies de goede momenten af, ondanks haar gebreken heeft de rest ontzag voor haar. Claudia zet haar personage neer vol allure en stijl. Een stuk minder krachtig maar prachtig breekbaar is de personage van Dagmar Chittka. Zij stort zich wanhopig in de armen van de aanwezige mannen, maar zonder het ware geluk te vinden. Vooral in de fysieke scènes is zij sterk door middel van de soepele, maar toch beheerste bewegingen. Dan de mannen, wederom 3 verschillende karakters, om maar te beginnen met de personage van Reinier Schimmel, die gelijk aan het begin van het stuk de aandacht trekt door zijn tango-duet met… een stoel. Prachtige bewegingen en mooie gezichtsuitdrukkingen. Van zijn gezicht zijn hele verhalen te lezen, die je als bezoeker uiteraard zelf moet vormen, want Lieber Gorilla is “nadenktheater”! Vooral tijdens de Entr’acte, een gedeelte van de voorstelling waarbij er van kleding wordt gewisseld straalt hij slechts in een slip - met bloem - en een haarklem in zijn haar een soort engelachtige man uit, op zoek, maar zonder iets te vinden. Dan is er zijn louche pooierachtige tegenpool in Andreas Scharfenberg, die de dames met heel iets anders probeert te imponeren dan met zijn liefdesdans of zorgzaamheid. Het onvervalste macho imago wordt nog eens extra benadrukt door zijn kleding en houding. Als laatste, maar zeker niet als minste is er dan Luc van Esch, die als gladde jongen begint, maar eindigt als een weerbare aangetaste man. Aan het eind van de voorstelling, als door een door Chittka gezongen lied klinkt, is het behalve aan het publiek dan ook eindelijk duidelijk aan de karakters op het podium: ze zijn verloren, alleen, en zullen het geluk waarschijnlijk niet meer vinden. Ze zijn helemaal op zichzelf aangewezen. Op dat moment kleedt van Esch zich uit en blijft naakt tot het einde van de voorstelling. Hij eindigt als een verlangende Jezusfiguur met een zekere trots over zich, alsof hij zijn ellende niet wil toegeven. Herkenbaarheid van onze eigen ellende alom. Maar vooral van de verdringing van onze ellende. Een gedeelte van het stuk bevat zelfs een ware ‘underground party’ inclusief pillen, drank en een uitgespeelde roes. De scène over het algemeen duurt iets te lang, maar het idee erachter is mooi. Wellicht dat hij in een kortere versie meer indruk zal maken. Maar vooral het sombere gedeelte erna is prachtig, waarin zowel Schimmel maar vooral van Esch tonen dat ze wel degelijk gevoel in hun donder hebben door middel van een voor hen zo te zien zwaar vallend gesprek, namelijk over een verdwenen liefde. Weer ruimte voor interpretaties en emoties. En als je uit de voorstelling komt, komt opeens naar voren wat de kracht van Tangorilla is. Want je voelt je niet wanhopig, je bent niet verdrietig om wat je hebt gezien. Je hebt namelijk ook gelachen tijdens de voorstelling. Het moet allemaal nog even bezinken en op de terugweg ga je erover nadenken. En dat is nou precies wat een goede voorstelling moet doen. Kortom: Tangorilla is op een paar kleine schoonheidsfoutjes na prachtig om naar te kijken, zoals het echte leven: leuk en pijnlijk tegelijk.