Een meeuw. Een geweldige voorstelling.
Een misser voor iedereen die deze voorstelling niet heeft gezien. Een toneelstuk waarin de kunst van het leven wordt getoond. Een tragedie. Een komedie. Een pauzenummer. Een fantastische cast waar Tsjechov altijd van gedroomd heeft. Een mooie Halina in het bijzonder. Een degelijk staaltje regie van Theu Boermans. Een onovertroffen aanvang van de voorstelling. Een theatrale spanning die de spelers, regisseur en schrijver het gehele stuk vasthouden. Een onontkoombaar einde. Een meesterwerk.

Een zesje, dus net niet
Om maar eens met de deur in huis te vallen: Orkater’s nieuwe voorstelling viel mij tegen. Een te hoge verwachting was de reden. Wat wil je met een voorstelling gevuld met een aantal van Nederlands beste acteurs? Maar dat een cast niet garant kan staan voor een goed (muziek)stuk bewijst Hoe Mozart Casanova sloeg.
Het eerste wat opvalt is de muziek (logisch bij muziektheaterstuk). De muziek is erg pretentieus en is een allegaartje van jazz en klassiek. Niet erg lekker in het gehoor liggend zeg maar. Daarnaast zijn de teksten rommelig en onzinnig diep. In de liedjes worden zinnen afgeraffeld. Wat klinkt dat Nederlands toch beroerd in een aria. Bovendien zijn goede acteurs niet altijd goede zangers, want niet iedereen is gezegend met een stemgeluid als Klaasen. Annet “Mus” Malherbe komt zowel qua postuur als stemgeluid nog het meest in de buurt van een operadiva.
Toch verdient de voorstelling als geheel nog net een voldoende omdat het acteerwerk van Spijkers, Blok en Malherbe veel goedmaakt. Daarnaast heb ik hartelijk moeten lachen om de nichterige Saturday Night Fever poses van Mozart en om de zinspeling: “Ik ben geraakt door een Mozartkogel” (je weet wel, die chocoladeballen uit Wenen).

Mooie Mahler
Voor aanvang moet ik mij een weg banen door de 65+pashoudende massa. Grijs is de overheersende haarkleur. De reputatie van Mahler in Rotterdam anno 2004 is niet bepaald ‘hip’ te noemen. En dat terwijl de muziek van Mahler allerminst saai en stoffig is. Zijn symfonieën zijn stuk voor stuk prachtige werken waarbij de paukenslagen als fin-de-siecle drum ‘n bass kunnen worden beschouwd. En het leven van Mahler was ook niet bepaald saai te noemen. Een affaire hier, een affaire daar. Zijn werk werd bejubeld. Hij had alleen één probleem: hij was een jood.
In het toneelstuk van Het Nationale Toneel wordt de nadruk gelegd op de beslissing van Mahler om katholiek te worden. Na veel wikken en wegen lijkt dit een goede zet te zijn in ‘smans carrière. Zijn werk wordt nog meer de hemel in geprezen en hij is de man van Wenen. Maar de twijfel slaat toe wanneer hij bij zichzelf ten rade gaat. Wie ben ik? Jood? Katholiek? Wie is God? Psychoanalyticus en stadsgenoot Freud biedt uitkomst en met een mop van zijn hand wordt de hele zaak opgelost.
Het leven van de componist wordt uiterst sfeervol en filmisch gebracht. Het acteerwerk is van hoog niveau waardoor de toeschouwer wordt meegevoerd in het leven en de psychische verstrengelingen van de componist. Een fin-de-siecle real-life soap in het theater.

Wat is er interessant aan een monoloog die in één ritme aan je voorbijtrekt, een dik uur lang, waar de acteur geen moeite doet bij het publiek aan te komen en grotendeels met zijn rug naar het publiek staat, waar maar welgeteld twee min of meer theatrale elementjes inzitten, waar het gesmak van de acteur een overduidelijk trucje is??? Daar is niks interessants aan! Een voorstelling die geen enkel zintuig aanspreekt.
Het enige pluspuntje is het lef om zoiets slechts zo consequent een dik uur lang vol te houden (en dit geldt ook voor mij als publiek).

Laatste voorstellingen zijn vaak voor acteurs erg leuk maar voor het publiek een irritante avond, daar was bij deze voorstelling niets van te merken, ik heb de première gezien en het moet mij van het hart dat de voorstelling toen goed was maar nu van een ongelooflijke rijpheid en briljant spel voorzien is dat ze minstens 2 keer zo goed is geworden. Mooi spel en zoals te verwachten met Uri Rapaport, schitterend licht zodat er verder geen ‘dekor’ meer nodig was. De grote kracht van deze voorstelling zit hem in de beperking, grotesk maar zeer nauwgezet. Iedereen lijkt zich daaraan te houden behalve Thomas de Bres die zoals het lijkt zichzelf een beter acteur vindt dan de rest, erg storend in deze voorstelling is dat niet maar wel in voorgaande rollen van hem zoals de Mensenhater en Night and day. Hij lijkt geen maat te kunnen houden en jaloers op succes van anderen, jammer want hij lijkt mij zeer talentvol. Verder valt erop deze voorstelling niets af te dingen, jammer dat dit de laatste was voor een zeer enthousiaste en uitverkochte zaal

Ik weet niet zo goed wat ik met dit soort voorstellingen aan moet. Ik zie het. Het verhaal is wel leuk, maar geen ‘classic’. Peter Blok altijd goed. Decor mooi. Muziek mooi. En toch mist er iets. Jammergenoeg.
Allereerst begin ik een beetje een haat/liefde verhouding te krijgen met Annet Malherbe, die vond ik in dit stuk maar een irritante verschijning. Ik denk dat het grootste blok (geen familie van) waarover ik val het verhaal is. Dat was wel aardig, maar ook weer niet. Maar misschien moet ik het nog ‘ns nalezen. Misschien was het verhaal beter tot z’n recht gekomen in de oorspronkelijke, drie en een half uur durende versie. En die grappen, dacht ik met ‘Eindspel’ van ‘t Barre Land alles wel gehad te hebben met flauwigheden, komen de Ferronnetjes nog even om de hoek zetten… Maar goed, zoveel smaken, zoveel grappen.
Toch: leuk avondje uit, wat ik wel weer moest bekopen met een cd en een tekstboekje. Orkater leeft. Dat wel.

Zo vele menen vluchten voor hun verslaving, zo niet Marcel Musters. Hij gaat in de voorstelling Food Coma tot de bodem van het dal. Zijn ritmisch malende kaken nemen je mee naar zijn universum waar een eigen taal en tijd geleden. Zo ontpo(E)pt zich een ‘Reusachtig’ mens. Met bijna academische saaiheid slokt deze voorstelling je letterlijk en figuurlijk op! Een gewaagd en zeer geslaagd experiment.
En vooral in een wereld waar het Disney-Amusuments gehalte hoogtij viert een belangwekkende voorstelling die zeker genomineerd moet worden voor het Theaterfestival. Na afloop kregen wij ook nog het prachtige Re-Magazine in de handen geduwd.

Laatste voorstellingen blinken vaak uit door veel grappig bedoeld acteursgedoe, maar daar was bij deze Revisor niets van te merken. Mooi gespeeld, superstrakke vorm tot op het eind volgehouden en schitterend licht. Een verhaal van alle tijden. Dirk Tanghe flikt het ‘m maar weer. Met dank aan Paula Bangels; toen haar naam ontbrak vorig seizoen bij De Mensenhater was dat in helder- en duidelijkheid te merken. Een klein tomaatje voor het feit dat De Revisor zelf (Thomas de Bres) af en toe echt geen maat wist te houden en zichzelf wel erg virtuoos vond. Maar voor alle anderen: niets dan lof.

De voorstelling was gewoon supergaaf en tof!!

Een Hamlet voor jong publiek. Met dat álles klopt, en het nergens raakt. Mooie acteurs, mooie tekst(-bewerking) ook wel, goed efficiënt decor, prachtig licht, compact geheel. Maar ergens sleept het, komt er weinig verschillende dynamiek in, zodat het gaat trekken. En het komt niet aan, want de speelstijl blijft te afstandelijk en in vorm gezet. Hamlet moet toch mogen ontroeren? Dat deed het mij niet, wat erg jammer is. Ik had er zin in en kom toch onbevredigd naar buiten. Vandaar die twee geweien voor wat er wel en twee tomaten voor wat er niet was, vanavond…