Een voorstelling over de macht en de machteloosheid van taal. Hoe twee geliefden niet anders kunnen dan elkaar bestoken met woorden en kennis, hierin vastlopen en elkaar frustreren. Als eindelijk de taal stokt en de acteurs elkaar uit onmacht te lijf gaan, komt de kwetsbaarheid overdonderend naar boven. De tranen liepen over mijn wangen. Mooi!

Zeer fijn hoe de spelers van de gegeven omstandigheden (een legertent, de noordzee en een verschrikkelijk rotweer) gebruik maakten. Leuk om zien ook, hoe de grens tussen muzikanten en acteurs vervaagde; de acteurs speelden met de energie van een rockband, en de muzikanten maakten deel uit van het verhaal.
Ferm.

Een prachtige stukje toneel, waarin Jan Sobrie en Joris Vandebrande moeiteloos podium en publiek inpalmen met hun innemende spel. Dat er gedoeld wordt op kinderen vanaf acht jaar doet geheel niet terzake, en zou geen rem mogen zijn op de motivatie van volwassenen om te komen kijken. “Zolderling” is immers een must voor allen die zich ooit anders dan de anderen gevoeld hebben. “Zolderling” is een must voor allen, dus.

Prachtige Alex d’Electrique voorstelling. Vol decorfoefjes en prachtige teksten, met daarnaast solide spel. Van dit soort theater kan ik nou nooit genoeg krijgen.
Ko v/d Bosch = God (qua toneelteksten dan)

Zeer degelijk spel van de drie acteurs. Sterke tekst, zo goed als lege zaal en een ondermaats decor. Het is jammer voor de acteurs, die hadden meer verdient dan 100 man in een zaal voor 550. Het decor werkte storend t.o.v. de tekst en het spel.
Had de drie prachtige stoelen op een verder leeg toneel gezet en je had een mooier toneelbeeld gehad.
Godzijdank werden de sterren van de hemel gespeeld door deze drie rasacteurs. Alle drie geweien voor de acteurs, ieder één, en een gewei voor de tekst. Ik zeg: Dikke Prima!

‘n Makkie voor ‘t Barre Land, was mijn eerste gedachte. De club die zo inventief, geestig en intelligent de lijvigste romans bewerkt, speelt rechttoe rechtaan Beckett. Is er een groter eerbewijs mogelijk? Idee twee. Vier personages die niet met en niet zonder elkaar kunnen. Die lichamelijk of geestelijk niet in staat zijn uit te breken. Die verlangen naar eten, de warmte van de zon of een kus. ‘t BL maakt er een ‘licht zwarte komedie’ van. Dit komt vooral door de blinde en lamme Hamm (Martijn Nieuwerf). Hij is niet zozeer verbitterd en tragisch, eerder cynisch en spottend. Jacob Derwig heeft het perfecte hoofd en lichaam voor Clov. Hij buit alle mogelijkheden van zijn rol uit. Nagg en Nell, de ouders van Hamm die zonder benen hun dagen slijten in een ton, vormen misschien wel het indringendste theaterbeeld ooit bedacht.

Ik heb hem niet gezien, en lees net dat de laatste is geweest. en ik had mezelf nog wel zo voorgenomen om dit controversiële produkt te gaan zien. zoveel mini’s heeft een voorstelling nog nooit gehad hier, en zo hemelschreiend lovend, en tegelijkertijd zo kotsend slecht beschreven hiero… dat moet gezien worden. Maar helaas…

Het spel is virtuoos, de manier waarop met de tekst wordt gespeeld fabuleus - hoe concreet kan men abstract theater maken?, maar Beckett kan schreeuwen wat hij wil dat het niets betekent, uiteindelijk betekent het dat ‘wij de mensheid’ niets betekenen, en niets kunnen betekenen. Dat wij hooguit tot elkaar verdoemd zijn in een wereld waarin de tijd is stilgezet en waarin we ons niet meer kunnen verplaatsen. De vader en moeder van de blinde, de oudere generatie, hebben hun benen verloren tijdens een ritje op de tandem. Hun roekeloosheid is fataal voor de volgende generaties. Waarom kiest ‘t Barre Land op dit moment voor deze stilstand? Voor dit land waarop niets groeien kan? Misschien ligt het antwoord in de laatste scène. Clov zegt weliswaar weg te gaan. En doet dat ook. Maar hij komt terug. Hij gaat niet weg. Hij blijft. Hoe nutteloos ons bestaan ook is: we zijn tot elkaar verdoemd. En we zullen het met elkaar moeten doen.

Vond het geweldig zaterdag! Jammer dat het de laatste was. Ken veel mensen die dit ook hadden moeten zien! Grappig, diep, treurig, muzikaal, slooooooom maar lekker. Fooooooood Coooooomaaaaaaaaaaaaaa……..HONGER kreeg ik er niet van. DORST wel. Nog heel dronken geworden in de Blincker met vriend die kok is.

Behoorlijk goeie tekst van Esther Gerritsen (leuke Tsjechov-grap), maar zo braaf geregisseerd, zo netjes, zo binnen de lijntjes. De voorstelling krijgt daardoor een soort voorspelbare cadans waardoor ik al snel afhaak.