De voorstelling Pygmalion gezien voor de laatste keer en hij was beduidend beter ten opzichte van de try-out die ik in 2003 had gezien. Het stuk is op sommige punten verbeterd, alleen het op eens helemaal plat maken van de feest scène heeft bij mij te niet gedaan.
Voor de rest hebben de acteurs een top stuk afgeleverd!

Gerti is een vereenzaamde schooljuffrouw. Ze vertelt ons over haar verregende vakantie op de Veluwe, haar belerende zus met puberende zoon en haar grote liefde van vroeger. Servaes Nelissen geeft op adembenemende wijze gestalte aan Gerti. Met subtiele gebaartjes, onopvallende kleding en kleine stembuigingen wordt Gerti’s isolement griezelig tastbaar. De wetenschap dat ze in het leven de boot gemist heeft, schuift ze mopperend van zich af, wat haar lot nog schrijnender maakt. Zelfs slaagt Nelissen er in een vrijscène plastisch te beschrijven, zonder dat het plat wordt en zelfs komisch is. Zó helder, zó licht en zó treurig. Dat zie je maar zelden!

Geen goed woord voor deze voorstelling, sorry dit moet gezegd worden. In alles was dit een ramp. Tekst, decor en spel. Om een moment van positiefheid te vertellen was het wel dat er een tegenstrijdigheid werd op gezocht. De scène waar zij met zonneolie zich besmeerd en praat over Auschwitz. Dat is wrang en goed gekozen. Maar de voorstelling kon een half uur duren, hooguit. Veel teveel gelul over anekdotes die er niet toe deden. Blij gezien te hebben om te weten hoe het beter kan. Sorry Julika maar dit was ruk. Hoop volgende keer wat meer van jou te zien en wat je met jouw verhaal hebt.

Puur genieten. Vanaf moment één werd ik opgeslokt door het verhaal. Misschien was het de dans. Misschien was het Bart Klever. Misschien was het La Mafalaani die in de zaal zat (evenals Rob Fruithof trouwens). Ik weet het niet, maar ik vond het een van de mooiste stukken die ik tot nu toe heb gezien.
Het verhaal is natuurlijk niet zo heel sterk, maar de woordkeuze van Dhr. Komrij maken mij erg blij. Ook de muziek was erg mooi en de -pratende- acteurs vielen ook niet tegen (ik vond Bokma boven verwachting erg goed). Maar die dansers: geweldig. Wat een bewegingen. Ik ga na dit stuk zeker nog wel eens naar dansvoorstellingen toe.
Maar het grootste gewei krijgt toch wel het decor & licht. Die doeken waren zo mooi. En wat ermee gebeurde ook.
Tomaat: La Roossen, mooie keus om die niet te laten praten, maar ik zie haar liever tegenover bijvoorbeeld Freek de Jonge in een live talkshow.
Dat gejammer, daar hou ik niet zo van. Maar dat is heel persoonlijk natuurlijk.

Natali Broods is de jonge actrice en Peter van den Eede de man die zijn haar wel heel erg kort heeft laten knippen. Van die twee heb ik gisteren bijna twee uur zitten genieten. Ze spelen het spel van woorden. Bloedige ernst, maar stevig aangelengd met humor. De kwaliteit, timing en dosering van dat laatste maakt het wat mij betreft zo’n geslaagde voorstelling.
Aanvankelijk praten de schrijver (?) en actrice vol pretenties en bravoure van zijn kant en vol pretenties en onzekerheid van haar zijde. Later komen platvloersere gespreksonderwerpen aan bod: geen Michelangelo, maar een aangereden muilezel, geen Sixtijnse kapel, maar een ingebouwde koelkast. De frustratie en de woede komt er tenslotte uit, want ze zijn immers aldoor te bang geweest om door te pakken. Uiteindelijk blijkt een gezamelijke boottocht op de Wolga in dichte mist voor hun verhouding te staan: ook met hun neus er bovenop zien ze niks. Inderdaad “zo stonden een man en een vrouw voor de zoveelste maal tegenover elkaar”. Tragisch, maar er valt dan meestal wel wat te lachen.

Spannende tekst die op het eind ook nog belangrijke uitspraken doet over wat familie in deze tijd betekend. Jammer dat de voorstelling zo klein blijft met een beetje lullig decor en niet de hele cast kan met de tekst overweg (tomaat Zwart). Graag dit eens met Het Toneel Speelt bijvoorbeeld, Esther Gerritsen voor de grote zaal, met Ariane Schlüter als sjagerijnige zus, Mark Rietman als rare broer en Angela Schijf als zusje. Kijk, als je dit bedenkt tijdens een voorstelling overtuigt die niet.

Totaal niet mijn stijl, maar het overtuigd wel. Rare-reli-barok-dans gaat af en toe teveel over de top maar is behoorlijk intrigerend en onontkoombaar. Heb in het midden een hekel gehad aan de voorstelling, maar was aan het eind om. Erg goed decor en mooie belichting.

Mensen, het is nu echt officieel en ik kom er voor uit. Ik begrijp geen reet van/ heb geen reet met Beckett. Als mijn favo dramaturgen clubje er zelfs voor mij geen chocolade van kan maken, dan weet ik het niet meer. Maar misschien is er hoop en lag het aan: de gezellige Pussylounge van Made in de Shade in Fras 2 die er doorheen bonkte; dat de achterste rij in Fras 1 toch echt te ver weg is; dat Jacob Derwig net vader was geworden; ik moe uit mijn werk kwam. Zie, ik hou de deur nog open. Voor de rest vind ik het meest absurde van ‘Eindspel’ dat een hele zaal er volkomen geïnteresseerd naar zit te kijken. Los van dit onbegrip, snap ik wel wat ‘t Barreland heeft uit te staan met die Beckett en dat ze dat erg goed doen. Maar ze zijn vaak zo grondig en ik zie met angst en beven nog eindeloos veel Beckett in het verschiet.

Theatrale concerten, ik heb er een bloedhekel aan, maar dit is erg leuk. Gewei vooor het Brisk, dat geweldig met zich laat sollen en leuk mee doet in het absurde Batelaanse universum. Gewei voor Porgy Franssen, wat is hij toch grappig als ie leuk doet en voor Bart Kiene die echt heel veel van Bach houdt. Ik kreeg enorme vanuit-het-Concertgebouw-Amsterdam-Für-Elize vibes, werd sentimenteel en heb een beetje gesnottterd. Gewei omdat er gezaagd wordt op het podium, ik mag dat graag zien. Verplicht voor iedereen die weet dat muziekstandaards evil zijn. En natuurlijk een gewei voor Bach en (dat ik dit nog eens een keer zou vinden!) voor Henny Vrienten.

Dat viel me lelijk tegen… Twee of drie jaar geleden heb ik van Oostpool Gorki’s ‘Kleine luiden’ gezien, in een schuur in het Openluchtmuseum. Dat was een levendige, verrassende, beeldrijke voorstelling. Een naturalistisch stuk in een naturalistisch decor, en naturalistisch gespeeld. Van Gorki’s ‘De Zykovs’ had ik bij Oostpool eigenlijk dus weer zoiets verwacht. - Maar nee dus.
‘De Zykovs’ bleef een en al tekst. Helder maar monotoon en voortdurend in hetzelfde ritme. Alsof er langdurig werd voorgelezen uit een niet bijster interessant boek. Merendeels geweldige spelers (Hans Hoes, Juul Vrijdag, Debbie Korper enz.) die te weinig uitgedaagd werden en met het grootste gemak, ver onder hun niveau, die tekst afhandelden, hier en daar een subtiel grapje aanbrengend om het tenminste voor zichzelf nog aardig te houden (enige negatieve uitzondering onder de spelers Marije Scheerder - een stagiaire? -, die op een uitgesproken amateuristische manier - verkleed meisje met een raar loopje - de beide dienstmeisjes speelde).
Tekst dus, tekst, en nog eens tekst. Het typisch soort Russisch stuk waarvan P.G. Wodehouse zou zeggen: Iedereen zit te somberen in de salon, terwijl grootvader zich verhangt in de schuur. Geen beeld, geen beweging, geen noemenswaardige vormgeving (alleen was kennelijk zorg besteed aan de kleding, die bij veel personages voortdurend wisselde - al bleef volslagen onduidelijk waarom…).
Het was vooral ook allemaal veel te braaf. De personages waren stuk voor stuk even vriendelijk en oppervlakkig gehouden waardoor er geen enkel geloofwaardig conflict in het stuk ontstond (het pistoolschot halverwege kwam dan ook als een volkomen verrassing, en bleek ook volslagen overbodig, want kennelijk zo goed als mis, wat toch wonderlijk is bij een zelfmoord). Pas halverwege het stuk kon de nog niet in slaap gesukkelde toeschouwer uit de tekst opmaken dat de Vader in het gezelschap door Gorki toch eigenlijk niet bedoeld was als de brave middenstander die ons de hele tijd was voorgeschoteld, maar een rijke grondbezitter die duizend man aan het werk hield / de monden vulde, en dat de Zoon eigenlijk helemaal niet de zachtmoedige, laconieke en filosofische knaap was voor wie we hem hadden gehouden, maar een drankzuchtige niksnut en uitvreter die zich dood moest schamen dat hij zijn meisje had laten afpikken door zijn dominante ouwe heer. Geen wonder dat er in dat stuk niks leek te gebeuren, als alle polariteit er domweg uitgehaald was, niet herkend was of weet ik veel.
Een misser dus. Hoe suf het eigenlijk geweest was bleek me nog eens aan het eind; tijdens het bedanken voor het applaus stond helemaal rechts iemand te buigen wiens personage ik me al niet eens meer herinneren kon. Zelfs Zutphen verdient beter.