Een komedie uit 1930. Een voorstelling uit 2004. Bewerkte tekst, een tikje actualisering en een heerlijke voorstelling. Los van weer eens een ‘well-made-play’ te zien (lekker, zo’n structuur, 3 bedrijven, voorspelbare en onvoorspelbare wendingen) genoten van vorm en spel. Eenvoudig, maar enorm genuanceerd spel. Geloofwaardig, krachtig. Vier acteurs met vier ‘stijlen’ die wonderwel samenkomen. Het is lachen maar ook nadenken en identificeren. Trudi Klever is smashing en vol, Christiaan Montanus overrompelend en sexy, Nartan Meerlo zet een gevoelige ‘buitenkant’ die staat als een huis neer en Frans de Wit is aandoenlijk en ontroerend. Vier geweien, voor alles tesamen. Vooral de spelers…

Inez Derksen en vijf toneelschrijvers baseerden zich losjes op Koning Arthur en maakten er een mooi verhaal van dat vooral over normen en waarden gaat. Prachtig is de vondst om veertig houten kinderstoeltjes onder meer te gebruiken als toren, ronde tafel en als paard. De spelers zijn enthousiast en de verschillende vooral Ierse liedjes zijn zuiver gezongen. Maar een uur en twintig minuten met enorme lappen tekst, hoe fraai ook, is wel erg van het goede voor een 8+ publiek

Een briljante voorstelling. De acteurs zijn echt briljant en spelen ijzersterk. Zonder uitzondering. De sfeer die wat “larger than life” was, paste erg goed bij het stuk. Ik ben sowieso gecharmeerd van het werk van Norén, en dit is geen uitzondering. Al moet ik zeggen dat er verhaaltechnisch weinig lijkt over te blijven, en het blijft bij een serie confrontaties. Op de laatste zin na, natuurlijk, die er misschien wel toe gaat leiden dat ik de voorstelling nogmaals zal bezoeken.
Op het eind werd het allemaal wel een beetje te traag, maar ook hier werd dat goedgemaakt door de laatste zin. Het decor was prachtig, de belichting ook erg goed getroffen.
Het is een stuk dat ik iedereen aanraad om dit jaar te bezoeken!

Een erg meeslepende voorstelling. De tango’s waren prachtig, en zelfs hier en daar relevant. Een aantal scènes uit het oorspronkelijke stuk waren geschrapt, en dat deed de vaart goed. Zelfs voor iemand die niet zo veel met dans heeft wist deze toch te boeien en vast te houden. Het feit dat er een soort Tango-hemel is, verandert natuurlijk de hele voorstelling. Romeo en Julia zijn nog steeds samen op het eind, en dat maakt het allemaal een beetje te zoet. Hebben we hier naar toe gewerkt, kan je je dan afvragen. Tomaat. Verder heb ik mij erg geergerd aan de engel die in haar eentje het niveau van de voorstelling wist te verlagen. Geen briljante vondst, alleen maar vervelend. Het decor en de muziek waren supergoed.

Arme acteurs. Het voelt bijzonder ongemakkelijk om spelers als Gijs Scholten van Aschat en Ariane Schlüter in platte, genante poses te moeten aanschouwen. Demonen van een veel te lang relatiedrama over veertigers dat naarmate het vordert ook steeds minder goed te volgen is. Noren zit inmiddels jaren in psychoanalyse staat in het programmaboekje… Merkwaardige regieopvatting van Doesburg die er in elk geval in slaagt om mij geen moment te raken.

Ik was nog nooit op Zonnestraal geweest, al had ik er uiteraard wel ooit van gehoord. Het idee om hier een voorstelling te zien die zou aansluiten bij de vroegere functie, sprak me erg aan. Er wordt inderdaad optimaal gebruik gemaakt van de ontspanningsruimte en zijn vroegere functie. Het publiek wordt als patiënt verwelkomd en het publiek zit letterlijk midden in het spel. Vandaar het gewei voor de locatie. Jibbe Willems speelt de rol van stervende soldaat Hans Castorp die terugkijkt op z’n verblijf in het sanatorium bijzonder sterk en verdient daarvoor een gewei. Het derde gewei is voor de verdere aankleding van de ruimte en de aanvullende geluidseffecten. Ik weet niet precies wat ik met het spel van Tamara als Clawdia aanmoet. Het is zeker geen tomaat waard, maar ze speelt de rol te afstandelijk. Aangezien het stuk de dromen van Hans weergeeft, zou ik verwachten dat hij een sterk beeld van z’n jeugdliefde zou oproepen. Het zijn immers zijn dromen en hij kan de werkelijkheid ombuigen naar zijn wensen. Zijn idolatie van Clawdia komt nu voornamelijk naar voren in het spel van Jibbe en -naar mijn zin- te weinig in het spel van Tamara.
Daarnaast zou ik iedereen willen adviseren om iets eerder te komen zodat je de buitententoonstelling over Zonnestraal en de bijzondere architectuur kunt bekijken.

Ik was niet helemaal fit vanwege de avond daarvoor, en daardoor was deze Woyzeck even een graatje te moeilijk voor me. Wel tof dat ‘t Barre Land zulke doortimmerde en gecompliceerde dingen doet, maar daarbij moeten ze wel uitkijken dat het niet pedant gaat worden.

Het klinkt als een goed idee: een dansvoorstelling gecombineerd met tekst. Vreugdenhil zelf sprak dan ook onlangs in een interview in RAM niet meer van dansers, maar ‘spelers’. Aangezien dans voor mij een behoorlijk abstract medium is, terwijl het toch fascinerend blijft om naar te kijken, was ik erg benieuwd wat dit zou opleveren. Zou het abstract blijven, of zou de tekst andere, mogelijk meer figuurlijke tonen toevoegen, bijvoorbeeld.
De voorstelling is gebaseerd op het onderhand behoorlijk bekende Japanse fenomeen “hikikomori”, waarbij jonge mannen er bewust voor kiezen om zich jarenlang terug te trekken in hun ouderlijke huis, om de totale isolatie op te zoeken, ver weg van de maatschappij met al zijn hoge verwachtingen.
Om kort te zijn: het resultaat valt tegen.
Het heeft alle tekenen van een tekst die doortrokken dient te zijn van het Pijn en Lijden van de mannelijke hoofdfiguur. Hoewel de tekst op plaatsen krampachtig cryptisch probeert te zijn, zijn voorgenoemde tekenen overduidelijk aanwezig.
Het spel van de vrouwelijke speler, Kate Strong, is prettig neutraal. Ze legt enige nuance in de tekst. Het spel van de man, Timothy Couchman, is vrijwel alleen maar irritant. Hij wringt zijn lichaam in allerlei bochten - geheel te verwachten in een dans/tekst-voorstelling - maar doet dit ook vrijwel constant met zijn teksten. Het geheel doet weer mee aan de geforceerde tekenen van Pijn en Lijden. Zijn tekstbehandeling is op den duur alleen maar aanstellerig. Gaat ongelofelijk snel vervelen.
Er zit opvallend weinig dans in. Dat wil zeggen, de kleine bewegingen vallen weg door de tegelijkertijd gesproken tekst. Het lastige van tekst gebruiken in een dansvoorstelling is dat het de abstractie omver trekt - men kan dansers zien als lichamen die veranderingen in vorm en ritmiek aanbrengen. Zodra de tekst van deze voorstelling erbij komt, ontstaan algauw gewoon mensen, waardoor de bewegingen aan zeggingskracht verliezen. Er onstaat algauw het beeld van ‘een man die gek doet’. Maar er zitten ook prachtige dansstukken in de voorstelling. Er is geen interessante symbiose van beweging en gesproken tekst ontstaan. De disciplines blijven apart.
De muziek van Dirk Haubrich is tamelijk saai en riekt naar het cliché van “Moderne Kunst”. De gehele voorstelling riekt sowieso naar vervelende “Moderne Kunst” - erger nog, doorwrocht psychodrama.

Om met het goede nieuws te beginnen; de acteurs doen hun best en slagen er bij tijd en wijle wonderwel in zowel letterlijk als figuurlijk overeind te blijven in deze draak van een voorstelling. Gewei.
Verder schieten tomaten tekort. Het eerste dat door me heengaat is; zonde van het geld. Dat kan de bedoeling niet zijn. Wat worden we dan geacht mee te nemen van deze voorstelling? Behalve dat hout en theaterlicht een mooie combi is. Wisten we al. Dit is echt een schoolvoorbeeld van “Laten we een aantal lagen over elkaar heen monteren, dan wordt het vanzelf kunst”-voorstelling waarvan er anno 2004 dertienhonderd in een dozijn gaan. Zet daar nog eens de soundtrack van een (achtkoppig, zoals trots op de poster vermeld staat) a-symfonisch orkest overheen cq onder en voila, theater wordt weer elitair en zelfs die elite zal niet tegen elkaar durven toegeven dat ze geen idee hebben waar het over gaat. Goede wijn behoeft geen krans, nietwaar? De sticker “Rijk aan betekenis” die over deze ellende zit geplakt laat zich immers niet ontkennen… Inderdaad. Niet waar.
Wat een rommel.

Wonderschoon, de fragmenten van de Japanse hofdame uit een ver verleden en van de in 1982 overleden Fransman Georges Perec. Het is niet na te vertellen, maar de innemende wijze waarop de acteurs de teksten brachten -soms was het niet duidelijk of iemand echt even de tekst kwijt was of dat dit juist de bedoeling was- stemde deze ‘tBL-fan ook nu weer erg gelukkig. Na een vrolijke (on)muzikale overgang volgden framenten uit de verschillende manuscripten van Woyzeck. Hier werd het lastiger, waarschijnlijk omdat ik zowel naar de afzonderlijke fragmenten als naar het verhaal probeerde te luisteren. Is er geschrapt?
Tot slot: eerder deze week zat de zaal bomvol bij ‘Eindspel’, nu was diezelfde zaal half leeg. Volk van Nederland, ‘t Barre Land is meer dan Jacob Derwig!