Een echte familievoorstelling ten top. Maar, ook zonder gezin volop te waarderen… Kinderen zien weer andere dingen dan volwassenen. Momenten van humor verschillen, details die de ene categorie ontgaan, waardeert de ander juist des te meer. De Moeder: tien gezinnen door de tijd heen. Beginnend in 1953 met de watersnoodramp om te eindigen met een prachtige monoloog van de to-be-baby vanuit de baarmoeder door Roos Drenth. Een huisje dat telkens net ff anders is ingericht, tientallen figuranten, en 5 acteurs (gezinnen bestaan vnl uit 4 personen en dan Lucy, de oermoeder als verteller tussendoor). Pijnlijk om te zien dat over het algemeen de vader en moeder niet al te gelukkig met elkaar zijn - maar er zou weinig aan zijn tien happy gezinnetjes te laten zien. De kinderen, ach zijn kinderen; met hun probleempjes met zichzelf, elkaar en de ouders. Veel herkenning, en gelukkig ook weer niet. Mooi spel. Nog 4 vrije voorstellingen te zien - Den Bosch - het is maar uurtje met de trein vanuit A’dam!

Als een voorstelling Bekket heet, dan ga je op zoek naar Becket-elementen. Bij Ensemble Leporello moet je dan goed zoeken. Een expert van het werk van de Ierse schrijver zal ongetwijfeld elementen kunnen herleiden naar teksten Spel zonder woorden en Wachten op Godot (verbeeld door de blinde man op het podium) en het absurdisme van een groot aantal Becket-teksten. Maar overduidelijk zijn die links niet. Is Bekket daarmee een slechte voorstelling. In het geheel niet. Dirk Opstaele en zijn team maken er een hele mooie muziek-dans-theatervoorstelling van, die in de verte herinneringen oproept aan de eerdere topvoorstelling van het Ensemble: Bergtocht. Ditmaal zonder woorden, maar met schitterende zang en muziek (van Frank Nuyts) en interessante bewegingen zet Leporello een echte beleving op het podium, die veel ruimte laat voor eigen invulling. De een zal dat prettig vinden, de ander zoekt misschien meer houvast. Maar als je je laat meevoeren door het sobere spektakel dat Bekket biedt, maak je een fantastisch uur mee.

Waan je in Parijs of New York in het interbellum met deze schitterende voorstelling van Ensemble Leporello. De man, de vrouw, de minnaar, allen hebben ze een stem in deze combinatie van vier eenakters. De dwaze verwikkelingen van dit ietwat losbandig trio blijven boeien tot het een na laatste deel. Daarna wreekt de weinig diepgaande inhoud van de tekst zich wat, waardoor je het allemaal wel genoeg vindt. Niettemin blijkt dat de specifieke ritmische Leporello stijl zich perfect leent voor een lichtvoetig spel als Hollywood Remix en met een heel licht gevoel zweef je het theater uit, blij en in staat tot een beetje losbandigheid.

Wat een heerlijke korte maar krachtige voorstelling! De voorstelling is gemaakt voor de komende Parade maar valt zeker niet onder de categorie: hap-slik-weg-theater. Bedankt lieve ouders biedt een komische schets van een gezin ergens in de jaren ‘50. Lollig wordt het echter nergens: het stuk behoudt duidelijk een pijnlijke en schrijnende ondertoon. Het onuitgesproken verdriet was goed voelbaar. Ondanks het feit dat ik een eerste try-out zag, vond ik het spel van de vier acteurs toch al heel scherp. Heel fijn om eindelijk Louis van Beek weer eens het stralend middelpunt van een Paardenkathedraalvoorstelling te zien zijn! Het meest opvallend waren wat mij betreft de liedjes die hij samen met zijn medespeler David Cantens heeft geschreven: sommige uitbundig en vrolijk, andere ingetogen en breekbaar, maar allemaal even mooi gezongen!Ik hoop op een sound-track van deze voorstelling! De try-out smaakte in ieder geval absoluut naar meer. Tijdens De Parade ben ik zeker weer van de partij!

Heb je slaapproblemen? Beschouw dan vanaf nu je problemen als opgelost. Want om niet in slaap te vallen bij het zien van Richard III moet je al over een ijzersterke wil beschikken. Slaapverwekkend en ergerlijk. Willen “shockeren” om te shockeren, het lag er vingerdik op. Naar het schijnt zat er ook een behoorlijke dosis humor verweven in het stuk, maar dat is me dan ontgaan. Nee, niet ontgaan natuurlijk, maar ik heb het eerder begrepen op fijnzinnige humor, niet van die humor waarbij je het gevoel hebt: verplicht te lachen. De enige positieve bijdrage werd geleverd door de muzikanten. Ik hoopte oprecht dat ze een concertje ten beste zouden geven, maar ook dat werd me niet gegund. In mijn omgeving sta ik -echt waar- te boek als een heel rustige kerel die zich niet snel opwindt, maar dit ging mij toch een beetje te ver. Dumpen die handel. Kunst veredelt, maar niet in dit geval.

“Zonnegloren” is, gerestaureerd en wel, een prachtig gebouw. Nog steeds precies zoals een sanatorium voor tb-patiënten moet zijn. Namelijk de plaats van stilstand: licht, wit, koel, streng, gedisciplineerd. Dé locatie voor “Hoogtezon”, een prachtige tekst vol associaties en herinneringen van een stervende jongeman aan zijn veeljarige verblijf in zo’n verpleeg-instituut. Ofwel de beklemming ( als zieke een pakketje dekens), de benauwdheid (alsof je moet ademen met je het hoofd in een glazen kastje) en de kneveling van het libido (je verlangen veroordeeld tot passiviteit). Maar wat de lokatie, de tekstschrijver (Thomas Mann/Jef Aerts) en regie (Ivo van Megen) aanreiken moet dan nog wel allemaal benut worden. En dat gebeurt. Het is, wat mij betreft, helemaal raak wat Jippe Willems (Hans Castorp) en Tamara Jongerden (Clawdia) ons voorschotelen. Mij dunkt: alweer twee grote talenten in een heel mooie voorstelling!

Gefuckingweldig, een voorstelling waar je heel hard moet lachen en daarna in een depressie belandt. Zeer scherp, herkenbaar, grappig en liefdevol. Rob de Graaf heeft een niets ontziende tekst voor de Paardjes geschreven, die personages nog acteurs spaart. Echte komedie, met burgelijke kantjes die doet denken aan Who’s Afraid en Een zwarte Pool. Manja Topper is geweldig en Anil Jagdewsing als excuusneger weet zich heel goed door al dat verbale geweld heen te mimen. Een ijkpunt, de eenentwintigste eeuw kan beginnen.

Een fijne traktatie, een heerlijke theater-avond! Het fijne van de regie-opvatting van Doesburg is dat hij de zware dramatische kant heeft laten liggen en voor de lichtheid gekozen heeft waarmee tegelijkertijd de ondraaglijkheid van de relaties zichtbaar en voelbaar wordt. Tegen het einde begon de voorstelling wat te trekken maar dat deed niks af aan de rest. Fenomenaal acteerwerk van alle vier, waarbij Gijs Scholten van A. de uitblinker was. Technisch geweldig, gedurfd grotesk en een fantastische timing! Een aanrader! (ook voor de mensen die minder vaak gaan is het een toegangkelijke voorstelling) Rufus

Het was een ontiegelijk slechte voorstelling, omdat die pastoor met hout ging slaan op het podium. Daardoor brak een stuk hout en vloog een centimeter langs mij hoofd.

Een spectaculaire voorstelling, dat staat buiten kijf. Het speelvlak van de Bourla is uitgebreid en ook achteraan werd alles doorgetrokken zodat een immense ruimte ontstaat. Het publiek kijkt vanop de balkons in deze slangenkuil naar het drama.
Luk Perceval zet de grote middelen in: de mentaal gehandicapte acteurs van theater Stap fungeren als de toeschouwers van het drama (een vertederende Guy Dirken als poortwachter), een aantal figuranten draven op als fanfare, commentator en toeschouwer. Maar alles draait rond het echtpaar Macbeth : een overdonderende Wim Opbrouck en een, zoals steeds, imponerende Els Dottermans die in een sleutelscène laten zien dat dit een drama is van een kinderloos koppel (door de impotentie van Macbeth?) die dan maar zelfbevestiging - en revanche? - zoeken in de buitenwereld. Door zijn enscenering en het concept is dit een schitterende, imponerende voorstelling, visueel als inhoudelijk. Met intieme momenten, ondanks de grandeur van de scenografie en indrukwekkende momenten. Toch ligt het tempo wat traag en zijn er teveel dode momenten waarbij de aandacht dreigt te verslappen, zoniet hadden we hier weer een grootse Perceval gehad.
Een vermelding nog voor de belichting, werken in een dergelijke grootse ruimte schept mogelijkheden maar de manier waarop “kleine” mensjes als reuzen worden uitvergroot door de belichting is ronduit schitterend. De symbiose tussen Perceval en zijn scenografe en belichter is, zoals steeds de laatste jaren, schitterend te noemen.