Ik ging totaal nietsvermoedend op uitnodiging naar deze voorstelling maar ik heb een leuke avond gehad. Het verhaal boeide, de humor was leuk (gelukkig niet hilarisch) en ik heb genoten van vijf gouden keeltjes. Driewerf hoera voor het verhaal over het verkouden schaap. Zoiets heb ik heel toevallig zelf een keer meegemaakt :) Oneerlijk om er iemand uit te pikken maar toch een extra geweitje voor Lottie Hellingman omdat ik haar vooral erg goed vond.

Waarom raakt het leed je niet echt? Ik heb me dat ook afgevraagd. Een van de redenen kan zijn dat de stukken waar het serieus wordt onderuit gehaald worden door een grap. Dat houdt het luchtig/verteerbaar, maar ontkracht de inzet van de indrukwekkende Fedja van Huet.
Als ik het vergelijk met een grote voorstelling als De Linean Triologie dan word ik hier vooral geboeid door de technische hoogstandjes en bij de LT door het spel en de spanning tussen de acteurs.
Prachtige vondsten maar teveel veschillende stijlen bij elkaar, wat mij betreft.

De kersverse productie van Anke Boerstra was op de premiere al een waar feest om mee te maken. Een lust voor het oog: Het beginbeeld is spetterend, het eindbeeld valt die beoordeling misschien nog wel meer toe. Een lust voor het oor: bijna en passant worden ingetogen liederen ten gehore gebracht die een mooie sfeer opleveren. Vijf acteurs, drie mannen, twee vrouwen, hebben allemaal verschillende ideeen over welke dingen het belangrijkst zijn in het leven. Het moet gezegd worden, als je ze leert kennen, kun je ook niet anders dan je met grote verwondering afvragen hoe deze mensen in godsnaam in elkaars gezelschap beland zijn. Maar overtuigen doet dit bijzondere ensemble wel. De verschillende rollen die de acteurs aannemen zijn zeer divers, maar doordat de middelen die ze daarvoor gebruiken eenvoudig en goed getroffen zijn, behoudt de toeschouwer een helder inzicht in de op ingenieuze wijze aan elkaar gemonteerde scenes. Doordat de toeschouwer de verschillende lagen van de personages leert kennen, kan hij de scenes ook op die verschillende lagen gaan interpreteren, wat een paar keer verrassende taferelen oplevert. Het misschien wat zwaar lijkende thema wordt met veel humor behandeld en levert vooral een feel-good voorstelling op. De werkwijze van Convoi Exceptionnel, waarbij veel met improvisaties gewerkt wordt en een nauwe samenwerking van acteurs en regisseur voorop staat, leidt tot een mooi resultaat in deze voorstelling. Vergelijkbaar met voorstellingen van Carver, kan je als toeschouwer niet weggaan zonder een beetje van de acteurs te gaan houden. Hier alleen een speciale vermelding voor de ontroerende vertolking van de taxichauffeur. Ik, persoonlijk, zou geen seconde over een ritje getwijfeld hebben.

Eigenlijk is het gewoon een ontzettend slechte voorstelling… ware het niet dat een ontzettend slechte voorstelling bij ‘t Barre Land nog altijd een ontzettend slechte maar fascinerende voorstelling is. Weet nog steesds niet zeker of hij nu Martijn Nieuwerf is (ik doel op de acteur met krullen) maar hij is echt een van de betere acteurs van dit moment (gewei). sterk begin (gewei). maar 3 uur voor zo’n experiment is gewoon veel en veel en veel te lang.

Na een zit van dik twee uur was ik er nog niet achter: was dit nou cynisch, was dit een knipoog naar een klucht????(er werd constant maar gesmeten met deuren…..)
In ieder geval moeten de regisseur en dramaturg maar eens flink in de hoek gaan staan en zich gaan schamen, want: het decor zag er niet uit, de komstuums van de acteurs waren nog lelijker en er werd (oh hoe grappig!) vaak door elkaar heen gesproken waardoor je er geen klap van verstond!Ook heeft het stuk mij totaal niet kunnen raken/ontroeren-behalve dan dat ik er heel droevig van wordt!
Oh en nog een tomaat voor de wannabee Daphne Deckers in het publiek die echt om de meest onnozele grapjes heel HARD moest lachen….

Van Hove & Versweyveld zijn terug! Het is natuurlijk theater met een gimmick maar daar zijn ze nu eenmaal schitterend in.
De titel alleen al heeft een voyeuristisch trekje. Van Hove heeft dit doorgetrokken en de toeschouwer bijna bovenop de acteurs gezet, intiemer kan bijna niet. Toch ook weer niet zo intiem; terwijl je naar één van de drie scènes uit het eerste deel kijkt, hoor en zie je flarden van de beide andere scènes, alsof je in een slecht geïsoleerd appartementsgebouw zit. In het tweede gedeelte wordt alles samengevoegd
Ik kan me voorstellen dat zowel het concept als de tekst zelf enige tijd nodig heeft om in zijn plooi te vallen. De voorstelling die we zagen klikte echter perfect. Wat een cast! Ook al viel het jongere stel (Pulinckx en Smulders) te…. jong uit, de twee andere koppels waren niet alleen treffend gecast, ze maakten Bergmans tekst tastbaar en vooral herkenbaar. Celia Nufaar maakte al evenzeer enorme indruk in haar beide rollen.
Door de intimiteit en de herkenbaarheid is de spiegel die je voorgehouden wordt des te confronterender. Na de voorstelling zag ik koppels mekaar omhelzen, begrijpend aankijken, handjes vasthouden. Een groter compliment kan je deze voorstelling eigenlijk niet maken. De staande ovatie, waar het Gentse publiek extreem spaarzaam mee is, was dan ook een dank voor vier uur fantastisch theater.

Sfeervol decor, af toe toch wel spannend verhaal, grappige dansjes, acteurs die goed spelen en nog beter zingen, kortom een leuke avond.

Prachtige en subtiel gespeelde voorstelling. Aanrader voor het komende seizoen als deze voorstelling op tournee gaat. Gaat dit zien!

ouderwets, oninterresant teksttoneel van de bovenste plank. Dikke Doei hiervoor!

De dubbele kindermoord in Aalst zit, bij ons Aalstenaars, nog fris in het geheugen. En waren we het vergeten, de mediaheisa van de laatste weken rakelde alles weer op.
Voor een stuk als dit is het dan ook nog te vroeg. Er is fictie en fantasie door elkaar gemengd. Omdat de realiteit zo akelig dichtbij is blijf je op zoek naar een stukje waarheid. Wat zijn de feiten en wat is fictie? Waren de daders werkelijk zo marginaal als ze hier voorgesteld worden.
Een objectieve benadering van deze voorstelling is dus zeer moeilijk. Als toeschouwer is de emotionele betrokkenheid groot.
Toch een poging om met onbevangen ogen te kijken : het werd een sobere, korte, krachtige voorstelling. Beide acteurs spelen zeer ingehouden en consequent. De opgenomen stem van Jackie Dewaele (Zaki) is perfect als ondervrager.
Een voorstelling die beklijft maar is het nou om de voorstelling zelf of om het onderwerp?