Eén gewei voor het initiatief van de niet-gesubsidieerde producent Wallis om een stuk over het klonen van mensen uit te brengen, maar helaas tomaten voor de rechttoe-rechtaan regie die -ondanks dat de voorstelling een dik uur duurt - leidt tot een voorstelling die niet echt wil opschieten. Marcel Hensema probeert er in zijn rol(len) van een aantal gekloonde zonen nog wel wat van te maken, maar helaas lukt het Eric Schneider niet zijn toneeltruuks te bedwingen. Dan toch maar liever naar Elementaire Deeltjes door Het Nationale Toneel, las ik hier in een andere minirecensie.

Eindelijk weer eens theater. Een heerlijk rauwe voorstelling waarin alles klopt: licht, decor, geluid, samenspel. Het intensieve gebruik van camera’s en projectieschermen is iets waar ik erg van houd, vooral als het, zoals in deze voorstelling, goed gebruikt wordt en een toevoeging vormt. Sterk en gedurfd spel.

‘De natuur kan hevig tekeergaan in een mens,’zegt een van de figuren. Ongetwijfeld een moment van zelfinzicht bij de 21-jarige schrijver Heinrich von Kleist. Stel je voor: twee grote adelijke families, geliefden in het gebergte, een jongens- en een meisjeskoor, kastelen en boerenhoeven, woeste natuur, een kindervinger die pruttelt op het vuur, drie Spanjaarden, ridders, gezanten, moord en doodslag. Hoe breng je dat op het toneel? De voortekenen waren niet best: een uitgestelde premiere en de reacties op deze site. Gelukkig, de pienterste pookjes van het toneel hebben zich niet uit het veld laten slaan. Het eerste deel is vooral een voorstelling over een voorstelling. Welke problemen stellen de vertaling en interpretatie? Is het een spermatige of een teelvochtige zoon? Welke betekenis heeft het avondmaal en doen we iets met de oorspronkelijke Spaanstalige versie? Als geleidelijkaan het eigenlijke stuk de overhand krijgt, blijkt de bewerking opmerkelijk helder. En zo geestig. Ik heb genoten.

Inderdaad een niet bepaald wereldschokkend plot, wel een vlotte, moderne vertaling, een verrassend decor en buitengewone acteerprestaties. Vooral Stefan de Walle is goed gecast als zowel slangemens als doorzaagbaar weesmeisje. Aantrekkelijke en toegankelijke voorstelling die je met een goed gevoel naar huis stuurt. En Guido de Moor zag dat het goed was.

Hartverscheurend liefde

Liefde, zoals Het Syndicaat ons 17 maart in de Krakeling liet zien, is als een steek van een insect in je hart. In eerste instantie doet die steek geen pijn en voelt het zelfs heel prettig. Maar als de liefde uit je hart gaat, laat het iets achter: angel.

Niek van der Horst en Manon Nieuweboer spelen een stel dat worstelt met hun haat en liefde voorelkaar. Ze worden heen en weergeslingerd door liefkozingen en scheldpartijen. De manier waarop zij communiceren is doordrenkt met leed: het lijkt alsof zij door hun emoties niet uit hun woorden kunnen komen. Ze spreken tegen elkaar in ultra korte zinnen die soms helemaal geen zinnen zijn maar gewoon een groepje woorden. Voor het publiek is dat even wennen, maar het heeft wel degelijk effect. De radeloosheid van de personages wordt erdoor versterkt.

De schrijver van Angel, Enver Husicic, weet doelmatig gebruik te maken van scheldwoorden en hij speelt met taal als een dichter die geen betekenisloze woorden wil gebruiken. Subtiel, maar absoluut niet vaag. Doordat de tekst bestaat uit halve zinnen en impulsieve woorden, ontstaat er een heleboel subtekst die de kijker in gedachten kan toevoegen aan wat uitgesproken wordt.

Ondanks die aparte manier van spreken, zijn de woorden en is het gedrag van de spelers zeer realistisch en herkenbaar. Het decor bestaat uit een paar zitzakken op een witte vloer: simpel en net zo onpersoonlijk en leeg is als de personages. Behalve dan die pot met foetus.

Het spel van de acteurs is ontroerend zuiver. De man is een open mens, de vrouw is een dicht mens. Zij is het probleem, zij is moeilijk, hij is makkelijk en doet zijn best. Een extra pluim voor Manon Nieuweboer die heel overtuigend zowel een lamlendige vrouw als een krachtige vrouw neerzet.

Angel is een rauwe, pure vertoning van wat liefde is als die verloren gaat. Hartverscheurend.

Deze Gilgamesj was totaal anders dan die van het RO Theater. Zat bij Joop Keesmaat de verbeelding in de tekst, nu werd er niets aan de verbeelding overgelaten. Fedja van Huet speelt heel goed, terwijl ook een aantal bijrollen sterk worden ingevuld. De voorstelling is overdonderend; snel en bevlogen spel, een inventief decor. Wel lijkt het of het af en toe wat opgelegd leuk moet zijn, het is soms té lichtvoetig, op momenten dat het eigenlijk niet zou moeten. Het verhaal wordt hiermee soms te weinig eer aan gedaan. Welke voorstelling is nu beter?? Eigenlijk zijn ze niet te vergelijken, ze zijn zo anders, maar om het toch te proberen: Joop Keesmaat wint, op punten, maar toch!

Ik heb ier ooit geschreven dat wat Rijnders ook doet, het altijd interessant is. Deze keer niet dus. Ongeïnspireerd, routineus, seriewerk.
Niet alleen de regie, de vormgeving is al even ongeïnspireerd. Misschien is met deze tekst ook niet veel meer aan te vangen. Men zegt soms van iemand dat hij zichzelf graag hoort praten, nou, deze schrijver ziet zichzelf blijkbaar graag, euh, schrijven. Vooral de rol van Bokma heeft tekst waar maar geen einde aan komt, als je denkt dat hij zijn punt wel gemaakt heeft, komt er nog een woordenwaterval. Drie keer dacht ik dat het stuk gedaan was, maar nee hoor, woorden, woorden, woorden. Bovendien is het een stuk dat niet goed weet wat het wil zijn; een zwaarwichtig stuk met veel gefilosofeer en verwijzingen naar mythologische toestanden (Wodan & Edda!!), een boulevardkomedie? Waar het laatste domineert wordt het trouwens genietbaarder.
De vier acteurs acteren met een inzet en begeestering een beter doel waardig; zij zijn dan ook het enige positieve aan deze voorstelling. Zij zijn het die de aandacht van de toeschouwer toch nog een beetje gaande houden, zeker in de komische passages (of die ook zo bedoeld zijn is een andere vraag).
Zo gauw mogelijk vergeten.

Met de hele latijn klas en met nog een paar geïntreseerden bezochten we het Theater Kikker. We waren allemaal best nieuwsgierig en opgetogen, omdat ikzelf met andere leerlingen de Ilias van DP opvoeren op school. Dit stuk bevalt ons goed, dus we wilden graag de pro’s bezig zien.
De opening begon goed, ik dacht nog bij mezelf: “Dit belooft wat.”
Jammer dat die gedachte bijna gelijk vervloog. De trompettist begon, ik hield mijn oren dicht. Wat hard! Dit is niet overdreven, ik ga zelf vaak naar grote feesten, daar staat de muziek ook hard. Toen hij stopte was ik blij. Ik had nog hoop op een goede voorstelling, geen is perfect.
Maar een monoloog van 15 minuten, alleen over wachten? Iedereen ervaart wachten als vreselijk, peper het ons dan ook zo in?
Ook de onderdelen dat het licht flikkerden en dat de acteurs hun gevoelens uitten (bezoeker weten waar ik het over heb) vond ik bijzonder matig. Het was zo overdreven! Heel erg van: “Ik wil heel graag kunstzinnig zijn.” Het deed mij denken aan een B-film, waar de acteurs ook té erg hun best doen, waardoor het niet lukt en vreselijk is om naar te kijken. Het deed mij persoonlijk denken aan ‘kunstenaars’ die een doek hebben met een stip erop, en dan toch nog een heel verhaal erbij hebben wáárom het kunst is. Dat is heel erg, zoals ik al eerder zei, “Ik wil heel graag kunstzinnig doen.” Doodpaard: Haal dat er toch uit, ik ken de Ilias uit me hoofd, ik weet hoe het kan, verlaag je dan niet tot deze vorm van ‘wannabee-kunszinnig’. Oh ja, ik vond dat vloeken ook erg storend. Niet dat ik christen ben, of een andere groep die zich beledigt voelt, ik vloek zelf ook veel. Maar dit was zo nep, ook erg ‘wannabee-kunstzinnig.’
Ik nomineer bij deze Atreus en Thyestes tot de Gouden Tomaat. Omdat ik gewoon erg teleurgesteld ben in Dood Paard.

Chris de Ruiter, Gymnasium 5.

Hier dan het resultaat van een vergelijkend warenonderzoek.
Ik was overrompeld door de versie van de Theatercompagnie en ik wist dat de versie van het Rotheater het omgekeerde zou zijn. En dat was het dus ook.
Ik vond al het kunst en vliegwerk bij de theatercompagnie soms iets te veel, maar in deze voorstelling was er weer te weinig. Weliswaar een prachtig decorbeeld en belichting, maar in vergelijking visueel erg arm. Deze ‘leegte’ moet je als toeschouwer natuurlijk zelf invullen, maar ik vulde het in met beelden van de Theatercompagnie en dit deed me beseffen dat ik meer beelden wil dan een man in een lichtbundel op een kleitablet.
Joop Keesmaat deed het trouwens bewonderingwaardig, zeker doordat de tekst vol met herhalingen zit. En doordat er alleen maar tekst was werden er weer stukken duidelijk gemaakt die in de voorstelling van de Theatercompagnie onverklaard bleven.
Alleen had van mij de live muziek niet gehoeven. Het leidde me constant af, door de beweging van de muzikanten en ook door donderslagen waarvan je schrikt.
Als beide gezelschappen nou eens samen om de tafel gingen zitten, Joop Keesmaat als verteller in de voorstelling van de theatercompagnie plaatsen, om zo een perfecte combinatie te krijgen van tekst en beeld.

moeilijk. dit was een voorstelling die duidelijk wat wil zeggen over nu. haat. moord. brand. liefde. het wij/zij gevoel. angst. en waar brengt ons dat? mooi verhaal, maar wel erg experimenteel. vooral martijn nieuwerf en vincent van de berg spelen heel goed, zijn de acteurs waar het toneel het nu van moet hebben, maar in dit stuk? gewei voor die twee en decor. tomaten voor te moeilijk en gemompel.