Elementaire deeltjes moet het vooral van de multimedia-toepassingen hebben. De video-opnames geven het spel van de acteurs een mooie extra dimensie en impact. Het verhaal, jawel ook goed te begrijpen voor een echte alfa, wordt prima ondersteund door de live muziek en samen met het licht wordt het een boeiend geheel. De acteurs maken een dynamische en enthousiaste indruk en weten prima om te gaan met de eisen die de videobeelden en close-ups stellen aan hun spel. De ene tomaat is voor het decor. Met de steiger, het bubbelbad en de ikea-bank kan ik leven, maar ik heb eerlijk gezegd het kijkje achter de schermen en hier zelfs in de kleedkamer, nu wel gezien. Ik zou graag weer eens een voorstelling zien met een achterdoek…

Het is heel pijnlijk als acteurs zelf niet geloven in wat ze spelen. Als Monique Kuipers steeds onverstaanbaarder gaat praten, luistert zelfs haar tegenspeler Dic van Duin niet meer naar haar. Net als wij probeert hij de muziek thuis te brengen die door de de muren van de aangrenzende schouwburg klinkt.
Het was dringen bij de garderobe in de pauze

‘Schrijf nooit als je boos en/of dronken bent’ zei iemand ooit. Dat voorkomt problemen. Nu, zes dagen na het zien van De Familie Schroffenstein is de woede dermate bekoeld dat ik er voor kan gaan zitten. Want aan deze voorstelling rammelt werkelijk alles. Dat je als ‘jong’ gezelschap een ‘nooit-in-Nederland-gespeeld-toneelstuk’ wil opvoeren is op zich een leuk uitgangspunt. Als er tenminste een doel (wat dan ook) mee gediend is. Mijn indruk is dat geen van de spelers de (altijd irritante-) vraag zouden kunnen beantwoorden: Waarom dit stuk? (Behalve dat het nog nooit gespeeld was).
De speelstijl van ‘t Barre Land is niet nieuw of vernieuwend (meer). En dat is echt helemaal niet erg. Integendeel. Wat onvergeeflijk is echter, is als de verbale techniek van de geschoolde acteurs (toch?) het zó laat afweten, dat éénderde van de tekst op rij drie echt compleet onverstaanbaar is. Inherent aan de speelstijl? Ik dacht het niet. Daarvoor heeft ‘t Barre Land in het recente verleden nog te mooie, indrukwekkende voorstellingen laten zien. Ook onvergeeflijk is het totale gebrek aan ‘speelvreugde’. Hoe dramatisch een tekst ook mag zijn, dan nog wil ik als publiekslid niet het idee opgedrongen krijgen dat een deel van de acteurs met vreselijke tegenzin op de vloer staat. Ook dit is iets anders dan een onderkoelde, laconieke speelstijl waar ‘t Barre Land, Dood Paard en voorheen Discordia prat op gaan c.q. gingen. Een dergelijke houding kan een extra laag geven aan de tekst of de personages. Maar hier dus niet. Hier had een aantal spelers gewoon geen zin. Bovendien was er beslist geen eenheid van speelstijl. De ene acteur had duidelijk meer moeite met zijn/haar rol dan de andere. Dat resulteerde in een spectrum met aan de ene kant een grotesque speelstijl en aan de andere kant een totaal onderkoelde, niet-fysieke methode. Het scheppen van dit soort verschillen kàn een heldere keuze zijn. Maar ook hier was geen enkele doelmatigheid te bespeuren.
Daarnaast was er het totaal nietzeggende ‘decor’ en het gebruik van de radio en de platenspeler op de vloer. Onderdeel van de ‘nieuwe dramaturgie’ die sinds de jaren ‘90 zo in zwang is? Welnee. Gewoon ongeïnspireerd en bij elkaar geharkt. (Een speler werd trouwens bijna onthoofd door een iets te fanatiek neergelaten houten balkje). Het rondlopen met de portable-lichttafel was niet alleen ‘doldwaas’, op het moment dat de tafel aangesloten werd en de diskette (met het lichtplan, hahaha) zachtjes begon ratelen waren alle spelers een moment totaal afgeleid. Gebrek aan concentratie? In ieder geval wel tijdens de publieksgerichte semi-geïmproviseerde uitleg over het stuk en de aanpak van ‘t Barre Land. Veel door elkaar gepraat van spelers die voor het eerst een theatervloer leken te delen. (En nog kwam het er gekunsteld uit.)
‘t Barre Land maakt geen gebruik van een regisseur of dramaturg, tenminste, dat heb ik me altijd laten vertellen. Ze doen alles zelf. Misschien wordt het tijd voor een kapitein op het schip. Plus een eerste stuurman, een dramaturg(e). De familie Schroffenstein was twee uur en vijfenveertig minuten afzien. Als ik me niet zo ‘Public Beschimpft’ had gevoeld, tekort gedaan en kwaad gemaakt dan had ik Barre Waterlanders geschreid op het graf van Von Kleist. Hem is met deze voorstelling beslist geen eer aangedaan.

Arme kindjes van 10 die deze voorstelling hebben gezien…..ik vond het erg heftig, en o zo indrukwekkend. En nee, geen goed einde maar juist een ontzettend onbevredigend einde. Voelde me ook niet altijd even veilig op het kleine bankje op de voorste rij. Helemaal niet als er een 1.80 meter lange acteur op een meter van je staat, net reuzen. Misschien dat ik door mijn plaats het gevoel kreeg dat ik middenin het stuk zat. Het verhaal wordt helder verteld, en de dubbel- en zelfs triplerollen werden fantastisch uitgevoerd. Je werd echt meegenomen in het verhaal, het is toch een stuk levendiger dan in een geschiedenisboek. Het opsommen van de namen van een aantal vermoorde slaven. Kippenvel! Jammer eigenlijk dat dit als jeugdvoorstelling stond: Dit had makkelijk bewust voor volwassenen gespeeld kunnen worden. Maarja, zondag was de allerlaatste voorstelling, en wat ben ik blij dat ik deze nog heb kunnen zien!

Iedereen die er aan twijfelt of kinderen op het diepste niveau kunst kunnen maken en begrijpen kan daar na deze voorstelling mee ophouden. Sofie is tien jaar en heeft iets wezenlijks te vertellen dat alleen verteld kan worden in beweging. Sharifi is erin geslaagd haar daarbij (als choreograaf)niet in de weg te staan. Een MUST voor alle jonge en oude dansers!

De intelligente montage maakt de voorstelling op alle niveaus transparant. Het publiek wordt jury tegen wil en dank.

Een fijne voorstelling op basis van een nog fijner boek. En wat is het Rozentheater mooi geworden!
De voorstelling duurt 2.15 uur zonder pauze, maar vliegt voorbij. Een uitstekend acterende band stuwt het tempo op en het is heerlijk om Sylvia Poorta volledig los te zien gaan als trailer trash moeder in een te klein geel outfit. Alle vier de acteurs vond ik heel goed. Het eerste half uur is even zoeken naar de personages tussen al die techniek (er zijn geen coulissen, alle kabels van computers, instrumenten, televisies zijn zichtbaar), maar meer en meer blijkt er een mooie poetische tekst schuil te gaan achter al dit acteer en muziekgeweld.
En tja: 16+? Jazeker. Maar zeker ook voor 99-.

Geen Hamlet van Shakespeare,ook geen Shakespeare in een moderne bewerking maar een platvloers toneelstuk met schuttingtaal en vloeken, waarin misbruik werd gemaakt van stukken tekst van Shakespeare. Een tekst die vaak zo ver afstaat van Shakespeare, dat - op het moment dat wél de oorspronkelijke tekst wordt gebruikt - deze oorspronkelijke tekst helemaal niet meer past in het stuk, geen context meer heeft. Wel behoorlijk goed gespeeld.

Eerlijk gezegd kan ik me niet meer herinneren dat ik ooit een voorstelling zag waarbij ik aan het eind (al was het maar uit beleefdheid) niet applaudiseerde.
Nu was het zover.
Het liefst had ik echte tomaten gegooid.
De tekst-althans de vertaling-was ongeloofwaardig; het acteren zeer ver onder de maat (zelfs een eminence grise als Jacques Commandeur ging hopeloos ten onder); de regisseur (Jos Thie, onthoudt die naam)moeten ze verbieden ooit nog een voet in een repetitieuimte te zetten: hij heeft geen weet.
Daarbij verzuipt alles in een stortvloed van techniek: bewegende beelden op de witte vloer, muziek, fluittonen, alle kleuren licht die je kunt bedenken, enz.
We wisten niet wat we er van moesten denken tot er een juffrouw onder onze (speciaal gebouwde) tribune vandaan kroop en gilde: “hij heeft diarree”. Dat was het! De hele lange voorstelling was één grote sloot diarree.
Kortom: niet gaan zien!

Kennelijk heeft Het Nationale Toneel haar afdeling Dramaturgie vorig jaar opgeheven (en indien niet, dan zouden ze die dramajurken op staande voet moeten ontslaan), want dat dit flutstuk verder is gekomen dan de prullenbak op de kamer van de artistieke staf van HNT is onbegrijpelijk. Volgens velen horen Anne-Will Blankers en Edwin de Vries tot de top van het Nederlands Theater maar ook in hun handen blijft dit materiaal van een gelukkig verder onbekende Australische schrijfster die kennelijk van haar psychotherapeut de opdracht kreeg haar slechte huwelijkservaring van zich af te schrijven stuitend onder de maat. Helaas is er kennelijk nog genoeg publiek met vervoer op maat uit de bejaardentehuizen te halen om de Haagse schouwburg te vullen zodat dit soort vehikels gecreëerd om een ster als Anne-Will te zien stralen jaar in jaar uit opgevoerd worden. Hopelijk gaat de hele Raad voor Cultuur kijken en trekt zij haar conclusies.