Het is alweer enige tijd geleden dat ik een try out van deze voorstelling zag maar hij is mij erg bijgebleven. Bovendien lees en hoor ik de meest tegenstrijdige dingen over deze voorstelling, tot en met hoofdrolspelers die volledig de kluts kwijt raken. Vandaar dat ik mijn ervaring toch ook wil delen. Ik vond het in de eerste plaats een heel intrigerende voorstelling. Allemaal min of meer of absurde personages die lijden aan een soort verbale diarree. En zo herkenbaar voor iemand die het bedrijfsleven ook van binnen kent. Je mag je van alles veroorloven, denken wat je wilt, zeggen wat je wilt. Maar het enige dat telt is wat het oplevert. Het deed me denken aan de film Glengerry Glenn Ross, waarin die zakenlieden tegen elkaar opbieden en bluffen om hun overlevingsangst aan het zicht te onttrekken. Een heel mooie casting van verschillende temperamenten, een nostalgische maar uiteindelijk oh zo hypocriete, een joviale maar oh wat zit daar achter aan gekwetste trots, een vlotte dame die iedereen om haar vingers windt tot ze hilarisch door de mand valt, en dan die man-in-pak die weer heel graag van alles wil voelen van toen hij jong was en die zich dan toch maar gedraagt als de meest gevoelloze van allemaal. Daaromheen een uiterst aandoenlijke butler die ook wel wat wil, maar dat helemaal niet meer kan, en een boze ‘gewone man’ die woedend is omdat hij niet serieus genomen wordt terwijl hij eigenlijk gewoon stinkjaloers is op die blaaskaken. En een prachtige dwarrelende vrouw die geen huisvrouw wil zijn maar het leven van een potplant leidt. Zijn er minpunten ? Ja, het was niet allemaal even verstaanbaar op de try out. Maar hopelijk is dat inmiddels verbeterd.

Het leek vanavond wel even alsof De Trust terug was in het Compagnietheater. Niet wat betreft formidabele spelers als Marissa van Eijlen, Sylvia Poorta, Tijn Docter of Jaap Spijkers, want zij deden niet mee. Wèl wat betreft ouderwets teamwork en ‘samen een verhaal vertellen’. Grote rollen, kleine rollen, het maakt echt niet uit; iedereen staat volledig ten dienste van het verhaal over 2/3 God Gilgamesj. Dat is overigens ook één van de twee ondergeschikte probleempjes met de voorstelling; er is niet veel ruimte voor ontwikkeling van de personages. Maar misschien is dit ook niet het geschikte verhaal om iets specifieks over de individuele mens/personage te zeggen. Daarvoor gaat het verhaal te zeer over de mens in het algemeen.

Het tweede probleempje is mijns inziens de tergend trage epiloog. De moraal van het verhaal hoeft niet per se gedragen en traag verteld te worden om indruk te maken of als eeuwigheidswaarde-statement door te gaan (Leek wel op Lord Of The Rings III; eindeloooos). Theu Boermans houdt volgens mij van forse ritmevetragingen aan het eind van zijn stukken. Het zij hem vergeven, want zijn eigen rol in Gilgamesj is bijzonder geestig en doeltreffend. Anneke Blok, Theu Boermans en Fedja van Huet stelen de show. Maar nogmaals, er speelt een collectief en dat is heerlijk.

Over de theater-effecten is al genoeg geschreven op Moose. Theu Boermans, sowieso niet bang voor DECOR, licht en geluid heeft kennelijk de dood verklaard aan het nihilisme. Niet alle effecten zijn nodig om het verhaal te vertellen. In tegendeel. Maar het is wel weer eens leuk om zo’n overdaad over je heen te krijgen (letterlijk). Bovendien zijn de waterspetters in je gezicht en de wind door je haar inherent aan de speelstijl van De Trust. Ehhh, sorry, De Theatercompagnie; open, publieksgericht en zonder vierde wand. (Na afloop zag ik nog wat vonken uit een lamp slaan; water en electriciteit: een héérlijke combinatie! Tijdens de voorstelling werkte alles echter op rolletjes. Hulde aan de theatertechnici. Ben benieuwd of Gilgamesj veel kortsluitingsmomenten heeft beleefd)

Dat de acteurs veroordeeld zijn tot het gebruik van zender-microfoons neemt wel iets van de intimiteit weg, maar het stoorde dit keer (letterlijk!) niet. Bovendien werkte de afwisseling tussen op-het-publiek-gerichte-verteller-personage en speler-in-de-scène-personage verhelderend, versnellend en was bovendien heel grappig.

Gilgamesj is dus zeker de moeite waard. Morgen de laatste voorstelling. Ga dat zien!

pepc

Toffe bewerking voor jongeren. die worden als volwassenen bediend door Arfeuille. Kaal toneelbeeld. grondige bewerking.
duidelijke visie waarom wat over blijft van het origineel.
hoe leef je?
hoe portreteer je geweld?
Hoe reflecteer je op theater?
Claudius was vervelend en ijdel gespeeld maar ook dat diende ook al was het niet zo bedoeld de inhoud. De polonius van Jeroen de man, Is lekker geschakeld tussen de hoog te houden moraal en het eigen belang. virtuoos gespeeld. Deze hamlet is goed op het moment dat het op afstand beschouwt of de situatie op het moment zelf ook weer becommentarieert. Na het feest. worden sommige scenes te realistisch gespeeld dan mist het die afstand en word het soap. over het geheel een zeer fijne voorstelling. geniaal eindbeeld. sowiezo zitten in deze regie veel spitsvondigheden die het geheel transparant en helder en inhoudsvol maakten. tof. Joep van de Geest is geweldig in het commentaar spelen en dat past bij deze regie. maar een dramatische ingeleefde hamlet waar mee mee leeft wordt het niet. de moeite waard

Raak me aan? ach nee, het raakt je niet.
Onderhoudend toneelavondje, maar ik word er warm noch koud van.
Schrijver/regisseur Ger Thijs maakt mooie dialogen in een verder irrelevant en ongeloofwaardig stuk. Het spel van Mark Rietman en Carine Crutzen houdt je in elk geval wel bij de les.

Een wasserette en twee medewerkers. Het vormt de basis van “Klam” de huidige cabaretshow van “Schudden”. Het is eigenlijk meer theater dan cabaret want de grappen van de twee mannen, Noël van Santen en Emiel de Jong, zitten in de lichaamstaal en niet in de spreektaal. Ze leveren ook geen kritiek op de maatschappij, het is puur amusement. De voorstelling bestaat eigenlijk uit losse verhaaltjes met als basis de wasserette. De geniale links worden op een hilarische manier gelegd. Zo veranderen de wasmachines in een duikboot, of in een peepshowcabine en de sfeer in de zaal wordt gelijk anders. Dubbelzinnigheid en allerlei attributen worden gebruikt en dat is erg komisch. Ik zal hierover niet te veel vertellen, laat je verrassen. Een ander belangrijk element is de verhouding tussen de twee medewerkers. De ene is oppermachtig en staat duidelijk boven de ander. Die laat zich intimideren en afslaan. Het is een duo dat niet erg bekend is en dat is jammer. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld en dat maakt deze show zo goed. Dit mag je niet missen!

Het was even raar toen de voorstelling al begon en het zaallicht aanbleef. Maar toen dat langzamerhand toch werd gedimd, werd ik meegenomen in het verhaal van Novecento. Zeer goed verteld door Porgy Fransen en met weinig middelen toch een mooie sfeer weten neer te zetten. De geweien voor de manier waarop het verteld wordt en voor het feit dat ik er helemaal in meeging. De tomaat voor de matig tot slechte beelden en ook geluid. Op enkele momenten was het functioneel, maar het sloeg eigenlijk nergens op.
Er moeten meer van dit soort troubadours door het land trekken en ons vermaken en/of ontroeren met dit soort nieuwe mythen en verhalen.

Wauw!Wat een geweldige voorstelling.En wat een sensatie een voorstelling te zien zo scherp en humorvol over die veelverdienende topondernemers die elkaar naar het leven staan en elkaar te gronde richten. Opdat er weer ruimte is voor de kleine man, waar de wereld ook niet echt beter van wordt omdat die kleine man nu eenmaal maar een ding wil:worden als die mensen waar hij altijd bij in de schaduw heeft gestaan. Genieten!En geweldig gespeeld door een sterke groep acteurs.Top!!!

Ook dit keer leverde “Ad’E” weer fysiek, verwarrend en vitaal theater van niveau. Zij het dat de teksten in deze aflevering het belangrijkste waren. Pogingen om de wanhoop te beheersen door bizarre verhalen, krankzinnige redeneringen en surrealistische verschuivingen van perspectief. En toch wisten de drie “genomineerden” ook nog een suggestie van samenhang overeind te houden.Ik kwam de voorstelling vrolijker uit dan ik er in ging.

Leuke voorstelling, combinatie van cabaret en impro. Ik kende Martijn Loerakkers die de cabaret stukjes doet al uit Groningen en toen was hij al erg leuk. De voorstelling leek wel erg nieuw maar dat werd goed opgevangen, heb je zo met een try-out denk ik dan maar. De improvisaties deden erg aan theatersport denken maar sloten leuk aan. Met de Pasen spelen ze in Arnhem, daar stuur ik zeker wat vrienden heen.

Als ik zo de laatste recensies lees, lijkthet dat ik naar een andere voorstelling gekeken heb. Ik vond het verhaal van Gorky best goed weergegeven worden. Want wat is er nu uiteindelijk terecht gekomen van de idealen die men in het begin van de 20e eeuw had? Het NNT brengt op haar eigen (eigenwijze) manier dit goed naar voren. Voortreffelijk spel van Lotje van Lunteren als Lisa. Het enige minpunt vond ik het saaie decor met die foeilelijke kleur.