Stan heeft iets met farce, Stan heeft iets met Bernhard. Van Molière kun je verwachten dat het burlesk gebracht wordt maar Bernhard is verre van evident. Hier gebeurt het wel en krijgen we een toch wel vreemde mix. Maar wel één die werkt.
Het grootste gedeelte van de voorstelling gaat naar wat je eigenlijk mime zou kunnen noemen. Je hebt vooreerst de verkleedpartijen tussen de verschillende stukjes tekst. Wanneer Damiaan De Schrijver een tafel probeert in elkaar te zetten heb je eigenlijk slapstick.
Daartussen heb je dan de vijf - of zijn het er eigenlijk zes? - stukjes tekst van Bernhard. Tekst waarin Bernhard soms zeer expliciet verwijst naar het zwarte verleden van Oostenrijk en een paar respectabele burgers schetst die, alhoewel ze in één geval zelfs een paar duizend doden op hun geweten hebben, hun weg maken in de na-oorlogse maatschappij. Hun gedachtengoed zijn ze, in besloten kring, niet kwijt. Je hoort uitspraken die zo passen in de retoriek van het zwart blok, tenminste als je de “officiële” standpunten terzijde laat. Je hoeft maar te surfen op de aanverwante sites om massa’s dergelijke dingen tegen te komen. Zelfs op de site van Marie-Rose Morel, toch wel de babe die het zwart blok salonfähig moet maken, vind je dergelijke taal. Ik heb er de laatste tijd heel wat op rondgesurft, maar dat is een ander verhaal. We dwalen af.
Dit contrast tussen het “mime”-gedeelte en Bernhards tekst is zowel het sterke als het zwakke punt van de voorstelling. Enerzijds wordt je stil van de tekst na een potje grinniken om zoveel onhandigheid, anderzijds begint de slapstick zijn eigen leven te leiden en verliest het zijn rol als versterker van de tekst.
Vooral Damiaan De Schrijver moet opletten dat de schitterende komiek en entertainer die hij is, de voorstelling niet al te vlug doet afglijden naar wat ze in het Peulengaleis zouden heten : de show van De Schrijver, Damiaan. 

Jammer, dat op toneel het “net echt” wordt nagestreefd. Aan dit theaterbezoek heb ik vooral een zware bronchitis overgehouden…Toch nog een gewei voor Hans Leendertse en Theu Boermans voor de manier waarop ze hun personnages neerzetten en er nog iets aan de Verbeelding werd overgelaten, Helena

Hamlet vindt ik een prachtig stuk en hier bij het paleis verkwanseld tot een berg slechte reclame tekst en het woord liefde tot slechts “neuken’ teruggebracht. Veel slecht spel en hopeloos populair gemaakt voor de jeugd
De dramatiek voledig verwaarloosd en makkelijk op effect gericht ‘soap’ toneel. De vormgeving is prachtig maar helaas overstijgt deze de voorstelling.Het slot is mostert na de maaltijd. Ooit gehoord van ‘kill your darlings’?

Hamlet door het Paleis in regie van Piet Arfeuille is een van de mooiste voorstellingen die ik de afgelopen twee jaar heb gezien. Arfeuille legt de dramatiek van Hamlet eindelijk eens op een voelbare manier bloot. Ik snapte de beste jongen gespeeld door een zeer transparante Joep van der Geest volledig. Buiten het verhaal grijpt Arfeuille alle mogelijkheden aan om op zeer subtiele wijze te actualiseren. Claudius (Wim Danckaert) en Polonius (Jeroen De Man) als Bush en Powell politiek bedrijvend in de achterkamertjes. Fortinbras als een rode draad doorheen heel het stuk als constante dreiging uit den vreemde. Dit mond uit in een onbeschrijfelijk indrukwekkend eindbeeld waar zoals de Morgen al zei, Jan Fabre een puntje aan kan zuigen. Wij Hollandse theatermakers kunnen blijkbaar nog iets leren van de manier waarop Arfeuille zonder relativering, waar ons theater nog al eens aan ten onder gaat, deze oude klassieker te lijf gaat is van wereldformaat. Gaat dat zien. Helaas alleen in Den Haag en Zwolle, omdat Vlaams theater niet meer verkoopt in Holland. Schandalig.

Misschien is dit een typisch voorbeeld van een voorstelling die pas na een tijdje boeiend wordt. Maar voor nu had ik graag het volgende gezegd. Dames en heren, dramaturgen, acteurs, intelectuelen en klepzeikerds van het barre land… ga eens een paard pijpen. bedankt

Merde! Wat een dikke voorstelling… Dat Abke Haring een goede actrice was, wist ik al, maar dat ze er daarnaast als schrijfster en regisseur zo’n knallende voorstelling uit weet te poepen is zeer bewonderingswaardig. Jan Bijvoet is altijd een feest om naar te kijken, maar Koen van Kaam…och, ach. Weet de Nederlandse overheid wel dat ze zo’n onwaarschijnlijk goede Hollandse acteur in de vreemde (Vlaanderen) laten werken? Gillend, spugend, kotsend kwamen zijn teksten er uiteindelijk uit. Zelden een acteur zo kapot zien gaan op de bühne. Waar ‘t over ging? Verkrachting, moeder-zoonrelaties, zoiets. Maar ‘t ging vooral over ons, over mensen die gedwongen zijn met elkaar samen te leven en elkaar kapot moeten maken. En er was ook vette techno mensen! En de vormgeving was ook heel mooi èn functioneel. Ik bedoel maar.

Ik vond het een voorstelling, die heel erg op gang moest komen, maar daarna heel interessant werd. Vooral het gebruik van geprojecteerde beelden en live videobeelden was leuk en ook wel spannend. Het is een voorstelling waar je nog even over na blijft denken voor je er een oordeel over kunt geven. Af en toe een beetje erg abstract en wel jammer dat de teksten soms absoluut niet te verstaan zijn, maar verder een erg bijzondere voorstelling!

Christopher Marcus heeft een lange weg gegaan om bij dit eenvoudige stuk uit te komen. Het is een collage van achttien scènes, waarin hij veel verschillende speltechnieken toepast. Hij vertelt, hij typeert, hij stapt uit de scène en gaat het gesprek aan met het publiek, hij geeft ons suggestieve beelden. Op veel momenten daagt hij daarbij het publiek uit. Alleen al door Rudolf Steiner als het middelpunt van zijn voorstelling te kiezen en dat met humor, met persoonlijke betrokkenheid en in een actuele vormgeving. Voor sommige antroposofen grenst dat aan heiligschennis, voor veel anderen getuigt het juist van een twijfelachtige bewonderaars-mentaliteit. Steiner graffiti lijkt aan alle voorwaarden te voldoen van een bij voorbaat omstreden voorstelling. Onterecht, zeg ik maar meteen, want zelden heb ik een toneelmaker zo integer met zijn materiaal zien omgaan, èn uiteindelijk zozeer als zichzelf zien verschijnen. Ik ken mensen die dat naïef zouden noemen. Ik hou niet van die mensen.

Drie dansers/bewegers en 1 dj- het gaat over identiteit: wie ben ik, wat doe ik, waar kom ik vandaan. Een Marokkaanse die na een sluierdans een tasje steelt, een Braziliaanse die niet van Portugees houdt en de samba niet wil dansen niet genoeg met haar billen schudt en wier benen door de anderen worden vastgebonden en die door iemand uit het publiek moet worden bevrijd. En zo nog veel meer. Ik zat me af en toe te ergeren, het nivo van bewegen is niet bij iedereen even geweldig, maar verschrikkelijk leuk dat naast alle moeilijke discussies over integratie e.d. dit er zomaar staat in het theater en me echt aan het denken zet: wie ben ik en in hoeverre is mijn identiteit afhankelijk van mijn nationaliteit e.d. Een speelse voorstelling - een aanrader, vind ik.

Wat een voorstelling. Wat een acteur. Wat een eenvoud. Zo kan het dus ook, Joop vd Endes van Nederland. Zet een dijk van een acteur in een geabstraheerd decor van kleitabletten en een zwarte spiegelvloer , laat de tekst het werk doen, zo nu en dan geaccentueerd door live muziek en laat het publiek “beleven”. Ik heb anderhalf uur ademloos gekeken en geluisterd (soms met gesloten ogen) naar Joop Keesmaat die schijnbaar moeiteloos de tekst tot leven brengt zonder kunstjes of afleiding. Aan de lippen van deze man moet je gewoon hangen. Less is more. De herhalende vertelstijl wordt een kadans waar ik met enige weemoed afstand van moest nemen toen het zaallicht aanging. Dit is theater in zn zuiverste vorm. Wat mij betreft de beste voorstelling van het seizoen tot nu toe. Bravo. Meer hiervan please!