Een fijne kleine voorstelling van een vrouw in de lege ruimte. Hoeveel hoeken heeft een mensenlichaam, hoeveel kriks het zelfvertrouwen. Het blijft wel teveel ‘on the safe side’ om echt diepe indruk te maken.

Misschien wel het dichtst de oude grieken benaderend van alles wat tegenwoordig te zien is. Wondermooie teksten die aan Gezelle en van Ostaijen doen denken gecombineerd met haast sacrale gezangen. Met niks dan hun stem neemt Leporello je mee op een fietstocht - je ziet de beelden voor je. Groots in zijn eenvoud. Kerstomaatje voor de soms wat voor de hand liggende gebaren.

Een volle schouwburg is een feest. Eén gewei. Harry van Rijthoven, die Polonius speelde, leek geniaal veel op de zittende Amerikaanse president. Dat was ook een feest. Een gewei. Mike Reus (O.a. Osrick) raakte zijn beoode grappen een paar keer loepzuiver (Welke regisseur gaat zijn talenten nou eens volledig uitbuiten, of is hij zelf niet op zoek naar een grote rol, ik wacht er in ieder geval op)
Maar deze Hamlet leerde mij meer over het publiek dat de schouwburg vulde dan over wat zich in het verhaal voltrekt. Banale grappen, puur regisseursgeschmier, deden het de hele avond het beste. drie Tomaten.

Vrolijke zang en dans en een goed verhaal. Zeker dat iedereen hiervan geniet. Jammer dat ik deze voorstelling in Het Theaterfestival zag, zodat er maar 10 kinderen in de zaal zaten ofzo. Mooie en slimme vormgeving, maar toch… ik heb het allemaal al eens eerder gezien.

Prachtige voorstelling. In het tijdsbestek van een ruim uur wordt er een wereld opgetrokken die zowel hilarisch als pijnlijk is. Een gezin zien we, waarbij de zoon wordt klein gehouden, de moeder haar diepe ongelukkigheid met een glimlach verbergt en de vader vooral de lieve vrede wil bewaren. Met weinig tekst, het is tenslotte mime waar we naar kijken, maar god, wat een rijkdom aan beelden. Het grootste gewei is voor de zoon, die als op hol geslagen buikspreekpop aan het eind de show steelt. En zo liep ik het theater uit, het kampvuurliedje neuriënd dat in de voorstelling maar geen troost wilde bieden, hoe vaak ze het ook zongen.

Het duurt maar een uur en is toch avondvullend, deze ‘reconstructie’ van La Sylphide door Sanne van Rijn. Van Rijn is multi-opgeleid en één van die zeldzame oorspronkelijk denkende figuren in theaterland. Geen teksten, wel veel briljant ‘miezerige’ bewegingen.

Je hebt dans en je hebt toneel. Allebei hebben ze duidelijke kenmerken. Gooi ze bij elkaar en je komt in het grijze gebied van moderne dans/bewegingstheater. De hele voorstelling heb ik geprobeerd om uit te maken en uit te meten waar ‘La Sylphide en James’ toe behoorde. Ik kon niet kiezen. Wat een heerlijk mysterie!

Leuk, maar het was het net niet helemaal, deze ‘we-deconstrueren-klassiek-ballet-tot-komische-mime’ voorstelling van Sanne van Rijn. Scheurlijnen met het ballet werden niet ver genoeg doorgevoerd. Ik miste de extremen die haar voorstelling ‘Laten we flink zijn’ zo sterk maakten. Wel een extra gewei voor het geweldige vingerpopjes-spel aan het slot. Daarvan loopt het speeksel in de mond: meer meer!

De spelers geven nieuwe betekenis aan Hardcore to the Bone. Daarom is het ze ruim vergeven dat de voorstelling vooral bestaat uit repetitieruimte-vondstjes.

‘Ai, bewegingstheater’, dacht ik. Maar later keek ik vol verbazing naar de Vizir-uitdaging van dit seizoen. Hans Kestings gehang in Prometheus is voor watjes, het kan veel erger. Twister met mensen, panty over je hoofd en champagne; het feest van het millenium is al gegeven. Toch een blik tomaten voor het begin, mischien kunnen ze daar ook nog iets smerigs mee.