Omdat ik hun vorige stuk ‘Uitzicht’ zo geweldig goed vond ben ik ook maar meteen naar Klei gegaan. Ik werd niet teleurgesteld. Weer zo’n mooi opgebouwd stuk: alsof het een Griekse tragedie is, maar dan modern. Weer heel veel prachtige teksten. Weer een echt heldere en dus goede regie. En weer zulke briljante acteurs (o.a. Maria Kraakman, bekend van de film ‘Iles Flottantes’). Speciale vermelding verdient nog de dochter in het stuk, gespeeld door een echt meisje van 10 (ze zal wel in het echt 12 geweest zijn). Ook zij is zo briljant geregisseerd dat het helemaal ECHT overkomt. Gaat dat zien!
PS. Demissionair Staatssecretaris RvdP was er ook: houdt hij soms echt van theater??

Het nieuwste Britse toneelschrijftalent heet Gregory Burke. Zijn debuut Gagarin Way werd in het Verenigd Konkirijk al twee keer onderscheiden en is sinds afgelopen weekend bij het Nationale Toneel te zien. Twee arbeiders ontvoeren een topmanager om een politieke daad te stellen. Een omgekochte portier blijkt politicoloog en probeert de motieven van de twee te duiden. Samen met de ontvoerde ontregelen de twee de oorspronkelijke opzet van het arbeidersduo.
De scherpzinnige tekst van Burke stelt vragen over de arbeidsmoraal tegen het decor van het globalisme en het verzet daartegen. Burke slaagt er zeer goed in om dit actuele onderwerp met goede kwinkslagen te larderen. Johan Doesburg toont zich hier een bekwaam spelregisseur. In het kale decor moet de voorstelling het hebben van tekst en spel. En dat lukt goed. Stefan de Walle is zeer geloofwaaardig als geëngageerde arbeider, hoewel zijn soms op zich goede cabareteske spel daar af en toe wat afbreuk aan doet. De ontvoerde manager krijgt van Doesburg een ingetogen maar wel imponerende toon mee, waarmee acteur Rudolf Lucieer goed raad weet.
Het valt te prijzen dat het Nationale Toneel dit nieuwe toneelstuk zo snel in Nederland op de planken brengt. Dat we daarmee weer eens actueel politiek getint theater te zien krijgen, is een ander pluspunt van deze geslaagde werkhuis-voorstelling.

Jesses, René wat flik je me nou. Stel je me leuke grappen en grollen over Rick in het vooruitschiet, krijg ik alleen maar een emmer café humor en freudiaans gezever over me heen. Stom hoor.

Behoorlijk verrassende voorstelling, net zo leuk als de posters! Heel erg leuk; met een soort standup-achtige snelheid vliegen de multiculti grappen je om het hoofd. Razend persoonlijk, soms bijna té, maar met enorm veel relativeringsvermogen. Daartussen weer prachtige interviews, waarin behoorlijk belangrijke dingen worden gezegd. Fijn dat het multiculti-theater niet alleen meer gaat over jong zijn en arrenbie, maar nu ook over dertiger zijn en jeugdsentiment.

Een voorstelling, (opnieuw) met mensen van de theaterschool, geproduceerd door het NNT. Ook deze voorstelling was van uitmuntende kwaliteit. Het ene blikje tomaten is geweid aan het iets chaotische spel, maar in feite is dit te weiten aan de (al lang) dode anarchistische schrijver. Integratie v. huidigge politieke situaties (Demisioinair Kabinet, Speech v. Bush) en ook het publiek maakt het helemaal mooi. Een Gewei extra voor het acteer werk van Astrid van Eck, Kamilla Hensema, Iwan Walhain en Jos van Hulst… Magnifiek waren zij, hulde, onthoud die namen!

Wauw, een ervarium! Nou ik kan hier heel helder in zijn, dit is dus geen theater. Foei! Ik heb me heerlijk verbaasd en de geluidsinstalatie was erg goed. Ik weet het te waarderen, maar wat een toestand!

Akoestisch theater? Waar was het theater dan? Of het moest het vunzende stel naast mij zijn. (Een gewei voor de beste vrijpartij in het publiek) Een hoorspel op matjes, dat was het. Ook niet erg, maar dan graag iets minder pretentie (het zag er allemaal bijzonder cool uit) en meer aanknopingspunten voor de eenvoudige toehoorder.

Leegte, onmogelijke liefde, hunkering; het is allemaal erg, maar op een gegeven moment ben ik suf geluld. De zeldzame glimlachen waren wat onevenwichtig verdeeld. Er was weinig licht aan het eind van de tunnel, daar moet je van houden. Goed en geloofwaardig, maar niet mijn probleem.

Deze voorstelling is compromisloos, zonder opleukjes. Dat is bewonderenswaardig en erg prettig. Er moet veel gezegd worden en dat gebeurt. Jammer dat de humor niet van de grond kwam. En ik miste de oplossing aan het einde. Kiezen de personages nou voor het leven?

Heel sympatieke solo. Klein vrouwtje in een hele grote ruimte. Het was erg grappig en het ging ook nog eens postmodern over theatermaken, wat wilt u nog meer? Klein tomaatje omdat er een beetje geschmierd werd, wat de ontroering in de weg stond.