Hoewel de Monkees van ver voor mijn tijd zijn, heb ik enorm genoten van deze voorstelling. Gewoon lekker lol trappen op dat toneel. Het spelplezier straalde er af bij de acteurs. Het decor was lekker fout, de kostuums ook, alles eigenlijk. Heerlijk avondje theater in een volle zaal! Mogen ze nu weer geld, Rick? O ja, Gijs Scholten kan hele leuke sprongetjes maken!

Opnieuw veel heen en weer geloop door het publiek bij deze voorstelling van het OT. Het is wel een slimme manier om decorwisselingen soepel te laten verlopen, maar het moet geen trucje worden. Ik mis de energie die ‘De Woudduivel’ zo bruisend maakte. Hans Dagelet (gewei!) speelt de onderwijzer Arnholm superieur, met de onderhuidse, ingetogen spanning die in dit stuk moet zitten, maar die de regie ontbeert. Ook Bert Luppes is steengoed, en Ruurt de Maerschalk mooi breekbaar. De archaïsche vertaling is erg vermakelijk. Maar Pauline Kalker speelt de verontwaardigde puber alsof ze in een NCRV Jeugdserie zit, Ruud van der Pluijm die de requisieten aangeeft (wel een leuke vondst overigens) blijkt niet te kunnen acteren, en de uitsmijter van het stuk is te flauw voor woorden. Ook erg gelachen om de toeschouwster achter me, die de voorstelling samenvatte met “wat een romantisch stuk!”. 2 geweien voor de acteerprestaties van de ene helft van de cast, 1 blik voor de andere helft, en het gebrek aan spanning.

De makers hebben niet geluisterd naar mijn tips; de voorstelling is er enorm op achteruit gegaan. Diana is minder manipulatief en meer een slachtoffer, de jurken zijn meer decor en minder aanleiding en de muziek heeft ineens een jazzy saus gekregen. Vera Mann blijft sterk, maar is een stuk meer musical en minder actrice, wat jammer is want, ze was zo verrassend goed. Naja, dat had ik eigenlijk ook wel van te voren kunnen weten.

1 gewei voor de voorstelling, die ondanks dat hij nog helemaal niet af is (integendeel: de makers zijn nauwelijks begonnen) zeker veelbelovend mag heten. 1 gewei voor de vragenlijst na afloop; graag voortaan bij alle voorstellingen! En 1 gewei voor Vera Mann die daar met acht liedjes en een paar A4-tjes tekst zomaar Diana staat te spelen.

Om te beginnen een mooi blik tomaten voor het praatje vooraf. Er werd ons op het hart gedrukt dat het zo enorm bijzonder was dat zulke grote sterren zich niet te goed voelden om in een klein theatertje in een Amsterdamse volksbuurt te spelen. Gelukkig was de workshop-voorstelling heel aardig en de enquete, vooral de ernst waarmee iedereen hem invulde, schattig. Jammer dat het waarschijnlijk verpest moet worden met zend-microfoons, multimedia-effecten en een grote zaal.

Aangezien ik na de dood van Diana weken lang heb gesnotterd en gebruld (en eigenlijk nog steeds niet helemaal van de shock bekomen ben) liep ik een beetje behouden de zaal in: een musical over Diana, oei als dat maar goed gaat.
Ik werd aangenaam verrast. Intiem, grappig, grof en Vera Mann doet het heel mooi (hoewel iets te veel Musical-Sterrig). Alleen als het serieus moet worden gaat het mis. De teksten worden klef en Gordonesk. Daarnaast komen veel aspecten van Diana’s leven nog niet aan bod. Gelukkig heb ik dit na afloop allemaal hartstochtelijk op een papiertje mogen zetten. Ben benieuwd naar het vervolg.

Vrolijk familiefeestje. De goede herinnering aan het boek van Jan Terlouw blijft. Het verhaal is zelfs leuker, niet zo belerend. Dat niet iedereen even goed kan zingen is niet erg, want Lottie Hellingman maakt met haar geweldige stem alles goed.

Chicago is een adembenemende musical vol humor en geweld. Er spelen beroemdheden in zoals Simone Kleinsma ect. de muziek is geweldig, het toneelbeeld, blijft alleen steeds hetzelfde dus dat is wel een beetje saai. en na de pauze, werd er steeds meer over hetzelfde gepraat, waardoor het een beetje uitgerekt werd, maar het eindresultaat was fantastisch en echt aan te raden.

Leuk, een reprise van ‘Tsjechov’. Helaas, de cast was een stuk minder dan 9 jaar geleden. Toen vond ik ‘m geweldig, nu iets minder. Boudewijn de Groot was goed als Tsjechov, Danny de Munk geweldig als Gorki (gewei), maar de rest… De grappen over Stanislawski die ‘De Kersentuin’ regisseert waren erg leuk voor de insiders (gewei). Het deed me weinig en mijn mening is eigenlijk niet erg uitgesproken. Twee geweien en twee blikken, voor best een aardige voorstelling.

Op zich ben ik een groot voorstander van korte voorstellingen. Een uurtje, anderhalf uur vind ik normaal echt perfect, maar een klassieke tragedie van Seneca in een uur: dat komt niet over. Meteen na de introductie van de karakters begint het moorden al en heel snel erna is het afgelopen. Zo krijg je niet het gevoel van drama wat een 2 of meer uur durende voorstelling wel geeft. Bovendien: de rollen worden ook niet echt duidelijk. Wetten van Kepler heeft twee (19-jarige?) studenten van de opleiding Drama ingezet. Het eerste half uur denk je dat ze de kinderen van Koning Atreus moeten voorstellen, maar als die op het eind van het stuk hen nog niet als zijn kinderen heeft aangesproken blijf je dus achter met de vraag: wie waren zij dan wel? Jammer is ook dat ze nog niet zo goed kunnen acteren. De rol van Atreus wordt overigens wel erg goed gespeeld en er zitten een hoop aardige vondsten in de voorstelling, maar had het nou maar wat langer gemaakt!