Ten eerste: ik had meer verwacht van Alex d’Electrique, omdat eerdere voorstellingen hemelbestormend prachtig waren. Deze voorstelling was een niemendalletje, bedoeld voor de parade, waarin veel gedanst werd (niet erg kundig overigens), veel gezongen (dito) en maar weinig gepraat. Als een soort uitgebreid curcusnummer was het wel aardig, maar ik moest nauwelijks lachen en werd ook niet ontroerd. Het op het podium zetten van twee mensen uit het publiek vond ik ook minder geslaagd. Het gewei geef ik toch omdat mijn date het allemaal wel geweldig vond; hij had nog nooit Alex gezien. Blijkbaar had het dus wel wat.

Een leuk stuk, echter de slechte eerste helft verdient wel een blik gepelde tomaten. Alhoewel de tweede helft dit ruimschoots goedmaakte. Het leek hierdoor iets weg te hebben van een voetbal match. De trainer was niet tevreden over de eerste helft, dreigt de spelers te mishandelen en voila daar hebben we een revange in de tweede. Anders als het stuk van dood paard was de “power” in dit stuk hoog, snel en grap droog. Als je de tekst leest verwacht je niet dat het zo een cabaret over het leven kan worden, want dat is het. Alhoewel mensen daar bij Becket nog wel eens anders over denken.

Ambitions was een mooie, drukke, maar altijd duidelijke voorstelling van regisseur Thomas Boer (een student aan de drama-opleiding in Eindhoven). De acteurs waren helder. Overtuigden met simpel spel en korte danspasjes tussendoor.
Wat me erg opviel was de energie waarmee ze voorstelling neerzette. Vanaf de opening zat je meteen in de sfeer die de voorstelling uitademde. Het enige nadeel in de voorstelling is, dat ie maar 45 minuten duurt.

Ja hoor… dit is ‘m!
De voorstelling van jong talent waar je op zit te wachten! Theater wat van ‘t podium afspat.
Ik mag er eigenlijk niks over zeggen, want hij staat (volledig terecht!!!) op het theaterfestival.
Vraagje aan MOOSE:
Geef nou ‘ns voor 1x ‘n gouden hert weg?!!

Het idee om Viggo Waas en Peter Heerschop bij elkaar te zetten in een ander verband dan NUHR is opzich natuurlijk leuk. Wat dan jammer is is dat het stuk rust moet uitstralen. Wachten is meestal namelijk rustig. Viggo Waas en Peter Heerschop zijn juist erg energiek. Ook is niet duidelijk waar het nou eigenlijk echt om gaat. Als cabaret zou het niet geweldig zijn maar als toneel is het nu ook niet zo bijzonder.

Misschien kwam het door het moment, één dag na ‘de eerste politieke moord in Nederland’. Maar mijn god, wat voelde ik me kut toen ik de schouwburg uitliep. Met dank aan Raoul Heertje. Ik heb nog niet eerder een voorstelling gezien die zoveel indruk op mij maakte, en dat kwam helemaal voor rekening van zijn ‘slotmonoloog’. Zijn oprechte woede kreeg de zaal aan het nadenken. Dankjewel

Werd er niet koud of warm van.

Goed spel in een dun jasje. Hoe kunnen acteurs die zo’n kaliber van spelen hebben….dit toneelstuk ontwikkelen. Het enige orginele werk zat hem in de camera vastgemonteerd aan de tafel, maar dit zou je bijna vergeten als je de bewegende kut op video zag. Niet vergeten uit verbaasdheid of geschoktheid, dan had het tenminste nog een emotie opgeroepen. Maar de zinloosheid van dit beeld droop af op de gehele voorstelling. Geen ontwikkeling van de personages, geen ontwikkeling van het verhaal. Na 5 minuten kun je de zaal verlaten zonder iets gemist te hebben.

Montagevoorstellingen zijn duidelijk mijn ding niet. Teveel onsamenhangende artistiekerigheid, te weinig dramatische lijn.

Vol verwachting ging ik naar de nieuwe samenwerking tussen Josse de Pauw en Peter Vermeersch, maar de grote hoogte die ze vorig jaar bereikten met ‘Weg’ wordt hier niet gehaald. Het begint veelbelovend, een live-geschilderd decor, Josse de Pauw spreekt zijn beeldrijke poëzie uit alsof hij het zingt (en dat is heel erg mooi), en de georganiseerde chaosmuziek van Vermeersch’ 16 koppige Flat Earth Society is geweldig. Tom Jansen heeft wat meer moeitemet de vloeiende teksten van De Pauw (moet je daar dan toch een Vlaming voor zijn? Dirk Roofthooft kan er beter mee overweg), maar zijn diepe baritonstemis af en toe indrukwekkend. Maar halverwege zakt de spanning vrijwel volledig weg. De muziek blijft sterk overeind, maar het theatrale gedeelte van de voorstelling ontbeert structuur, en is richtingloos. Af en toe flakkert het vuur weer op tot grote hoogte, maar daarna smeult het weer verder. De grote potentie blijft duidelijk, in een volgende voorstelling hoop ik dat het er ook uitkomt.