Inmiddels een ijzeren traditie (en een genoeglijk jaarlijks uitstapje voor mij en mijn inmiddels 9-jarig zoontje), die familievoorstellingen van het Ro. En het aardige is dat ze steeds weer nieuwe wegen inslaan. Na opeenvolgende successen met Rieks Swarte, nu met Vis a Vis. Resultaat: prachtig en kunstig geconstrueerd decor dat gekanteld en binnenste buiten gekeerd kan worden. Maar helaas ook een wel erg dun verhaaltje (nachtmerrie van een klein jongetje dat door pianoleraar wordt ontvoerd) dat teveel een motor ontbeert om meeslepend te worden. De changementen-alleen redden het dan ook niet meer.
Aan de andere kant: als de voorstelling verder ingespeeld, zal er wel wat meer vaart in komen en wordt het waarschijnlijk toch nog een betoverend familiefeestje.

k had er veel van verwacht, maar de samenwerking tussen ro en vis-a-vis blijkt een sof. Het op zich erg originele verhaal (de film waarvan het is afgeleid is geweldig!) gaat geheel ten onder aan de technische decors, die blijkbaar weinig ruimte overlaten voor ouderwets acteerwerk. Joep Onderdelinden en René van Zinnicq Bergmann weten zich er nog wel doorheen te slaan, maar Paul Kooy laat een vreselijk staaltje overacting zien. Technisch ging er ook nog wel het een en ander mis (zo is het erg jammer als het decor waarachter mensen zich omkleden doorschijnend blijkt) maar dat zal wel overgaan. Maar het probleem blijft dat alle aandacht is gestopt in ingenieuze decors, waardoor zelfs iets eenvoudigs als verstaanbaarheid bij de liedjes (en ik zat op rij 5…) wordt ondergesneeuwd.
Laat volgend jaar Rieks het maar weer doen!

Een pracht van een voorstelling! Het ene tomaatje is voor het toch wel slappe einde. Wat een ongeloofelijke creativiteit heeft Vis a Vis in huis met hun steeds weer betoverende decors en special effects. Alleen al daarom zou iedereen deze voorstelling moeten zien. En dat het verhaal dan niet op alle punten even sterk is: who cares?

Ga dit vooral NIET zien! Slap, suf verhaal, matige acteerprestaties, waardeloze regie… Zelfs de paar aardige liedjes tussendoor konden dit stuk niet meer redden.
* Van een van de rollen (‘de buurvrouw’) vraag ik me af waarom deze überhaupt in het stuk zat - deze had mijns inziens geen enkele functie. Zeker een aanvulling op het kakelbonte decor.
* Waarom moest ‘gluiperige macho manager’ ook een oud, VIES kostuum aan? Dat snapten we zo ook wel, dat het een ‘vies’ mannetje moest voorstellen…
* De combinatie flauwe grappen & slechte timing is dodelijk.
* Spelen dat je heel erg kinds/dom bent, kan dat ook zijn.

Is het algemene aanbod op de Parade al tamelijk leeg en platvloers, ‘Little voice’ heeft absoluut de bodem van de theaterkunst gevonden. Wat een overgeacteerde onzin. Dit moet de regisseuse toch gewoon zien, dat het gewoon bagger is. Zo niet dan hebben ze haar jarenlang voor de gek gehouden op die academie. Snel een ander vak kiezen.

Dat ze bij het Amsterdamse Bos juist voor de ondertitel “or what you will” van Twelfth Night kiezen, en dan ook nog Johnny Kraaijkamp jr. inhuren voor de rol van pesterige oom zegt het al: een avondje lekker kluchten. Niet zoveel mis mee, af en toe zelfs een goede grap, leuke live-muziek en Mathijs Janssen van JongHollandia is fijn om naar te kijken. En verder hapslikweg, zoals de tonijnsalade in vloeiende lijn met een slok bier.

Mixed feelings over deze ‘Hip’, vooral omdat de geestelijke terreur van hip willen/moeten zijn niet erg origineel ingevuld wordt. Ik heb dat bij Ine te Rietstap tien keer beter gezien. Maar bewondering voor het spel van Sanne Vogel die haar lichaam in de strijd gooit, de grens tenenkrommend tien keer opblaast en overbrengt: dit ben ik, dikke vinger. En een extra gewei voor de ongebreidelde eigen taal - niks ouwelijks, volwassendoenerigs, maar ook niet ‘lekker jong’ - die zegt dus precies hetzelfde: dit ben ik, dikke vinger. Om jaloers op te zijn.

Eerst rij je met de auto naar exotisch Wervershoof in Noord-Holland om er dan achter te komen dat de voorstelling in nog exotischer ‘Stroe’ een half uur verderop gespeeld wordt. Een gewei voor deze avontuurlijke tocht naar het kleine stukje Holland achter de dijk van een restje Zuiderzee. Dan: kom je aanrijden en denk je “hé kermis”. En ja hoor, het dekor is een echte kermis, met golfbaan waar je na afloop zelf de pluim mag proberen te grijpen, waar je suikerspinnen eet en eendjes vist. En natuurlijk: dan is de voorstelling zelf ook nog eens de moeite waard. Oftewel alles wat je van een zomervoorstelling wenst.

Geniaal!!! Errug overtuigend gespeeld! Het gaat over de poldermaffia. De maffiabaas is vermoord en een van de drie hoofdrolspelers heeft het geflikt (lekkere dosis spanning dus) Een gewei voor het strakke spel, een gewei voor de overtuiging en nog een voor het setting.

Ik vond het origineel (da’s dus een gewei) maar voor mij te origineel. Ik snap dat je je als groep geroepen voelt om taboes aan te snijden. Ik denk alleen dat het stuk zwaar geleden heeft onder het aantal taboes dat hier behandeld werd. (da’s dus een tomaat op sap) Wat ik verder erg jammer vond waren de vele achtervolgingen (wat op een toneelvloer gewoon erg rommelig wordt.) da’s levert weer zo’n blikje. Een goed punt was dan bij die achtervolgingen wel dat het einde van de achtervolging weer redelijk subtiel uitgespeeld werden. Er zaten verder leuke vondsten in (visuele grappen) En dat geeft dan het afsluitende gewei. Ik ben geen “kenner” maar hier was ik niet ondersteboven van.