Aan de buitenkant is het een tent als alle anderen. Niets opvallensds aan. Binnen zijn er zit en staanplaatsen.
Als de voorstelling begint, komen de acteurs beurtelings tussen de in een cirkel opgestelde tribunes staan om aan te geven dat je niet mag roken, tegen het decor mag leunen of er balletjes naar mag spugen (?).
dan begint de voorstelling.
De stellage voor mijn neus begint te draaien als helsche machine en een kakafonie van beelden denderen langs me heen. Langzaam echter, krijgen de beelden betekenis: het leven van alledag in een post-apocalyptische wereld waarin de MTV generatie het heeft gewonnen van de ouderwetse boekenlezer. Een mannetje komt voorbij, volledig niet door hebbend dat hij zijn tractor berijdt in een miniatuurwereld (waar is mijn folder van Rieks Swarte). Boodschappen worden gedaan bij de Dirk maar alledaagse artikelen als scheerschuim en pleepapier hebben hun functie verloren en worden in de machine van het decor vermalen tot een pulp. Projecties leveren commentaar en een stripverhaal is heerlijk onvolgbaar.
Pogingen om in de gewonen wereld terug te keren zijn nutteloos omdat men door zijn huis is verzwolgen.
Wonderlijk, meesterlijk, joepie, gewei, gewei, heel veel gewei! Nooit was mijn seizoen zo mooi begonnen
En een extra gewei voor de voedende engel!

Ja, sinds jaar en dag boycot ik de Parade want het is te druk, te duur en te stom maar je weet hoe het gaat: iemand zegt ‘ja dingus speelt en die moeten we zien’. Dus sta je op je vrije zaterdag op het terrein midden tussen speulend Amsterdam. Dingus speelt natuurlijk niet meer en dus richt je je blik op wat er dan nog overblijft. Dat is heel veel en zoveel geld heb je niet dus je pikt er lukraak wat uit.
Achteraf blijkt dat een heel gemêleerde keuze: een beetje banaal (De Camping), verwarrend abstract (Echte vrouwen joggen in joggingpak) en betoverend (Zestig graden).
Maar als na de voorstellingen, de Akwariussapjes en de zelfgebakken poffertjes je vrouw net zo giert als je zoon als zij de zweefmolen uit komt dan kan je niets anders dan denken: Verdomme, waarom vind ik de Parade nou niet stom zoals iedereen. Tomaat!

Briljant in zijn eenvoud: Wein, Weib und Gesang maar dan zonder Wein. De eerste (en vooralsnog enige) voorstelling waarbij mijn kind niet in slaap viel. Hij vond het zelfs behoorlijk interessant. Het einde deed me denken aan mijn studie: oneindig.

He, wat een heerlijke voorstelling! Licht depressief naartoe gegaan en flink manisch teruggekomen. Heimzee speelt zich af op een rondvaartboot, ‘maar’ het is heel leuk, ontroerend, en met gave special effects. De acteur Laurens is een komisch talent, die een set director speelt, en dus de hele tijd teksten als ‘neem maar even vijf’ uitkraamt. De liedjes zijn mooi, de publieksparticipatie is non-intimiderend, en het publiek is gemengd en enthousiast. Gaat allen naar Heimzee!

Slappe voorstelling. Eigenlijk jamer van mijn avond.

Wat een veelbelovend talent voor de toekomst is Batelaan. De reprise van Echte vrouwen joggen in regenpak blijft ook op de Parade recht overeind. Geef deze jonge regisseur de tijd en hij maakt vele dromen waar.

Waanzinnige voorstelling!!!!zonder sex en geweld! Waarom 5 geweien?
1: ontroerend verfijnd visueel aantrekkelijk toneelbeeld-die de Nederlandse invloeden op de Antillen weerspiegelt.
2: (bijna) geniale fascinerende combinatie van acteurs… wat tot in de details doorvloeit in de vormgegeven combinatie van kleding/acessoires.
3: zeer adequaat en subtiel gebruik gemaakt van licht.
4: magie van wierook en opstijgend tapijt maken de omstandigheden zintuigprikkelend.
5: moet je zien…

Dramatisch slecht & slordig. Flauwe, uitgemolken wezentjes onder een knullige vangrail doen sterk denken aan de Kabouter Plop-stal Studio 100 en Land van Ooit. Techniek lag te slapen: geluid van voorbijrazende auto’s werd veel te laat gevolgd door voorbijflitsend licht. In tegenovergestelde richting… Acteurs (??) zijn vast erg grappig op bruiloften en buurtfeesten, maar waren nu genadeloos irritant. Verhaal was er niet. Spanning evenmin. Nou vooruit, één pluspuntje: soms wel aardige muziek. Vaak ook niet…

Of dit nu een geweldige theatervoorstelling is weet ik niet. Dan moet je gaan bomen over de vraag wat nog een theatervoorstelling is, dat laat ik even. Dit is een bordeel, een geweldig sprookjesbordeel waar je verwend wordt door (in mijn geval) een actrice. Binnen twee minuten was ik helemaal verkocht, gevangen, verliefd. Op de stem die in mijn oor fluisterde, op de beelden die ze opriep, op de handen die water nadeden op mijn arm. Eén grote sensuele gebeurtenis. Geen sex, maar de kracht van de verbeelding, aangevuurd, leven ingeblazen, door adem, stem en lichaam van de actrice. Als er zo’n bordeel zou bestaan, zou ik er elke week mijn loonzakje naar toe brengen.

De tomaat omdat ik spijt had dat ik niet naar een andere voorstelling was gegaan: hier werd me wat te vaak omgekleed in te korte tijd en van de teksten was ik ook niet echt ondersteboven.
Het gewei omdat de zes andere mensen met wie ik ‘Hip’ zag er wél om moesten lachen en bewondering hadden voor het spel van Sanne Vogel.