Een vermakelijke voorstelling, niet diepgaand. Parodie met een voorliefde voor slapstick. Jammer alleen dat de acteurs geen goed gevoel voor timing hadden, waardoor je tegen de slapstick-grappen (waarbij een perfecte timing vereist is) aan zat te kijken. De acteurs hadden, zo leek het, zelf te veel lol. Desondanks zaten er genoeg plotwisselingen in om de aandacht er stevig bij te houden. Prachtige muziek, maar het slaat nergens op. Heerlijke onzinnige kost.

Een groot gewei voor de moeder van deze minirecensent die via de Postcodeloterij kaartjes had gewonnen voor deze “Spetterende theateravond”. Tja het spetterde dan weer helemaal niet. Juli is de understudy maand. De voorstelling kwam op geen moment de zaal in en was niet alleen plat maar ook vlak. Dat maakt het nogal saai. Daar gaan musicals niet over, over saai. Bewerking van Aida de opera, is wel aardig maar bijlange na niet zo Vreselijk en Erg en Bloedstollend als Verdi natuurlijk. Wat een stomme muziek en naja wat saai! Ouderwets ook. Kortom; om een goede vriendin van mij te citeren: Klein en onbelangrijk.

Een fantastische voorstelling! “Op hoop van zegen” teruggebracht door Helmert Woudenberg tot een stuk van 30 min. Nog nooit heb ik dit drama zo door en door beleefd. Erg knap gespeeld. Studio 5 brengt iedere avond ook nog twee andere stuken: ‘Rooie Sien’ en ‘Verlos ons van den boze’. Deze heb ik nog niet kunnen zien, maar afgaand op het niveau van ‘Op hoop van zegen’ lijkt me een Parade-avond aan deze trilogie wel besteed.

Het genre ‘corpsmusical’ is even wennen, maar zodra je vastgesteld hebt dat er een rechte lijn tussen alle producties op basis- en middelbare scholen in het land licht begin je fanatiek met je inwendige aanmoedigingen: ‘Hup meid, je kan het. Ok gast, ‘t was duidelijk wat je wilde, volgende keer lukt het!’ Enzovoort en verder. En soms timeden zelfs de grootste dwazen precies goed waarop dan dankbaar gelach uit de zaal rolde. Binnen korte tijd werd er een hoop gedanst, gezongen, met dramatische conventies gespeeld, gemusiceerd en grappen gemaakt.
Tomaten gaan eervol naar de slecht verstaanbare liedjes en het rommelige applaus.
De geweien gaan naar:
De tekst, humoristisch, groot scorend vermogen, zonder uitvoering waarschijnlijk onbegrijpelijk, met uitvoering getruukt tot en met.
De regie. De volle trukendoos van de tekst moest gepresenteerd worden, maar daar bleek ze goed toe in staat (hulde). Geen moment heeft ze ons in de steek gelaten.
De muziek en de choreografie natuurlijk.
Titus en Guinea zaten er goed in en vonden het écht leuk, die mogen een gewei delen.
Maar het echte edelherten gewei gaat naar Milo. De man die als het moest in zijn eentje vijftig anderen hooghouden kon.

Ik moest lachen. ‘Beest’ heeft niet echt een kop en een staart, maar op de een of andere manier zijn de associaties wel herkenbaar. Er is een cowboy die zijn enorme lul overal in wil steken. Die lul wordt afgezaagd door een schattig konijntje. En samen houden die cowboy en het konijntje dan weer twee Aziatische meisjes gevangen. ‘Gaat dit over gedwongen prostitutie?’ vroeg ik me af. ‘En waar over nog meer eigenlijk?’ Toen besloot ik dat ik het zonder betekenis ook goed vond. Bijzonder, ook.

Dit was erg vermakelijk. De vrienden met wie ik was vonden het niets, omdat het zo plat was qua genitaliën, maar ik mag dat wel. Verder is het natuurlijk ook niet echt plat; de treurnis druipt er zo heerlijk vanaf in de parenclub Bonobo Bar, niet in het minst vanwege de trieste blootpakken die de acteurs aanhebben. Mijn idool Dick van den Toorn (Tijseman in ‘We zijn weer thuis’) was hier een wat oudere man die niet zo’n zin meer heeft in sex, och arme, maar zo goed gespeeld. Raymonde de Kuijper straalt als altijd, vooral als ze het gootsteenputje met de plopper bewerkt. Tot overmaat van vreugde herkende ik in de andere mannelijke acteur (Servaes nog iets) een vroegere jeugd-kampleider van mij! Na afloop van de hartverstikkende treurnis is er een opluchtend optreden van Ellen ten Damme, aan wie ik een hekel dacht te hebben. Nu niet meer! Ze is eigenlijk heel erg leuk! Een prettige combinatie van extremen dus. Wist u trouwens dat bonobo’s de enige dieren zijn die net als wij graag face tot face neuken? Dat wordt in de voorstelling niet verteld, maar ik kreeg daar toch wel bespiegelingszin van; de onpersoonlijkheid van de parenclub terwijl we toch eigenlijk allemaal elkaar in de ogen willen kijken vanwege wederzijdse liefde ofzoiets.

Het verdwijnt vanzelf is helaas niet meer te zien. helaas omdat de voorstelling de vier geweien absoluut waard is. Klemens Patijn speelde op innemende, ontroerende en recht in je gezicht rakende wijze zijn FREAKSHOW IN FRAGMENTEN.
Wisselend tussen ontroering en pure wanhoop met als toppunt van wanhoop het wrangste liedje ooit (‘Suicide is painless’, tune van de serie M.A.S.H) terwijl hij zichzelf uitprobeert te wissen door liters pa over zich leeg te gooien.
Hij zit nu in het 3e jaar van de toneelschool Amsterdam ik ben heel benieuwd hoe de eindexamen voorstelling er volgend jaar uit gaat zien

Goede en frisse voorstelling. Laagdrempelig en toch ook niet. De perfecte voorstelling om kennis te maken met het feit dat toneel meer is als Shakespeare en co.
De meest uitgekiende rol speelde Bokma, zoals elke voorstelling weer, na afloop tijdens het applaus. We zagen een gekwelde acteur die al die aandacht toch maar een beetje gek vindt. “He, al die mensen klappen voor mij?” Ja meneer Bokma, allemaal voor u.

Weldadige nonsens. Heerlijk napraten over welke rol van Bokma het leukst was (de Faun, de Zoon, of toch Geile Edward?). Perfecte uitvoering.

Twee vrouwen lopen door het bos. Op de vlucht voor de boze echtgenoot van een van hen. Onderweg ontmoeten ze allerlei merkwaardige figuren. Tja, dat is het verhaaltje.
Tja, ik kan toch moeilijk beweren dat mensen als van Warmerdam, Malherbe en Bokma geen kwaliteiten in huis hebben. Dat hebben ze wel. Maar het zo vlak. En die proloog en epiloog maken het alleen maar erger. Pseudo-betekenis om leegte te verhullen. Bokma is wel erg leuk als ie een klein jongentje nadoet en Liz Snoijink krijgt van mij een gewei omdat ik me voor het eerst niet doodgeërgerd aan haar heb. Maar verder is het nonsens van mensen die meer in hun mars hebben. Een tomaat, allemaal!