Of het conflict universeel is, durf ik niet te zeggen, mar in ieder geval herkende ik zelf veel in de conflicten die hier tussen een vader en kind (in dit geval zoon) op een heerlijk leeg podium (eerste gewei) werden neergezet. Afwisselend komen ze bij elkaar en verwijten ze elkaar, dat is het tweede gewei, verder een voor de dialogen en een tomaatje omdat het toch wel een erg lange zit was in een iets te koude zaal.

Prettig losse voorstelling, Discordiaans bijna met die tekstboekjes in de hand (wie had dat ooit gedacht van Ger Thijs). De tekst is meer een politieke zedenkomedie dan echt scherpe satire; het beeld van Den Haag is nu al gedateerd. Overigens goed om Barbara Pouwels weer eens op het toneel te zien.

Een ode aan Judith Herzberg is nooit verkeerd en dat zij in samenwerking met deze Duitse collega’s haar trilogie ‘leedvermaak’ afschreef verdient een gewei. Maar de ode overlaten aan deze acteurs was dan weer een minder idee. Ver weggekropen achter de lijst van het toneel spraken ze traag en in een enkel ritme. De hele voorstelling was een aaneenschakeling van scenes in een tempo dat als onverstoorbare goederentrein doorkachelt, zonder op of om te kijken, het tempo te veranderen, laat staan áán te komen.
En dan een extra tomaat voor het absoluut te kort aan zuurstof in de stadsschouwburg! Ik hoop van harte dat er ventilatiesystemen op uw verbouwings-verlanglijstje voorkomen.

Hè nou, wat zijn kindervoorstellingen zonder kinderen stom! Een groot blik tomaten voor de lege zaal. Een speciaal gewei voor de bitchy actrice die het nu echt helemaal alleen moest doen en weinig tot geen feed-back kreeg van die zaal. Ik kan dus ook niet echt beoordelen hoe deze voorstelling is, want ik kan me zo voorstellen dat kitkunderen dit heel leuk vinden. De Belgische kinderziel leek me iets te teer voor dit geweld, vooral voor hun ouders eigenlijk. Die ik dan weer vriendelijk toeknikte als ze geschrokken rond zich heen keken. En dat het grote voordeel van volwassen zijn is, dat je met iedereen kan tongzoenen, is natuurlijk waar.

Of het een al dan niet goede voorstelling was, heb ik niet begrepen, een dikke tomaat voor het irritante muziekje dat de stemmen van de acteurs steeds oversteeg, waardoor ze nog harder zitten roepen dan ze al deden. en nog zo eentje voor het vreselijke nederlands-limburgs accent, dat 60% van de keren niet verstaanbaar was. Ook niet echt een pluim voor de vertolkingen. een gewei voor de enkele keer dat er een glimlach opkwam.

Hoera een groep die de Ierland-verheerlijking door de autobanden versnipperaar draait. Ik zie dat graag. Maar vond ik het niet grappig. Volgens mij is dit de voorstelling waar het Nederlands-Belgisch smaakverschil lekker naar bovenkomt. Geweldige bewerking, geconcentreerd acteren maar wel eenzijdig, je raakt er op uitgekeken. Het kan de avond zijn geweest maar het spelplezier lijkt iets versleten.

Aha, geregiseerd theater. Ik wil het Duits noemen en het schijnt dan ook een Duitse tekst te zijn. Glasplaat is goed, maar had ik al veel te veel over gehoord. Verder zou ik wel eens een voorstelling die verder ging dan de constatering dat het bestaat en verschrikkelijk is. Een tomaat voor het begin, die technici zijn een stijlbreuk en een tomaat voor de comic-reliefs. En Amsterdam BOVENTITELLEN!

Die Van Hove toch. Maakt ie na Con Amore opnieuw een atypische voorstelling, waarin zonder schroom en zonder moraal gespeeld wordt. Gunilla Verbeke: nog nooit iemand zo genadeloos en vrij op een theaterpodium uit de bol zien gaan. Maarten Claeyssens: een sentimenteel tragische held anno 2002. Muziek van Stef Kamil Carlens die Shostakovitch verenigt met naieve pop-rock. Spijtig misschien van het theatraal gehuil van Fernhout en De Grote.

Een gevaarlijk zigeunermeisje die zegt dat je zoveel van d’r mag houden als je wilt, maar dat je niet mag verwachten dat zij ook van jou houdt, is verrukkelijk. Gunilla, jij was er gister zo één en je was so cool.
De rest ook dikke punten. Stef Kamil, bedankt dat je hieraan mee wilde doen.
En TA: de volgende keer weer deze rare lakse speelstijl graag, die de verbeelding bevrijdt door niet meer dan een naïeve materialisering. Maar dan wel een spannender of interessanter verhaal graag.

Altijd worden zij de hemel in geprezen en nu komen ze daar zelf ook op terug: het zijn de grote drie en de hemel met daarbij behorende geloof wordt niet vermeden met een prachtig meerstemmig lied waarbij ze elkaar precies goed getimed aanvullen. Natuurlijk ook een lied in het verlengde van de kassameisjes, nu over het scrotum e.d. Opvallend was dat de vaart er minder inzat dan bij ‘Hype’ en ‘Sex!’, maar dat verveelde niet. Wel een waarschuwing voor in blijde verwachting zijnde stellen die al een naam voor hun kind gekozen hebben…