Ik ben wat mild omdat ik lekker gegeten had, die avond en een zonnig humeur had. Ik heb regelmatig moeten giechelen om deze voorstelling, die eigenlijk niet deed wat hij beloofde, namelijk laten zien wat een man doormaakt die in een seconde alles verliest wat hij belangrijk vindt. Ik vind dat een aardig concept en zat me best te verheugen.
De man vertelt het verhaal en is daarbij niet ongeestig. Ze speelden leuke muziek, maar er kon eigenlijk maar een goed zingen, ze deden aardige dansjes maar er konden er maar twee echt goed dansen, en riepen zo nu en dan dat ze konijnen waren zonder dat helemaal honderd procent duidelijk werd waarom.
Toch was het grote zilverfolie luchtkussen dat ze door de zaal lieten zweven een leuke vondst en trok de man die vertraagd een blauw pak aantrok, uiteindelijk een inderdaad gaaf blauw pak aan. Zo nu en dan knalde er wat, en er draaiden lichtjes rond en er werd gebruld en gedaan dat het een lieve lust was. O ja, en God liep ook nog over het toneel. Je kon al met al duidelijk zien dat het kunst was.
In die wetenschap heb ik mijn tevreden buikje snorrend van plezier naar het dichtsbijzijnde glaasje advokaat gedragen.
Gewei voor de verteller en zijn tekst, delen met het kussen en blauwe pak. Tomaten voor de holle pretentie, het vluchtgedrag en het nalaten te verklaren wat die konijnen met de hele zaak van doen hadden.

Alleen al het aanleren van deze volgbare onnavolgbare taal verdient een gewei. Beetje jammer dat het verhaal wat slap is en door de hoeveelheid humor een eigenlijk best serieus te nemen thema ondersneeuwd wordt, maar misschien zegt het wel wat dat ondanks dat het stuk ruim anderhalf uur lang heeft kunnen spelen zonder een moment mijn aandacht te verliezen. Prachige kostuums en bewegingsmechaniek van alle spelers. Dit is echt theater om te genieten, te vergelijken met de Leenane Trilogie die vorig jaar het festival domineerde.

Kees Torn is altijd een feest. Hij is een charmant verteller en perfectionistisch liedjeschrijver. Het publiek mag meekijken in zijn eigenzinnige wereld. Het resultaat is een aandoenlijke en humoristische voorstelling. Vol mooie en originele observaties en dat nog fraai verwoord ook!Ondanks dat het de allereerste try-out betrof was het al erg áf. En zelfs als het ergens even hapert tussen Kees, tekst en piano, dan is dat geen probleem.

Wat een tai-chi groep was dat zeg. Zeikerds.
Dat is de ongenuanceerde reactie op de voorstelling. Genuanceerder is dat het een aardige voorstelling is omdat je zo goed kunt zien wat ‘werkt’ en wat niet ‘werkt.’ Onconventioneel dansen door dansers die niet tot de top behoren werkt bijvoorbeeld niet, maar in vertraging van kostuum wisselen vooraan op het podium, hoe saai het ook klinkt en hoe stompzinnig het ook is, werkt wel.
Toch slechts een tomaat omdat het een theaterfestivalvoorstelling betrof.

Natuurlijk, er wordt fenomenaal gespeeld, als is dat al een te groot woord. Meer verteld, of gesproken. Maar voor het overige, wat is de meerwaarde t.o.v. Elementaire Deeltjes? En als je een voorstelling selecteert voor Het Theaterfestival die voor het grootste deel bestaat uit een locatie, moet je die dan op een andere locatie spelen? Ik heb van de inbreng van de Tehcnische Univerisiteit van Eindhoven niks gemerkt. Dramaturgentheater pur sang.

Ik vond het eigenlijk gewoon slecht, maar tegelijkertijd zo aangrijpend dat dat slechte niet van belang was. Jammer dat die glasplaat al zo doodgeschreven was, als vondst vrij geniaal. De comic relief war FB het over heeft was er bij mij absoluut niet. Dat maakte het al bij al niet aangenamer om naar te kijken. Maar moet dat?

Je zit toch vooral naar Esther Gerritsen te luisteren. Wel leuk van vormgeving en zo, maar toch niet helemaal wat ik verwacht had.

Zij voldoet aan alle eisen om een door kunstliefhebbers gewaardeerde voorstelling te zijn. Voorspelbaar dus.
Gebracht door een generatie kunstenaars die ongeacht het genre (beeldende kunst, muziek, theater) zich erg bewust is van haar kunstenaarsschap en vandaaruit cool op het toneel staat, en zo de oude barrière tussen zaal en publiek in stand houdt en niet het lef heeft of in staat is deze extreem te vergroten of opzij te zetten. Interessant om over na te denken voor mij.
Absoluut zeer knap gecomponeerd, waarbij de muziek, het ritme, het samenbrengen van abstractie en concreetheid in performance waren wat ze volgens de normen van dit genre theater moesten zijn. Wat mij aan het denken zet over de verschillende generaties makers en het verloop van tijd cq het tijdsverschil tussen het vermoeden van wat men wil maken en het daadwerkelijk neerzetten van hun parel door een groep: als er al een andere generatie, een ander genre stilletjes aangeschreeuwd komt. Maar dan krijg je nog wel je Theaterfestivalprijs.
Ik heb gekregen wat ik vaag verwachtte, en dat zal menig theaterkijker blij maken.

Geweldig geestige verhandeling over 3 buitenaardse wezens die op zoek zijn naar een veertje in de volumeknop. Goed spel door Niek van der Horst en zijn collega’s. Prachtig Lijnenpatroon op de vloer en ook de schotten blijken zeer functioneel. Blijkbaar houden de beste makers voor jongeren juist geen rekening met wat er van hen verwacht wordt, maar doen ze waar het om gaat: theater maken!

Dit was niet leuk. zonder het verhaal van carmen te kennen zou het waarschijnlijk niet te volgen zijn, wie het wel kent zal een heleboel missen uit het oorspronkelijk prachtige verhaal. Veel toneel is er niet, slechts een hoop liedjes die het verhaal moeten dragen, jammer alleen dat vrijwel geen enkele speler zingen kan. Ook het dansen had beter uitbesteed kunnen worden. Laat acteurs alsjeblieft doen waar ze goed in zijn: toneelspelen. Helaas heeft Ivo ze daarvoor geen kans gegeven.