Je ex waarmee je ruzie hebt bellen over t geld dat je nog van hem/haar krijgt is nog veel leuker dan dit. Heb n hoop voorstellingen gezien; goeie EN slechte en deze steekt er met kop en schouders onderuit. gewoon SLECHT dus. t Moet niet makkelijk zijn om zo’n k*# voorstelling te maken; waarvoor hulde. Goedkoop, sneu, bijvoeglijke naamwoorden schieten tekort. Harmen Siezen gebruiken als deus ex machina om n pap van slecht uitgewerkte elementen bij elkaar te breien; ZWAK. Gelukkig heeft meneer van Dale daar een mooie oplossing voor gevonden. zoek maar op in je zakwoordenboek; “Rocky Horror Over the Rainbow”: “blijf thuis, musicalmensen kunnen misschien soms n aardig moppie zingen maar NIET acteren. en n licht- en decorontwerper die meer verstand van zaken hebben moeten er toch rondlopen. Script gratis bij pak huiswasmiddel”. kortom; auw, bulten en 6 tomaten maal 10000000000000000 . zelden met zoveel liefde n voorstelling genomineer voor gouden tomaat. publieksverlakkerij pur sang, mister Richard O’ Brien…SUE THEM

Goed gemaakte, pretentieuze maar onderhoudende VPRO-crap, deze documentaire. Hagiografisch en anekdotisch, met een fout soort nostalgie naar een theater dat nooit is geweest. Optreden van Gijs SvA en Pierre B is tenenkrommend. Het stuk over Actie Tomaat is dan ineens weer helder en ingehouden. Binnenkort op uw televisie; u bent gewaarschuwd.

Toch wel lieve voorstelling over olifanten. Het begint verwarrend, met een chaotisch verteld kinderverhaal, maar aan het eind breit Platel alle lijntjes mooi aan elkaar. Verder heeft het niet zoveel om het lijf, maar wat wil je van een voorstelling voor kleuters. Maar dan toch geselecteerd… Lastig.
Ik ben benieuwd hoe het dit soort voorstellingen gaat vergaan als jeugd- en volwassenenjury gefuseerd worden…

Minder goed dan een jaar geleden, maar nog steeds hilarisch. De Expo-zaal is te groot en alle doeken van de wereld helpen geen zier. Kwam moeizaam op gang, maar ging des te beter en smeuiger door. Tot diep in de nacht heeft men onder het genot van veel te veel drank nog de Paradox besproken. Zo zie ik dat graag, Vive la Discussion! Tomaat voor de Expo en de stoeltjes naast het kneuterige publieksopstellinkjes.

ik vond het een uiterst slechte uitvoering niks was goed

Indrukwekkende voorstelling waarin de waanzin, maar vooral de liefde waarmee die waanzin in dit geval wordt omringd, wordt verbeeld. Het verhaal van Lear en dat van een verwarde oude man zijn twee werkelijkheden die naast elkaar overeind blijven. Lear wordt omringd door narren, waarvan met name Wim Opbrouck erg geestig is. Maar wat het meest bijblijft is de ongelooflijk grote liefde van bijna alle personages voor de Lear-figuur. Indrukwekkend.

Prachtig, prachtig, prachtig. Wat een schitterende voorstelling. Een feest van herkenning, een aangenamen keenismaking. Een liedjesprogramma pur sang, zonder pretentie. Ik ben verliefd op Esmé Bos. Op haar stem dan. Gaat dat zien. Ik hoop dat het nog veel te zien zal zijn…

Deze passieloze Carmen is niet meer dan een veredelde schoolmusical, maar dan zo perfect uitgevoerd dat je niet kan genieten van het klungelige acteerwerk en de valse noten van middelbare scholieren, die hart en ziel aan een dergelijke voorstelling geven.
De blikken tomaten zijn voor de platte regie, het warrige kostuumontwerp en de kinderen voor kinderen liedjes. Het gewei is voor de acteurs, die zich te pletter werken om nog iets van deze voorstelling te maken, maar de kille regie geeft ze hier helaas geen ruimte voor. Heel erg slecht.

Het eerste half uur overheerst verwarring, de tekst raast voort, Sabri Saad El Hamus buitelt over zichzelf heen en kan het ook bijna niet bijhouden, ik wordt hijgend achtergelaten. Er is een koffer kwijt, Marjolijn is weg, en Yasser speelt Yasser, nee Arafat, nee Shylock. Genoeg stof voor drama, maar de lijn is mij volkomen duister. Licht komt in het tweede deel, als de kleedkamer wordt verlaten en de voorstelling komt tot de kern; een man die overal en altijd wordt buitengesloten. En als de laatste woorden klinken, die van Shylock, begrijp ik tot diep in mijn hart dat WRAAK inderdaad het enige mogelijke antwoord is. Wie geslagen wordt zal terugslaan. Helaas slaagt de voorstelling zich er niet in zich volledig te ontworstelen aan het eerste deel, waardoor bij mij toch zeer gemengde gevoelens achterblijven.

De tekst blijft nog steeds erg geestig. Het krijgt zelfs iets nostalgisch. Het gaat over een tijd waarin je politici er nog van kon verdenken bezig te zijn met een politiek spel, met gekonkel en lange termijn. Ger Thijs is natuurlijk geweldig, vooral zijn liefdesverklaringen zijn komisch. ‘t Kon nog scherper, maar ik vind het een prettig genre; de politieke farce. Ik ben voor meer.