Wat een merkwaardige avond was dit. Ik vond het een erg mooie, ontroerende voorstelling. Prachtig spel van Thomas Thieme, mooie gedachten over wat geheugen, logica en trouw is. Wat ziekte in een familie kan doen. De andere helft van de zaal had besloten dat ze naar een cabaret-voorstelling zaten te kijken en moesten om alles gieren van de lach. Komt dit door Jan Bijvoet en ‘De Krippel’, komt dit omdat het zaterdagavond was? ‘k Heb geen idee, maar het was niet mijn ideale publiek beste BV. Tomaten voor de lachers en voor die mobiel die maar af bleef gaan.

Hier wordt ik dus gewoon heel blij van. En dan kan het me niks schelen of de dramaturgie helder was, het spel inlevend, het decor inzicht biedend in de psychologie van de personages of de keuzes van de regisseur. Gewoon lekker kijken en klaar.
Het fijnste van Het Theaterfestival, maar dat zal wel ijdele hoop zijn zekers?

Gezocht: ideaal publiek. Ingangseis: grondige kennis van het begeleidende boekje (een snelle Beckermann-analyse is niet voldoende!); perfect Nederlands-, Duits- en Franstalig; in het bezit van een grondige behoefte aan kontenknijperij; schuwt niet het experiment; kan zonder helderheid; woonachtig in Vlaanderen, Nederland of Duitsland (vergroot het afzetgebied en biedt tevens de mogelijkheid subsidies aan te vragen bij meerdere ministeries); voorliefde voor plastic flora is een pré.

In het Schaep met de 5 pooten worden we mee terug genomen in de tijd. Naast Marjan Luif speelt Ellen Pieters een geweldige rol als personage Lena. Zonder over de kop te gaan weet zij precies de juiste snaar te raken. Ook de door haar prachtig gezongen liedjes (‘Zeg maar dag met je handje’) doen menigeen stil vallen.
We hopen haar snel terug te zien in weer een ander stuk. Want van deze actrice, die ook te zien was in Kopspijkers als Maxima etc., willen we nog heel veel horen!

Authentiek; wat een theaterpersoonlijkheid; op het puntje van mijn stoel, de gehele avond. Dankjewel en veel succes

Vanavond een geweldige voorstelling van Ricky Koole gezien/gehoord: we hebben genoten: heel veel dank en ga er vooral mee door, Ricky plus band! we hebben er verder geen woorden voor, wachten op de volgende keer!!

Het probleem bij deze vorstelling is eigenlijk heel eenvoudig: enscenering en tekst liggen zover uit elkaar dat volkomen onduidelijk is waar het nu eigenlijk over gaat. De voorstelling mist de structuur, focus en richting die de tekst duidelijk wel in zich heeft. In plaats daarvan: veel uitvergroot spel, dansjes, muziekjes, liedjes. Dat alles op een energie. En dat is saai.

Tja, de naam is op zich al bijna een geweitje waard. en het is altijd leuk om mensen creatief te horen fulmineren tegen de “hedendaagse werkelijkheid” (zo had ik er zelf nog nooit aan gedacht om mijn lichaamssappen in een pinautomaat te laten vloeien, of bij de kassa van de a.h. de bonuskaart te hanteren voor het doorsnijden van mijn polsen). een tweede geweitje voor guido kleene. goed, functioneel naakt wil ik het niet noemen, maar hij zat tenminste wel erg mooi met klei te spelen, en dan mag het wel weer. bovendien was hij een welkome afwisseling tegenover de rot hans man in ‘t veld; voor hans dus een blik tomaten. moet je ook maar niet zo overdreven je spel tonen. tenslotte nog een geweitje voor het decor en helaas een flink blik tomaten (liever een tros eigenlijk) voor het “vergroningen” van het stuk: wat doen het noorderplantsoen, de martinitoren en de klei van flokstra in deze voorstelling? het publiek vond het geweldig, maar ja. eigenlijk zou dat gewoon een eigen blik tomaten moeten krijgen.

Tekst van Esther Gerritsen begint sterk, maar halverwege lijkt het alsof ze ermee klaar was. Tweede helft is dan ook nogal voorspelbaar en netjes. Verder vond ik dat er nogal naar geacteerd werd, maar dat zal wel een keuze geweest zijn. Fijne muziek, dat wel.

Een van de knapste, intelligentste, gevoeligste en geestigste voorstellingen die ik ooit heb gezien. Heerlijk verbaal toneel; de woorden prachtig, vaak onverschillig uitgesproken. Geen moment bombastisch, vermanend of op een andere manier voor de hand liggend.
Vaardig, aangrijpend en soms zo akelig dat je er een wee gevoel in je kruis van krijgt.
Geweien voor acteerprestaties, tekst, ritme, het gedane huiswerk en voor de glasplaat die niet omviel en het pistool dat niet afging.