Goed, goed, dit is cabaret, en dus mag het eigenlijk niet op Moose. Toch wil ik iedereen Thomas van Luyn aanraden. Misschien omdat het hem als eerste in mijn leven gelukt is om in het cabaret een ‘gevoelig moment’ te maken waar ik niet meteen van over mijn nek ging. Meestal zijn gevoelige momenten namelijk a la Youp doorspekt met verontwaardiging en tenenkrommende gelijkhebberigheid. Of het is een liedje over de oma van de cabaretier, vol van valse vertedering en ‘wat vliegt de tijd’-achtigheid. Van Luyn maakt daarentegen een ECHT persoonlijk stukje, van het hartverscheurende soort. En toen moesten we ineens allemaal huilen.

Afgelopen zondag was de voorstelling niet zoals in de andere recensie staat. Vandaar dat ik schrijf. De enscenering lag juist helemaal niet ver van de tekst. En het had zeer zeker richting en structuur. Alleen waar het stuk over gaat is alles behalve leuk. Het greep mij en mijn vrienden zeer aan. Ik begrijp die oppervlakkige andere recensie dan ook niet. Er zit zoveel in dit stuk en de inhoud daarvan is naar, dat ik bijna liever had gehad dat ik het niet gezien had.
Kritiek? Soms misschien iets teveel. maar volgens mij heb je dat nodig juist tegenover de zwaarte van de inhoud. Kortom, een tomaatje voor de ellendige rotzooi en vijf geweitjes voor de personages op de vloer!

Meisje van 8 jaar in het publiek (dat voor de rest uit volwassenen bestond) begreep er niets van. Flats waren mooi ingericht.

Tja, ik weet het niet, het voelt niet goed. Eenkindervoorstelling voor volwassenen en dan dat op-excursie-in-de-Bijlmer-gevoel. Mensen die hun best doen plat te praten en dat dan educatief. Nee. Maar wel prachtig ingericht dus toch een geweitje.

Briljant idee, doordacht uitgevoerd.

Wat een stom idee om deze voorstelling in de Stadsschouwburg Amsterdam neer te zetten! Zeker een leuk grapje over lage en hogere cultuur ofzo. Het schijnt de hit van de Parade te zijn geweest, maar ik vond het erg ouwbollig. Flauw en met weinig kloten. Doe het dan echt bloot.

Prachtige voorstelling, traditioneel teksttoneel in de goede zin des woords, zonder een moment oubollig te worden. Schitterend gespeeld, met name door een verrukkelijke Warre Borgmans, met zeer veel liefde geregisseerd en de complete vier uur die het duurt boeiend. Wat een mooie avond! Ik hoop op nog meer van dit moois dit seizoen.

Ik las net dat deze voorstelling de Grote Theaterfestivalprijs heeft gewonnen. Bijzondere keuze, wel leuk dat een kindervoorstelling gewonnen heeft (wat zegt dit over de staat van het theater voor volwassenen?!?). Ik heb deze voorstelling alweer bijna een jaar geleden gezien in Brussel, in een koud, klein theater op houten banken, tussen heel veel kindertjes van 4 à 5 jaar en het was geweldig. Kindervoorstellingen moeten kinderen aanspreken en dat deed deze voorstelling. Ik heb er als volwassene ook erg van genoten.

Veel van de hilariteit van de pies- en poephumor ging verloren in een zaal vol volwassen. Maar er was des te meer ontzag voor de poppen waar Mathieu Güthschmidt zich met alle liefde door laat wegspelen. Decor en soundtrack hadden iets te veel gedoe, waardoor het soms wat flodderig was. Maar verhaal was glashelder en tja die poppen, die zijn echt geweldig.

Wat een lieve en mooie voorstelling. Vormgeving en regie halen het maximale uit het draaischijf-toneel. Met zeer veel liefde voor detail (de geur van uien en worteltjes die uit de kokende pannetjes de zaal in drijft) en gevoel voor wat al honderd jaar werkt in het theater. Een heerlijke ‘Jan Klaasen achter je’-voorstelling, die ook nog over iets gaat. En dat voor best wel kleine kinderen. Erg goed.