Leuk: jonge Vlaamse acteurs, een en-ronde opstelling (lekker de rest van het publiek bespieden) en een mooi decor met fijne lichteffecten.
Stom: het stuk (met het thema: liefde, het gaat eigenlijk altijd mis) en de vorm (niemand is echt een personage, men wisselt voortdurend van rol, maar ook die rollen zijn niet eenduidig, waardoor je je met niemand kunt identificeren).

Voor wie het nog niet weet: De la guarda is een ‘wervelende show’ waarbij Argentijnen aan touwen over het publiek heenvliegen. De Argentijnen zijn allemaal knap en afgetraind, en als je geluk hebt word je uit het publiek opgepakt en mee de lucht in genomen. Ik werd ondanks serieuze bedenkingen (te commercieel, te gelikt) toch meegesleept, en stond ook te juichen en te klappen en te dansen. Je staat er middenin, en dat werkt heel goed. Naast het opzwepende element is de voorstelling visueel ook erg mooi. Het tomaatje is voor het volgende: aan het einde gingen ze heel erg het publiek slijmen, dat we zo’n wonderful crowd waren. Toen dacht ik: jaaaja, dat zeggen jullie natuurlijk tegen iedereen.

Een tegengeluid, omdat ik zag dat er op Moose gekatzwijmeld werd over Kees Torn: Het viel mij nogal tegen, terwijl ik me al minstens een jaar aan het verheugen was. Kees Torn kan heel mooi piano spelen, en schijnt daar vroeger ook veel gedaan mee te hebben. In ‘In de Gloria’ maakt Torn flauwe grappen, en heeft hij een te obvious rode draad (drankgebruik), die er te geroutineerd uitkomt. Ja, ja, we weten nu wel dat je van whiskey houdt! Het publiek behalve ik smulde. Geweitje krijgt hij voor de mooie begeleiding van lelijk gezongen liedjes, en voor een paar mooie ‘oprechte’ (oprechte excuses voor het gebruik van het woord oprecht) gedachtenspinsels: ‘Drank maakt meer kapot dan je lief is, maar men vergeet wel eens dat de liefde meer kapot maakt dan tegenop te drinken is.’

Ik vond dit helemaal niet zo’n slechte voorstelling. De acteurs toonden enorme inzet. Ook al ging er het nodige fout, met name met Roeland Fernhouts broek. De muziek was leuk en aanstekelijk en het geheel was geen seconde vervelend, wat meer is dan je tegenwoordig van de meeste stukken kunt zeggen. De enige tomaat is voor de soms wel erg simpele teksten.

We hadden ons zo verheugd op de door Marian Buijs in de Volkskrant aangeprezen reprise.
Wat een sof. Houterig gestamel van het type Snip en Snap, maar dan onprofessioneel. Alle spanning die in de tekst aanwezig is, ontbreekt door het oeverloos gebrabbel van de acteurs. Dat kan toch wel anders.
We zijn - met meerderen - in de pauze vertrokken. Kosten bijna 100 gulden, inclusief reiskosten vanuit Breukelen.

Onzin op grote schaal. Eurosoep. Pretentieus gewouwel. King Lear is king Lear en dit geëxperimenteer met grapkens en grollekens, een liedje hier een danske daar draagt heus niet bij tot het “schrijnend” resultaat waar hier zo graag mee wordt gekokketeerd. Perceval recycleert truuks die hij jaren geleden met de Blauwe Maandag Cie meesterlijk hanteerde dankzij de acteurs. Nu zien we slechts kopieën van de meesters van weleer.

Er waren eens twee actrices en een acteurs, die hun sporen best wel verdiend hadden. Gouden Plakken en dat soort dingen. Zij dachten: ‘Weet je wat? We vragen een overschatte schrijfster om voor ons een stuk te schrijven. En niemand hoeft erachter te komen waar het over gaat. Als het maar lekker onduidelijk is, en quasi poëtisch.’ Nou, dat kwam goed uit. Wanda Reisel was bereid, en voldeed helemaal aan hun verwachtingen. Het was zelfs nog onbegrijpelijker dan ze hadden gehoopt, en het ging ook nog eens over je plas ophouden en neuken met een hondje. Enig! ‘Weet je wat? We doen ook nog een soort kroontje op. Dan zijn we net engelen in een niemandsland. Dat maakt het ook lekker pretentieus!’ Alleen jammer dat er ook nog publiek komt kijken. Maar ze navelstaarden nog lang en ongelukkig.

Deze voorstelling moet op een misverstand berusten. Wat een abominabele tekst, wat een afgrijselijk slecht stuk over oorlog en dat soort dingen. Het zou ons naar de keel moeten grijpen, maar ik voelde alleen maar walging. Twee mannen die alle cliché’s over soldaten en strijd op een hoop gooien. Aleen Barry Atsma doet nog een beetje zijn best, maar het is paarlen voor de zwijnen. Erg, erg en nog eens erg. Als dieptepunt noem ik nog de acteur die ‘live’ over een kabouter heen staat te pissen. Moet dit shockeren? Arm personeel dat alles weer op moet ruimen. Wil je iets beweren over dit soort gruwelijkheden, schrijf dan een beter stuk. CNN gaat tenminste nog ergens over. Als dit de opvolger moet zijn van Carroussel hou ik m’n hart vast en kan de subsidie wat mij betreft nu al ingetrokken.

Een nieuw gezelschap…vers van de Amsterdamse Theaterschool! Ze presenteren zichzelf aan de hand van de voorstellingen die ze de afgelopen jaren hebben gespeeld…goed idee! Het zijn alledrie voorstellingen waar je niet zomaar een oordeel over kan hebben; je moet ze laten bezinken en erover nadenken. Ze blijven in je hoofd zitten. Knap acteerwerk en goede regie..kortom een veelbelovende start! Na het zien van voorstellingen uit hun verleden ben ik erg benieuwd naar de toekomst…

wat een leuke en goeie voorstelling. Je moet er wel voor naar Groningen maar je krijgt er wel wat voor terug. goed spel en geweldige special effects. De gekte van terroristen word geweldig weer gegeven en je gaat zelf mee in de rare denkwereld van de personages. ijskoud word je als er op een gegeven moment in lijken word gezaagt als of het klussen met kijkers is. helemaal goed ga door zo daar in groningen.