“Sterf proper, denk aan de volgende…”

Deze boeiende voorstelling werd gespeeld door Monique Kuijpers en Reinout Bussemaker. De laatste verving op voortreffelijke en innemende wijze Tine Joustra, die immers in blijde verwachting is; een ware tour de force, want tekst en (samen)spel zijn behoorlijk complex. Het zou evenwel leiden tot een ónbedoeld mooi einde…

Hoe de inhoud te omschrijven, waarbij het ontluiken van een literair genie causaal wordt teruggevoerd naar het meedogenloze dodelijke schot dat de jonge William lost op een prachtig damhert? Waarbij de tegenstrijdigheden in Shakespeare’s werk worden verklaard met behulp van de paradoxale bilocatie van een quantumdeeltje? Waarbij een anachronistische confrontatie plaatsvindt tussen een moderne William en Anna en de klassieke Shakespeare en Hathaway? Het publiek is verzameld rondom het sterfbed van Shakespeare. Ofwel, het sterfbed van de ‘oude liefde’. Maar vrees niet voor haar lot, want elders wordt zij weer in een nieuwe gestalte geboren; de liefde dient zich enkel hóógnodig te vernieuwen (getuige het weinig tot de romantische verbeelding sprekende ruwe baltsgedrag tussen William en Anna):

“Sterf proper, denk aan de volgende…”

Aan het einde ontstond een curieus moment. De allerlaatste zin leidde bij Bussemaker tot een verspreking die hem bruut uit zijn rol trok. Hij lachtte in ongeloof, schudde zijn hoofd eens en corrigeerde zichzelf. Je hoorde het kraken in zijn hoofd ‘Waarom nu die láátste zin?’. Maar het mooie is, en dit pleit voor de uitstekende voorstelling, op de een of andere manier kon het gewoon; de verspreking was dan ook van een uitzonderlijk mooie en passende kwaliteit:

“Leef proper, sterf…”