Beetje een doorsnee-Growingup-voorstelling: leuke acteurs en een script met een paar aardige ideeën, maar te vlak om lang te boeien. Het lijkt wel Prozac-toneel; geen dieptepunten, maar ook geen echt drama. Dus moet de toeschouwer het doen met een aardig decor (ook een first voor Growingup ;-) en een vers geruimde kip. O ja, en muziek. Die was nogal in-your-face, dus daar moet je dan ook wat van vinden. Maar wat?

Ja, een klucht. Dat moet je toch ook eens gezien hebben. De klucht is eigenlijk een heel filosofisch genre. Lachen tegen de pure wanhoop op. Zo mooi werd het niet tijdens deze matinee, maar ik moest toch af en toe schateren. Plot dit keer niet met deuren, maar met naamsverwisselingen en twee koffertjes. Haha.

Intelligente deconstructie van het begrip inburgeringscursus. Goeie zet om de moeders van de actrices op het toneel te zetten; ze zeggen niets, maar geven gewicht aan de ‘lessen’. Bovendien herken ze op de vakantiekiekjes die op het achterdoek worden geprojecteerd. Daardoor zie je ineens hoe groot de wereld van de immigrant eigenlijk is: Eurodisney past gemakkelijk naast Istanbul. Daarmee is de voorstelling een mooi commentaar op het provincialisme waarmee het Nederlandse integratie-‘debat’ doortrokken is. Jammer dat de voorstelling leed onder technische mankementen. Maar het stof tot nadenken blijft wel hangen.

Kleine voorstelling over grote gebouwen. Seabra wil zijn wolkenkrabbers en vliegtuigen terughebben van de terroristen en protesteert tegen de besmetting van beelden die eigenlijk heel mooi zijn. Persoonlijk verhaal, helder verteld.
Gelukkig wordt 911 niet het door Seabra gevreesde eind van het futurisme: ik heb begrepen dat er op de plaats van het WTC iets nog veel hogers gebouwd gaat worden. En dat is natuurlijk de enige oplossing.

Sympathiek idee, beetje slordig uitgevoerd. De voorstelling bestaat uit losse scenes naar aanleiding van het mijnwerkersleven in Limburg. Sommige stukjes hebben tekst, die zijn heel mooi. Soms moet er op de grond liggend stuk mijnwerkers-choreografie worden uitgevoerd. Dan wordt het een beetje Village People. Het geheel mist vaart en sommige stukken (de lift) worden net te vaak herhaald. De muziek (van Wim Conradi) is erg goed; dat het lawaaiig was in die mijnen is goed overgekomen ;-)

Wat moet een gezelschap dat in het theater iets wil zeggen over de wereld om ons heen met een 2500 jaar oude tekst die voor een aanzienlijk deel uit opsommingen van legerleiders en slagvelden bestaat? De verwijzingen, naar 911, naar WOII en de rakettencrisis zijn plat en gewild (vooral de affiche vind ik eigenlijk niet kunnen) en maskeren een gebrek aan inhoud.
Wel een geweitje, hoor. De spelers kunnen wel wat (al hadden ze hier en daar wel wat in toom gehouden mogen worden) en dat in de beginscene het stuk licht Discordiaans wordt ingeleid vond ik leuk.

Zit je nou naar een voorstelling of naar een herkansing te kijken? Lastig. Als voorstelling vond ik het maar half geslaagd. Mooi decor, wisselend spel, af en toe best saai. Als herkansing vond ik het maar half geslaagd. De tekst is best goed, maar Doesburg maakt het niet zo onontkoombaar dat het belang er vanaf spettert. Kortom: goed dat het gespeeld is. Het wachten is nu op nog een uitvoering, zodat het weer een gewoon stuk kan worden.

Weliswaar moeilijk en afstandelijk, maar toch erg mooi. Decor van het jaar! Mooi geacteerd door verrassende combinatie acteurs. Het probleem zit ‘m vooral in de tekst, die aarzelt tussen huiskamerdrama en tragedie van mythische proporties. De regie kiest voor het laatste, waardoor ik het op het eind wel een heel onbenullig verhaaltje vond. Gelukkig kan ik dit seizoen heel veel van Van den Boogaard zien; kijken of het aan hem ligt.

Tekst van Esther Gerritsen begint sterk, maar halverwege lijkt het alsof ze ermee klaar was. Tweede helft is dan ook nogal voorspelbaar en netjes. Verder vond ik dat er nogal naar geacteerd werd, maar dat zal wel een keuze geweest zijn. Fijne muziek, dat wel.

Goed gemaakte, pretentieuze maar onderhoudende VPRO-crap, deze documentaire. Hagiografisch en anekdotisch, met een fout soort nostalgie naar een theater dat nooit is geweest. Optreden van Gijs SvA en Pierre B is tenenkrommend. Het stuk over Actie Tomaat is dan ineens weer helder en ingehouden. Binnenkort op uw televisie; u bent gewaarschuwd.