Wanneer de regisseur vooraf zegt dat hij de dag daarvoor het tweede bedrijf heeft omgegooid en de spelers dus ws. met tekst in de hand spelen, ontstaat er iets raars bij ons: alles kan dus blijkbaar ter discussie worden gesteld. En het is een absolute broddellap, die tekst, het stuk. Maar wel een heel intelligente en speelse en (bij vlagen)grappige broddellap en verdomd gelaagd. Eerste gewei. (Hoewel er wel meer gekozen mag worden tussen naturel en vet komediespel. Het was nu nog een beetje van allebei niks)Gedeelte voor de pauze was lang (hele voorstelling lang, te lang? ja, zeker) maar wel degelijk intrigerend. Met name de lijn van de ‘schrijver’ is heel spannend en herkenbaar, en érg érg mooi gespeeld door Ad Knippels. Tweede gewei voor hem. De rest van de cast is ook aantrekkelijk, bij vlagen virtuoos, af en toe niet te snappen (ligt aan het stuk). Maar het blijft wel aardig goed ensemblespel. Derde gewei. Na de pauze ontspoort het geheel. Ik en mijn vriendin konden het niet meer volgen. Het lijkt er niet meer toe te doen wat volgorde is, welke realiteit er gehanteerd wordt en alle begrip (en interesse) verdwijnt bij ons. Eerste tomaat. Vooral het feit dat de schrijver gewoon niet meer meedoet (ja, inhoudelijk te verklaren, voor de voorstelling (voor mij) tamelijk dodelijk, er blijven ‘toneelwetten’ gelden, toch…?) vond ik jammer en zelfs storend. Er is namelijk geen andere identificatiepunt voorhanden. Prima, er mag best gespeeld worden met die verscheidenheid aan lagen en laat dat brein maar knisperen, maar hij was het meest interessante personage wat er rondliep. Dus voor het stranden van de inhoudelijkheid, en de overbodige lijn van de rechercheur de tweede tomaat. Ik ga zéker over een week of drie, vier nog een keer kijken, want het is een heel interessant gegeven en beter toneel dan ik doorsnee zie, maar ik ben benieuwd of de haken en ogen eruit gesneden (kunnen) worden. Ik hoop het! Beetje makkelijker maken mag hoor…!

Nou, een echte Strauss. De generale weliswaar, maar het is een boeiende ervaring. Een gewei voor de zangeres die de Marshallin deed. Wat een gratie, kwaliteit, schoonheid. Tweede gewei voor Srauss, muziek van een ‘Vier Letzte Lieder’-achtige pracht én voor het orkest was fabuleus speelde. Derde gewei voor de ingetogen vormgeving en het spel. Ook drakerig en over the top, maar dan als keuze. Smaakvol en elegant gedaan. De tomaat voor alle andere dingen: kan er geen 1,5 uur uit? Zijn er niet te veel cliché’s? Ach, hoewel ik soms in slaap sukkelde (te lang en iets teveel wijn vooraf) toch heel mooie. Zéker nu ik de CD thuis luister. Beeld- en beeldschone muziek hoor. Doei

Het komt niet vaak voor dat hier de voorstellingen van ‘Joop’ gerecenseerd worden, maar ik wil dat Mamma Mia onder de aandacht komt. Want het is namelijk B R I L J A N T A M U S E M E N T ! Alles is voorgekookt en bedacht, overgeproduceerd en gelikt en het is een kopie van de Engelse versie, so be it! Het is topklasse. Alles. De zang, het spel, de lichtheid en humor, erg mooie ontroerende momenten en heel erg hard gelachen, het decor en de kostuums, het licht, de backings- en kleine rollen. De twee vriendinnen van Donna. Waar komen die actrices vandaan? Komediespel in optima forma. En natuurlijk tientallen liedjes die je allemaal kent, met Nederlandse teksten en dat was prima te doen. Vermaak dus voor iedereen, ja… en iedereen zat er en genoot! Wat geweldig om al die mensen gelukkig de zaal uit te zien komen. En ik wil niks horen over ‘achterdeurtjes’ en wat er toch allemaal wel of niet bij die commercielen en ‘het Nieuwe de la Mar’. Dat staat er los van. (Vreselijk, als die man dat theater in handen krijgt, maar ja, Belliot zit in het achterste van Joop en vice versa) Kan me niet schelen, ik heb sinds lang niet meer zo’n te gekke avond in een zaaltje gezeten. (Nou ja, zaal!) Dus als ik meer geweien had mogen inzetten waren ze wel op 12 uitgekomen. Bravo, bravo, bravo…

Tja, allereerst is het geen gangbaar gegeven, weinig theatraal zelfs, stilstaand dramatisch, maar toch wel weer heel intrigerend. Ik weet niks van Poncke Prinsen, en vond dat een nadeel, want er wordt in de geabstraheerde geconstrueerde (knappe) tekst toch wel gesuggereerd dat het een alom bekend iets is… had ik last van. Verder zijn de acteurs echt heel erg goed, wat een genot om naar te kijken, maar inhoudelijk hield ik het niet vol, behalve de prettige relativering aan het eind die weer net die draai meegaf… maar ja, wat is dan een ‘eindoordeel’? Voor de poging, het gegeven, de tekst (samen) een gewei, voor de acteurs een gewei en toch een tomaat voor het ondoorgrondelijke van het geheel… ik was intellectueel geprikkeld maar nergens emotioneel geraakt, en dat vin’k toch wel prettiger… laat ik maar zuinig zijn in de waardering en ze in woorden een compliment meegeven…

Aangestoken door de goed geoliede publiciteitsmachine en een enerverend optreden bij Barend en van Dorp (en twee eerdere shows in het theater, die te gek waren) besloten we te gaan. Al op voorhand gierend uitverkocht, dus in november nog een kaartje voor januari bemachtigd. Mijn God, waren we maar thuisgebleven. De recensies waren niet al te enthousiast, maar ja, hoe vaak slaan recensies niet de plank mis…? Nou, hier zijn ze nog mild gebleven. De uitkomst is een tenenkrommende avond. De setting is een schoolavond in een aula en de ‘artiesten’ wilden wel eens ongebreideld ‘lol maken’. Nou, prima Brigitte en meneer Klundert, maar als dit jullie manier van lol is dan worden jullie definitief bijgezet bij de ondergrens van het amusement. Platte, clichévolle teksten, langdradige nummers, slechte muziek, onverstaanbare liedjes. In een woord: BAH. Oh, en we hebben best gelachen, soms. Om de lerares Nederlands. Da’s onvervalst Kaandorp-amusement, daar komen we voor. Maar de rest? (Vooruit, ‘Non, je ne regrette rien’ had ook nog wel enig niveau) Toen de ‘directeur’ van de Christelijke school ineens ‘bekende’ dat hij ‘praktiserend homosexueel’ was en toen hij (verdomd, mijn angstige vermoeden bleek, (natuurlijk, zo gaat dat bij plat) waar) opkwam in een Leernichten-outfit mét blote billen en de zaal explodeerde van het lachen krimpte mijn maag ineen en dacht ik: weg! Walgelijke humor. Waarom toch? Wat een niveau? Zijn wij debiel met z’n allen? Ik vrees van wel, want de zaal vrat het! (Plien en Bianca gezien op teevee? Net zo erg. Is dat wat (een deel) van het cabaret tegenwoordig inhoudt? Gemakzuchtig, laag, cliché, plat, goedkoop? Gelukkig zijn de Theo Maassens van deze wereld er nog…). Toen we bij het applaus de zaal uitliepen merkte het barpersoneel op: ‘Maar er komt nog een toegift hoor.’ Ja, vast. Maar dààr hadden we écht geen zin meer in. Voor mij de abslouut slechtste (ik weet het, niet echt toneel) voorstelling sinds tijden!

Inderdaad, wat een uiterst uiteenlopende recensies, en ik vind ook dat ‘ga niet naar Samson’ als kop echt niet kan! Dit gaat objectiviteit ver te boven. Ik vond de regie ook niet goed. Het hinkt op teveel uiterlijkheden… Carnavalsliedje? Maskers op! Strandscène? Badpakken! Discotheek? Zogenaamd hippe outfits… geen eenheid, geen stijl, geen keuze… dus voor regie en vormgeving twee tomaten… maar het koor was echt heel heel goed en het orkest ook enorm op dreef, twee geweien. Muzikaal meer dan geslaagd. Ook zangtechnisch trouwens, mooie stemmen, diep en ‘vol’ gezongen (en geacteerd, kan ik niet ontkennen) maar qua enscenering zeer zeer matig. Prima om weg te blijven van de schrijnende actualiteit, maar mag ik iets meer visie zien de volgende keer…?

Erg wisselend in wat ik er van vind. Het duurde véél te lang voor het stuk op de rails stond, eerste tomaat. Vervolgens werd er voor mijn gevoel veel te afstandelijk gespeeld vanuit de personages. Motieven verdwenen daardoor te veel onder het vloerkleed, tweede tomaat. Man-vrouwverhoudingen… Tja. Hoeveel cliché-vorming kan een mens verdragen. Derde tomaat. Een prachtig toneelbeeld (mn. het glazen huis) wat het slot adembenemend maakt. Stilering die ineens helemaal klopt, eerste gewei. Hans Kesting die steeds inhoudelijker speelt met souplesse en kracht én ontroering, tweede gewei. Maar als optelsom: te wisselend om het een goeie voorstelling te vinden.

Ik vind het heel wat dat mij weer een Griek wordt voorgeschoteld en ik krijg inzicht in het verhaal, het wordt helder verteld. Ja hoor, misschien wat langdradig, de kostuums niet echt evenwichtig (beetje gewild reactionair), niet alle actrices overtuigden me, maar zeker Ria Eimers vond ik fe-no-me-naal spelen. De traagheid heeft me nergens opgebroken. Gewoon, weer een avond helder toneel, geen kunstzinnig gedoe, misschien iets te weinig visie, maar desalniettemin is mijn eindoordeel erg positief.