Aangestoken door de goed geoliede publiciteitsmachine en een enerverend optreden bij Barend en van Dorp (en twee eerdere shows in het theater, die te gek waren) besloten we te gaan. Al op voorhand gierend uitverkocht, dus in november nog een kaartje voor januari bemachtigd. Mijn God, waren we maar thuisgebleven. De recensies waren niet al te enthousiast, maar ja, hoe vaak slaan recensies niet de plank mis…? Nou, hier zijn ze nog mild gebleven. De uitkomst is een tenenkrommende avond. De setting is een schoolavond in een aula en de ‘artiesten’ wilden wel eens ongebreideld ‘lol maken’. Nou, prima Brigitte en meneer Klundert, maar als dit jullie manier van lol is dan worden jullie definitief bijgezet bij de ondergrens van het amusement. Platte, clichévolle teksten, langdradige nummers, slechte muziek, onverstaanbare liedjes. In een woord: BAH. Oh, en we hebben best gelachen, soms. Om de lerares Nederlands. Da’s onvervalst Kaandorp-amusement, daar komen we voor. Maar de rest? (Vooruit, ‘Non, je ne regrette rien’ had ook nog wel enig niveau) Toen de ‘directeur’ van de Christelijke school ineens ‘bekende’ dat hij ‘praktiserend homosexueel’ was en toen hij (verdomd, mijn angstige vermoeden bleek, (natuurlijk, zo gaat dat bij plat) waar) opkwam in een Leernichten-outfit mét blote billen en de zaal explodeerde van het lachen krimpte mijn maag ineen en dacht ik: weg! Walgelijke humor. Waarom toch? Wat een niveau? Zijn wij debiel met z’n allen? Ik vrees van wel, want de zaal vrat het! (Plien en Bianca gezien op teevee? Net zo erg. Is dat wat (een deel) van het cabaret tegenwoordig inhoudt? Gemakzuchtig, laag, cliché, plat, goedkoop? Gelukkig zijn de Theo Maassens van deze wereld er nog…). Toen we bij het applaus de zaal uitliepen merkte het barpersoneel op: ‘Maar er komt nog een toegift hoor.’ Ja, vast. Maar dààr hadden we écht geen zin meer in. Voor mij de abslouut slechtste (ik weet het, niet echt toneel) voorstelling sinds tijden!