Alweer zo’n vreselijk leuke voorstelling van Cie. de Koe. Twee jonge acteurs, tafels met kamerplanten, bureaulampen- en stoelen, onaangeroerde flessen wijn en het geluid van plenzende regen. Een prachtdecor voor een goede portie weltschmerz. Maar de twee goede vrienden die aanvankelijk hun smarten delen blijken van het lijden een heftige onderlinge competitie te maken. Een bijzonder geestige strijd waarin goddank ruimte blijft voor ontroering. De gesproken versie van “Laat me niet alleen” werd prachtig gebracht. Een vrouw… Ja, een vrouw zou de mannen van de ondergang kunnen redden. Maar ze is als Godot…
Het tomaatje gaat naar de zéér grote overeenkomst in speelstijl, intensiteit en dictie tussen de jonge acteurs en hun grootvaders van Stan en Cie. de Koe. Op meer dan één moment werd ik als het ware teruggeflitst naar vandeneedevandeschrijvervandekoningendiderot (Stan, Discordia en De Koe)waarin onder andere de fantastische terugkerende uitroep “Mask-of-faceeeeeesssss” mij deed schuddebuiken…
Ik hoop daarom dat Stefaan Van Brabant en Nico Storm zichzelf zodanig weten te ontwikkelen dat hun meesters onzichtbaar worden, met behoud van kwaliteit en onmiskenbaar (spel-)plezier.

Niet verwacht dat Miriam ooit nog een avondvullende ‘bestaande’ tekst zou regisseren. ‘Dat stuk met Strindberg’s Piemel’ is een vreemd biografisch stuk over de wel erg onaardige Strindberg zelf. Maar hoe vreselijk de man ook moet zijn geweest, in deze voorstelling krijg ik toch sympathie voor de beste man. En dat is te danken aan de kleuren en lagen die Olav Pieters zijn personage weet te geven. Ook de komische timing, het ‘vette’ spel en de mimiek van Alwin Pulickx zijn heerlijk om naar te kijken. De dames winnen inhoudelijk (en Sofie Knijff en Lotte Proot spelen met verve) maar de mannen zijn als inhoudelijke verliezers mijn winnaars van de avond. ‘Géwoon’ weer eens een mooi rond verhaal met veel plezier èn techniek gespeeld. Fijn. Een klein blikje tomatenpuree voor de wel bijzonder karige vormgeving. Die botst mijns inziens met de speelstijl.

Het lelijke jonge eendje; wie kent het verhaal niet? (en wie voelt zich niet op een of andere manier nauw verbonden met het eeuwige schoonheids-thema?) Het sprookje werd prachtig, verteld door actrice Anna Boelens. De video aan haar voeten bracht mij eerst even in verwarring, vandaar het kleine blikje. Onnodig, dacht ik in eerste instantie. Maar al snel komen beeld en tekst samen. Het licht-cynische einde is een absolute, frisse verrassing. Een waar sprookje dus.