Alweer zo’n vreselijk leuke voorstelling van Cie. de Koe. Twee jonge acteurs, tafels met kamerplanten, bureaulampen- en stoelen, onaangeroerde flessen wijn en het geluid van plenzende regen. Een prachtdecor voor een goede portie weltschmerz. Maar de twee goede vrienden die aanvankelijk hun smarten delen blijken van het lijden een heftige onderlinge competitie te maken. Een bijzonder geestige strijd waarin goddank ruimte blijft voor ontroering. De gesproken versie van “Laat me niet alleen” werd prachtig gebracht. Een vrouw… Ja, een vrouw zou de mannen van de ondergang kunnen redden. Maar ze is als Godot…
Het tomaatje gaat naar de zéér grote overeenkomst in speelstijl, intensiteit en dictie tussen de jonge acteurs en hun grootvaders van Stan en Cie. de Koe. Op meer dan één moment werd ik als het ware teruggeflitst naar vandeneedevandeschrijvervandekoningendiderot (Stan, Discordia en De Koe)waarin onder andere de fantastische terugkerende uitroep “Mask-of-faceeeeeesssss” mij deed schuddebuiken…
Ik hoop daarom dat Stefaan Van Brabant en Nico Storm zichzelf zodanig weten te ontwikkelen dat hun meesters onzichtbaar worden, met behoud van kwaliteit en onmiskenbaar (spel-)plezier.

Eergisteren zag ik in de Brakke Grond in Amsterdam een ondraaglijk mooie voorstelling, die me sindsdien niet meer loslaat. In deze meesterlijke voorstelling van De Koe spelen Nico Storm en Stefaan Van Brabant op een briljante, ontroerende en zeer amusante manier. Heel herkenbaar, heel breekbaar, heel pijnlijk. Nico (of was het Stefaan?) die ‘Laat me niet alleen’ declameert, bezorgde me kippenvel, en zo waren er nog meer momenten. Deze twee knappe acteurs (die het zelf geschreven hebben, hoorde ik) hebben me zeer diep geraakt.
Een absolute aanrader: ze spelen nog in Eindhoven (25 november) en in Groningen (23 november)! Op het einde had ik een krop in de keel en pijn aan m’n lachspieren. (Saskia De Groot)

Groots en meeslepend zullen ze leven, deze twee hemelbestormers. De wereld zal aan hun voeten liggen. En als daar nog eens een vrouw bij kon zijn? Weltschmerz op z’n Vlaams en dat is onnavertelbaar grappig en ontroerend. Ze stralen en fonkelen, de jonge Stefaan van Brabandt en Nico Sturm -die namen al-, tegen een decor van tropisch groene kamerplanten waarover donderbuien zich uitstorten. Als fan van de televisieserie Frasier herkende ik direct een scenetje uit die serie. Goed zo!

Het is ZO mooi om jonge theatermakers (Stefaan Van Brabandt en Nico Sturm) te zien floreren in een voorstelling die een wereldbeeld weergeeft. Een visie. Met een duidelijke liefde voor wat anderen al zo goed verwoord hebben (vooral het eindgedicht van Hans Lodeizen).
Alles waarop je denkt kritiek te hebben, wordt onderuit gehaald door deze jonge honden. En ik voelde me betrapt dat ik toch maar gemakkelijk een mening door mijn hoofd liet schieten.
En het is hoopvol om te zien dat er ook nog intelligent theater wordt gemaakt.