De voorstelling kwam traag op gang en dat hield aan tot de pauze. Het is vanwege mijn vriend die wel benieuwd was naar de afloop dat ik het tweede deel ook heb gezien, gelukkig maar, anders had ik een tomaat gegeven. De speelvloer is verdeeld in zes vlakken die elk zes verschillende locaties met bijbehorende personages omvatten. Voor de pauze spelen deze vlakken afzonderlijk, erna komen ze gelijktijdig tot leven, hetgeen lekker veel actie oplevert. Mijn favoriet is Jeroen Spitzenberger die als afgekeurde militair zijn dagen aan een hotelbar slijt. Hij speelt heel makkelijk, heel naturel. Stefan de Walle viel een beetje tegen, hoewel ik erg moest lachen om het cocktail-dansje. Pauline Greidanus heeft zich erg ontwikkeld. Een paar jaar geleden vond ik haar soms vrij ongeloofwaardig en vrij schreeuwerig. Schreeuwen kan ze nog steeds goed, maar het is nu ook effectief, heb erg om haar gelachen. Al met al geen slecht stuk voor een van je eerste toneelervaringen, maar als je me had gezegd dat het het amateurgezelschap van Zeewolde was had ik het ook geloofd. Van het Nationale Toneel verwacht ik kortom wel wat meer dan dit.